Archief

Het tragische eindpunt van de oud-Griekse mythe over Theseus, Ariadne en de Minotaurus vormt het begin van Schrikdraad, de nieuwe dichtbundel van Herlinda Vekemans. De titel verwijst naar de draad die Theseus uit het Labyrint hielp te komen. Het woord zelf voorspelt al de ongelukkige afloop van de mythe en wellicht ook een prikkelende 'rondleiding' door, of interpretatie van, het aloude verhaal.

Hij oogt mooi, de omslag en Schaduwgrens maakt zeker kans om te worden uitverkoren tot een van de best verzorgde boeken van het jaar. Geldt dat ook voor de inhoud van deze nieuwe bundel van Hans van de Waarsenburg?

December 2011 maakte Theo Monkhorst een voor een dichter vruchtbare reis door Tanzania. Het leidde tot de aansprekende poëziecyclus Als zand in plooien van een olifant / as sand in wrinkels of an elephant.

In de bijna twaalf jaar van het bestaan van de Klassiekers is een aantal dichters favoriet gebleken. Er werden vier gedichten behandeld van Leopold, Slauerhoff, Nijhoff, Vasalis en Kopland en vijf van Vroman, Andreus en Achterberg. Van deze laatste komt er nu zelfs een zesde aan de orde, het bekende 'Hulshorst'. Er is al veel over geschreven, maar Ivan Sacharov slaagt erin toch nog nieuwe invalshoeken te vinden.

Drie stromen van Wim Jilleba is een sympathieke bundel. Maar omdat de gedichten blijven steken in bedoelingen blijft de ontroering uit. Dat komt doordat de schrijver benoemt, niet oproept.

De gedichten in Dirk Kroons Bijna oud, gedichten van een babyboomer nemen je vanaf de eerste pagina op sleeptouw. Kroon bezit de gave om de fee van de weemoed met fluwelen handschoenen aan te pakken en te paaien.

Met poëzie sla je geen deuk in een pakje boter, dat weet elke realist. Maar dat je in een gedicht iemand onder de trein kan schrijven, laat Anne Büdgen zien in haar bundel Ik schrijf u nog. Poëzie met impact, alleen weggelegd voor de liefhebbers.

Hanneke van Eijken Op de rug van een stier Iemand zei dat Europa niets meer is dan een grillige vlek op een wereldkaart zonder te beseffen dat de wraak van goden van alle tijden is dat Europa vele metamorfoses kent zij is een eiland in de Indische Oceaan een maan bij Jupiter zevenentwintig landen die als koorddansers in evenwicht proberen te blijven er leven godenkinderen die vergeten zijn wie hun vader is Europa is een vrouw met een kast vol jurken ze houdt er niet van om een vlek genoemd te worden over wraak van goden en vrouwen met jurken kun je beter niet lichtzinnig doen

Hanneke van Eijken (1981) zit dagelijks achter de schrijftafel, waar ze het poëtische ambacht met het wetenschappelijke combineert. Maar niet alleen is ze aan de schrijftafel te vinden, ook kom je haar tegen in literaire tijdschriften en is ze te zien op literaire podia. Zo stond ze in 2011 nog in de finale van het NK Poetryslam. Eveneens organiseert ze iPoetry Live, een tweemaandelijkse literaire voorstelling van het Poëziecircus in Utrecht. Meander sprak met haar.

De dingen zijn gebleven van Marijke Harberts bestrijkt een denkbeeldige reis van de prille jeugd naar de ouderdom, van nieuw leven naar de dood en de voortdurende herhaling van dit proces in een mensenleven. Uit de teksten spreekt liefde, maar is het voldoende om lezers te boeien?

Enkele maanden geleden verscheen bij Uitgeverij De Contrabas Om de zee te bevaren, van de in Friesland geboren Jabik Veenbaas. Sander de Vaan had een mailgesprek met deze dichter, voor wie poëzie een vorm van verbinden is. Jabik, Om de zee te bevaren is je Nederlandstalige debuut, maar je timmert al een hele tijd aan de weg met Friestalige originele teksten. Ben je ont-Friest? Dat is uiteraard niet het geval. Je moet om te beginnen bedenken dat alle Friezen tweetalig zijn. Tweetaligheid is niet zomaar ...

Peter Holvoet- Hanssen was twee jaar lang stadsdichter van Antwerpen. Hij verlegde niet alleen de grenzen van het stadsdichterschap, maar ook van de poëzie. Antwerpen/Oostende werd dan ook bepaald geen doorsneebundel.

In Nachtvlinders door het kattenluik van Chawwa Wijnberg is een getormenteerde geest aan het woord. Het zijn bijwijlen hartverscheurende teksten op een enigszins onderkoelde toon uitgesproken.

Bai Juyi was een hoge Chinese ambtenaar, die leefde van 772 tot 846. Er zijn 2800 teksten van hem bewaard gebleven, waaronder vele fraaie gedichten. In de vertaling van Daan Bronkhorst een selectie daaruit.