Archief

Maud Vanhauwaert dat de vader schimmelt tot schim draderig uiteen te trekken als suikerspin je eerste rimpel slap grijnzend op de stoep wacht zich als sjaal omdoet met u gaat wandelen dat is normaal. De lucht is cataract een emmertje kraakbeen voor de knieën voor de trap voor als je vijfenzeventig een frisse paling voor om de hals voor als het te warm voor op een bankje. En toch blijft de glimlach van een dode de ontspanning van een spier zakken mijn gesloten handen door het wakke dijbeenvlees schudden de bomen van nee, de bomen schudden van nee in de herfst

Ruim een jaar geleden verscheen op Meander een interview met Maud Vanhauwaert (26). In het interview maakte Maud gewag van een te verschijnen debuutbundel bij uitgeverij Querido. En het is nu zover: Ik ben mogelijk wordt op haar verjaardag, 15 januari, voorgesteld. Meander brengt drie gedichten in voorpublicatie.

Krijn Peter Hesselink Droom Toen de aarde eensklaps uit de bocht vloog en stuurloos door het universum zeilde vluchtten mijn zus en ik onder de grond en reisden twintig jaar terug in de tijd we kwamen Jean-Paul Sartre tegen die niet wist dat hij de redacteur zou worden van mijn twee eerste bundels, dat hij daarna zou overlijden aan een hartaanval en mijn derde boek zo in de kiem zou smoren hij lachte glazig, geloofde er geen snars van om hem te overtuigen wou ik al een gedicht uit Als geen ander voor gaan dragen toen ik bedacht: alles wat ik zeg kan tegen mij gebruikt worden, straks doe ik de toekomst van mijn poëzie teniet er viel een stilte, door zijn brillenglazen keek

Wim Kleisen bespreekt 'twee handjes' van Lucebert . In alle opzichten was de dichtkunst van Lucebert schokkend voor zijn tijdgenoten. Geen traditionele poëtische vormgeving. Met de ratio kom je bij het lezen van zijn gedichten niets verder. Het eerste vers lijkt al raadselachtig: een tichouten handje. Dat woord ‘tic’ komt verder in het gedicht in andere combinaties, maar ook zelfstandig voor. Dit moet dus voor ons haast wel de sleutel tot dit gedicht zijn. 

De jonge Zwolse uitgeverij d'jonge Hond durfde het aan een prestigieus kunstboek te maken met werk van twee relatief onbekende kunstenaars. Woordkunstwoord bevat gedichten van Rim Sartori en portretten, tekeningen en fotografiek van Ivo Winnubst. Naast de kwaliteit van de reproducties viel Joop Leibbrand de uitstekende typografische verzorging op.

Aart G. Broeks poëziedebuut Het lichten van de jaren telt slechts zeventien gedichten, maar krijgt door de wijze van presenteren iets loodzwaars. Vijf betitelde afdelingen, vijf opdrachten, elf motto's, drie bladzijden met aantekeningen en een 'bio-en bibliografische voetnoot' van twee volle pagina's - er is niets tegen inbedding en omkadering, maar dit maakt een wel erg pretentieuze indruk. Niettemin is het een opmerkelijke bundel, op het snijveld van Curaçao, Istanbul en Katwijk.

Giselle Ecury debuteerde in 2004 met Terug die tijd. Nu is er Vogelvlucht, een bescheiden bundel vol met goede bedoelingen, maar poëzie voor mensen die van een gedicht niet meer verlangen dan dat het gevoelig, herkenbaar en vooral begrijpelijk is. Dat mag, maar inhoudelijk en vooral qua taal moet er toch nog wel íets aan te beleven zijn, schrijft Joop Leibbrand.

Divina Noir is een echte Groot. Maar het is ook een compleet nieuwe. Jacob Groot maakt poëzie die altijd uit een aantal herkenbare ingrediënten bestaat, maar voor iedere bundel mengt hij ze in een andere verhouding. Zo vindt hij zichzelf telkens opnieuw uit, zonder het typische Groot-geluid geweld aan te doen. Dat maakt iedere bundel van hemweer een belevenis. En dat maakt Groot briljant, aldus Bouke Vlierhuis.

Op 10-10-'10 werden Sint Maarten en Curaçao net als Aruba 'landen' binnen het Ko­ninkrijk der Nederlanden en werden Bonaire, Sint Eustatius en Saba Nederlandse 'Openbare Lichamen'. Samen met de zes Waddeneilanden telt Nederland nu dus twaalf eilanden. Om dat voor een breed publiek zichtbaar te maken, ging Klaas de Groot voor In de Knipscheer, de uitgeverij die zoveel affiniteit heeft met het overzeese, in de literatuur op zoek naar gedichten over al deze eilanden. Het resultaat is Vaar naar de vuurtoren [Eiland, Isla, Island, Eilân], 112 gedichten in het Nederlands, Engels, Fries en Papiaments, waarbij die in de twee laatste talen ook in vertaling werden opgenomen.

Gerrit Pleiter was docent Nederlands aan het Stedelijk Gymnasium in Amersfoort. Hij schreef al jong gedichten en later bijdragen voor radio en televisie. Die luister- en televisiespelen waren dialogen en die staan, volgens hem, heel dicht bij de poëzie. Na zijn pensionering in 1999 keerde hij terug naar zijn geboortestreek in Overijssel en naar het schrijven van gedichten. De encyclopedie van de mystiek heeft hij altijd binnen handbereik.

Paul Bogaert (1968) studeerde Germaanse filologie. In 1996 debuteerde hij met de bundel WELCOME HYGIENE. Daarna volgden nog drie bundels, waarvan de meest recente - de Slalom Soft - is genomineerd voor de VSB Poëzieprijs 2010. Verder is hij zeer begaan met de mogelijkheden die het internet biedt voor dichters om hun werk op nieuwe manieren te presenteren en daarbij dwarsverbanden te leggen met andere media, zoals beeld en geluid.

Gerrit Pleiter gedachten die ik niet hoef te denken roep mij niet terug ik heb genoeg aan mijn verwondering onderweg door een land zonder wegenkaart de stilte zingt op mijn trommelvliezen overal herinneringen aan een huis nergens woont de echo van een welkom een hond die mij blaffend tegemoet springt een vrouw lachend tussen tochtdeuren gedachten die ik niet hoef te denken liggen te spiegelen op verregende paden ik ben doorschijnend van leegte de wegen achter mijn rug zijn opgebroken waarom dan de stem die indringend mij roept de vierdaagse dood op te geven

Lotte Dodion BEDANKT VOOR DE BLOEMEN Je bloemen tussen mijn knieën, water gutsend uit de vaas, ze verzuipen een beetje in hun plantproduct. Had je maar iets gegeven dat leefde, naar adem hapte, me zou aankijken als ik er tegen praatte, iets waarvan ik het warm of koud zou krijgen. Niet iets dat je doodmaakte voor je het aan me gaf en nu langzaam leegloopt onder mijn ogen, als een tijdsbom tussen ons. Nu is het bewezen, we lopen zelf leeg in mekaar, de wortels doorgeknipt, losgetrokken. Hoe harder we trekken, hoe losser de bodem, hoe meer grond we aan elkaar verliezen.

Paul Boagert STIL Gij aarzelt niet als ge wat zegt en gij lijkt sprekend als ge zwijgt op iemand die het beter weet. Maar nu er nog wat braaksel hangt als woorden aan uw lippen, aan uw open mond, nu krijgt gij het niet uitgelekt, niet uitgelegd. Trager moet gij leren inhaleren als ik uw natte lippen kus, uw tong van kippenvel. De huig moet nu geparfumeerd: gij moet de opening van de verstuiver in de mondholte houden en drukken en slikken, niet stikken.

Lotte Dodion omschrijft zichzelf als "Een 23-jarige schrijfster en performer, met een diploma internationale politiek en interreligieuze dialoog en toch zo zot van taal als een eerstejaars student Germaanse talen. Iemand met veel stekels maar nog veel meer zachte plekken. Iemand die goed wil zijn in alles, weet dat dat niet kan maar het toch probeert. Veel te veel nadenkt. Iemand die zot wordt van schrijven, maar het ook niet laten kan. Een wereldverbeteraar van de realistische soort. Een piekeraar en toch to the point."

Dichter De Romein had voor Ode het originele idee een lofzang op de vrouw te schrijven door als een beeldend kunstenaar te werken - live te dichten - met levende modellen. Helaas valt de uitwerking ervan tegen: 91 bladzijden lang krijgen we titelloze, smalle stukjes geknipt proza voorgeschoteld, een soort minimalisme dat slechts af en toe een beetje tot leven komt.

Gratis tijd voor iedereen, de nieuwe bundel van Alexis de Roode, is heel onderhoudend, maar heeft een misleidende titel. Er wordt geen tijd verstrekt op deze bladzijden, en al helemaal niet gratis. Ivan Sacharov gaat er gretig in op zoek naar gedichten met een 'bite'; het is even zoeken, maar hij vindt ze.

Podiumdichter Martijn Neggers gaat in Tegen de draad niet in alle gedichten voor het makkelijke succes van de staccatopoëzie. Als hij de blues zingt, bijvoorbeeld, en vooral als hij zich waagt aan een heuse roman.

Erik Bindervoets Het spook van de vrijheid is volgens Bouke Vlierhuis een onevenwichtige bundel. Enerzijds laat Bindervoet zien dat hij een erudiet en vakkundig dichter is en levert hij een groot aantal interessante gedichten af, anderzijds staat er ook veel in deze bundel dat, hoe virtuoos ook, eigenlijk te 'dun' is.

Maarten van der Graaff Brandende longen, schreeuwvogels Hoofd zit vast in wat brutaalweg nachten worden genoemd, maar erg behendige, lichtgevende dingen zijn: ik vind mij. De lichamen van de goden worden vervuld, er stort regenwater in de letter, luister! Donkere nieuwsgierigheid is vrijgelaten uit de muil van de opwekkende natuurwetenschap. Ik ben bang. Ik heb het bestaan minder belangrijk gevonden en vervangen door brandende longen schreeuwvogels: het zwijgen met de schroeven aan de zijkant van de letter. Ik zit neer, ik ben gevlucht tot aan de afgrijselijke lach van de zee. Ik ga voor lange tijd op de open oceaan die opflakkert en terug naar de moerassen waar een maaie

Schrijver en journalist Peter Swanborn (1963) debuteerde in 2007 als dichter met Bij het zien van zijn lichaam, in de Contrabas-reeks. In 2009 publiceerde hij in opdracht van de Zeeuwse Slibreeks een bundel met liederen over verdronken Zeeuwen: Een koud bad. Bij uitgeverij Podium verscheen later dat jaar Tot ook ik verwaai, een bundel waarin Swanborn in 37 gedichten de voortschrijdende dementie van zijn moeder beschrijft. "Ik schrijf graag over een thema dat dichtbij ligt. De kunst is alleen om zo te schrijven dat het ook voor de lezer dichtbij komt. En het één komt niet uit het ander voort, integendeel. Je moet zelf eerst afstand nemen, wil de lezer jouw werk oo

Maren Mostert verlaten oord boven de opgedroogde zee een gebarsten woestijn de meeuwen die blijven krijsen en niemand die ze hoort geen levende ziel sterft hier een mooie dood geen sterveling vindt hier nog een teken van leven alleen het zand schuurt onverbiddelijk langs verloren woorden en verspilde tijd zo naakt ben jij zonder het te weten

Peter Swanborn Draad Een draad van glas hangt boven het bed. Hij trilt en schittert, golft langs kussens, lakens, over huid naakt en doorzichtig, schermt af, nodigt uit, maar heeft geen haast. Lost hij op, straks, achter haar rug, een ladder na de laatste drenkeling binnengehaald? Of valt hij neer, wikkelt het lijf dat achterblijft, klein en koud, in windsels van onbreekbaar licht.

Maren Mostert is dichter en vertaler. Momenteel is ze bezig met de vertaling van een dikke fantasyroman van Juliet Marillier. Voor haar is poëzie ‘een ode aan de eenvoud: met weinig woorden veelzeggende beelden scheppen’. Uit de gedichten die zij pas geleden instuurde blijkt haar trouw aan deze opvatting.