Archief

Johan Reijmerink vraagt zich in zijn uitvoerige bespreking van Piet Gerbrandy's Snijdige witheid af of diens tekst niet een erg hoog filosofiegehalte heeft. Is een schepping van lange adem naar klassiek model (de Vertroosting van de filosofie van Anicius Boëthius) geschikt om de lezer van deze tijd te bereiken? Het fragmentarische karakter en de vermenging van allerlei genres zijn niet bevorderlijk voor de toegankelijkheid. De verhaallijn is dun en het essayistische is daarbinnen enerzijds te incidenteel en te expliciet en draagt onvoldoende bij aan de versterking van het narratieve deel van de tekst. Er valt aan te nemen dat Gerbrandy zelf aan het maken van deze vertroosting

Tijs van Bragt (1985) heeft er inmiddels ruim een kwarteeuw op zitten, waarvan hij de helft al bezig is met taal. De geboren Rotterdammer groeide op in Boxtel en woont nu in het Zeeuws-Vlaamse Groede. Hij viel onder meer op bij de Turing Nationale Gedichtenwedstrijd.

Tijs van Bragt Rotterdam Hier zijn geen velden Boven de haven hangen wolken En trams trekken lijnen van staal De stad spreekt niet mijn taal En de mensen groeten niet Schippers lopen hier hun ritme Hun avond brengt madammen En in de ochtend is men brak De bloesem pluist aan elke tak Maar de mensen zien het niet De stad waar ik geboren ben Het eerste licht in mijn ogen Onze lijn werd hier bewaard Mijn naam in haar speelkaart Maar de mensen weten niet.

Dankzij vertaler Hero Hokwerda presenteren wij hier werk van de Cypriotische dichter Kostas Montis (1914-2004). Montis werd met name bekend vanwege zijn Momenten en zijn drie Brieven aan Moeder. Beide zijn in tweetalige edities verschenen bij uitgeverij Ta Grammata (of voorgangers daarvan).

Tomas Tranströmer heeft de Nobelprijs voor literatuur 2011 gewonnen. Vijf jaar geleden, toen er al werd gefluisterd over Tranströmer's kansen op die prijs, besteedde Meander aandacht aan zijn werk. Wij publiceren nogmaals het interview met vertaler Bernlef, een essay van Bernlef over Tranströmer en een aantal vertaalde gedichten.

Tomas Tranströmer Allegro Ik speel Haydn na een zwarte dag en voel een simpele warmte in mijn handen. De toetsen zijn willig. Milde hamers slaan. De klank is groen, levendig en kalm. De klank zegt dat de vrijheid bestaat en dat iemand de keizer geen belasting betaalt. Ik steek mijn handen diep in mijn haydnzakken en doe als iemand die de wereld in alle rust aanschouwt. Ik hijs de haydnvlag – dat betekent: 'Wij geven ons niet over. Maar willen vrede.' De muziek is een glazen huis op de helling waar stenen rondvliegen, stenen rollen. En de stenen rollen er dwars doorheen maar iedere ruit blijft heel.

'Vergeet de voordrachten, slams en hippe festivals; léés de poëzie', bevelen de samenstellers van Oog in oog. Dichters in de Prinsentuin 2011. Hiernaar luisteren kan voor een koopje. De variatie is in ieder geval groot.

Marleen de Smet Van alle tijden Ze woont in haar sloffen en hinkt slijtgangen in haar hoofd. Voorbij de verdwijnlijn de gloedlagen nu het vage vuur. Ooit, ja ooit kroop het oog de slingering van haar lenden omhoog. Blijf, blijf. Maar wat blijft weegt in haar weke lijf. Wacht, bleke lijfwacht wacht, nog schittert licht in haar witzilveren haren en in het zilver bloost ze schemer, opent ze dagen zoals morgens de moed: traag in een, twee, drie verrekte veren.

Van Marleen de Smet (1959) kwam in 2010 een derde dichtbundel uit : Tussen schaduw en schittering bij Uitgeverij Demer. Haar eerste bundel verscheen in 2002 Groeipijnen en in 2005 volgde de tweede onder de titel Vreemd hoe het gaat. Ook publiceerde zij een historische roman en haar gedichten werden opgenomen in meerdere bloemlezingen en in tijdschriften als Schoon Schip, De Auteur, Opspraak en Meander. Ook verleende ze haar medewerking aan talrijke literaire en niet-literaire evenementen. Twee gedichten zijn permanent te lezen in de Poëtische steegjesroute van Geraardsbergen.

Rik Wouters bespreekt 'Bestand' van Guy van Hoof. Van Hoof is een autobiografisch schrijver, één van die zeldzame dichters die zichzelf in zijn gedichten openbaart of zelfs prijsgeeft en zich daardoor naar de lezer toe kwetsbaar opstelt. 

De Vlaams-Nederlandse literair-culturele vereniging Concept houdt na vijfentwintig jaar op te bestaan. Zij laat de verzamelbundel Verbarium na.

Corrie Joosten en Coen Peppelenbos namen in Hij zag een kameraad in je. De mooiste gedichten over mannenvriendschappen 160 gedichten op van 66 dichters. De bundel ontleent zijn titel aan een gedicht van Gerrit Komrij.

Kus me nog eens wakker van Gerrit Molenaar en Bert Verhoeff, een fraaie uitgave van de Brouwerij, is niet alleen een overweldigend fotoboek over dementie, maar ook een bijzonder dichtbundel met zingeving als het centrale thema.

Twee jaar terug verbleven Jurjen Keessen en fotograaf Dolf Middelhoff een week lang op de onbewoonde Shiant Islands. Het leverde Het eiland op, een fraai foto- en gedichtenboekje.

Binnenwereld van Edward Groenland is een bijzonder fraai uitgegeven boekje waarin de illustraties van Anne van Buul een prominente plaats innemen. Groenlands gedichten onttrekken zich vanwege het spirituele karakter ervan aan een normale literaire beoordeling. Ze zijn wel authentiek en dat volstaat.

De Zuid-Afrikaanse dichter Daniel Hugo beijvert zich om 'Nederland se belangrikste moderne digters' in het Afrikaans toegankelijk te maken. Vertaalde hij eerder al Komrij (Die elektries gelaaide hand, 2005) en De Coninck (Die lenige liefde, 2009), vorig jaar was het de beurt aan Kopland met Onder die appelboom. De tweetalige bloemlezingen zijn ook voor Nederlandse lezers interessant.

Met Tragedies to remember, kleine Joodse gedichten over wanhoop en hoop brengt Edjo Frank een eerbetoon aan het leven en de verdiensten van al degenen die tijdens de Holocaust werden omgebracht en van de weinigen die de verschrikkingen overleefden.

In Wat zingt het popelend refrein onderzoekt Trudy van Wijk in een zestal essays de betekenis van muziek en dans bij Ida Gerhardt (1905-1997). Ze gaat in op verwijzingen naar klassieke muziek en hoe Gerhardt allerlei liedvormen, kinderliedjes, volksliedjes, religieuze liederen uit diverse tradities, in haar poëzie integreert.

Pierre van Laeken (1938, Gingelom, België) publiceerde zes dichtbundels, waarvan de bundel Om alles een beetje verdriet (Uitgeverij ’t Kandelaartje, 1995) een uitgebreide recensie kreeg in Adegem Literair. Tussen 1982 en 2009 won hij diverse poëzieprijzen in Vlaanderen en publiceerde gedichten in vele bloemlezingen. Antoinette Sisto interviewde de dichter naar aanleiding van drie gedichten die hij inzond.

Pierre van Laeken Later En als je mij dan later eindeloos graag ziet, je weet wel: mij niet meer kunnen missen; en je zo lang verkropen bent in vel tot je lekker zit te kwispelstaarten. En als je dan zolang getoverd hebt met leven dat ik onopvallend ben geworden. Neem dan mijn rimpels in je handen en ween. De jaren vlogen heen. Jouw tijd vrat langzaam aan mijn randen.

De in 1955 in Rome geboren Antonella Anedda hoort samen met Davide Rondoni en Milo de Angelis tot de belangrijkste dichters van de hedendaagse Italiaanse poezië. Anedda studeerde kunstgeschiedenis in Rome en Venetië, maar is tegenwoordig werkzaam als docent taalkunde aan de Universiteit van Siena-Arezzo. Ze publiceerde vier dichtbundels: Notti di pace occidentale (Nachten van westelijke vrede) waarvoor ze in 2000 de Eugenio Montale prijs kreeg, Il catalogo della gioia (Catalogus van de vreugde), Dal balcone del corpo (Vanaf het balcon van het lichaam) en Residenze invernali (Winterverblijven).

Antonelle Anedda Muziek De dingen die ik noem in mijn gedichten zijn niet nobel ze schuilen onder het gehemelte, oplettend slechts bewust van de warme onwetendheid van de tong. Wanneer ze luisteren, horen ze een beweging, de golf van een echo die rode letters brengt, lotsbestemmingen en een maalstroom van verloren stemmen - zoals altijd - uit de duistere diepte. Dus zeg ik opnieuw: bomen - of liever gezegd - platanen aangetrokken door water, staande gehouden door stenen, aan de randen. Ongetwijfeld is dit moeilijk: kalm het wonder bezingen, de zwaarte die aanwezig is in het licht, de schaduw die de tijd kruist en verdampt in de geur van een weiland. Alles is mat