Archief

Pieter Grootendorst Vader, vandaag In de schuur brandt nog licht. Je repareert onze geduldige fietsen, bewoont de avond. Probeer je ons te leren kennen? Je denkt misschien dat ik slaap zoals onbereikbare zonen slapen, maar nee, ik maak een tekening van je afwezigheid: een kwart eeuw geleden rukten de hulpdiensten uit om je thuis te brengen.

Pieter Grootendorst (Bilthoven, 1969) studeerde Algemene Letteren in Utrecht. Hij woont in Den Haag en is werkzaam bij het ministerie van Economische Zaken, Landbouw en Innovatie als redacteur op de communicatieafdeling. Oktober 2012 bracht hij bij Eres Books zijn tweede poëziebundel uit, getiteld De dag kwam kijken. Hij publiceerde eerder ook in Hollands Maandblad, in Dighter, op Hanta en in een Rainbow-bloemlezing met gedichten over vriendschap. Van Grootendorsts eerste bundel De stad was prachtig (Eres, 2008) verscheen een recensie op meandermaga

Marjon Zomer A6V3.309.2 het bordje boven je bed is een plaatsbepaling voor administratieve doeleinden dat jij hier eindigt en het doel daarvan daar denk ik aan mijn billen drukken een afdruk in de groene stoel die ik niet zie zolang ik zit bij opstaan zuigt de zitting de herinnering aan mij weg terug in oude positie is zij klaar voor een volgende in het bed lig jij je draagt de dood ik laat je ermee achter ik breng een schone pyjama ongestreken uit de droger flanel is gekamd katoen het verzacht de situatie niet

Marjon Zomer publiceerde bij uitgeverij Kontrast de dichtbundel dat wel. Werk van haar verscheen eerder in PoëziepuntGl., Ballustrada, Strapuzy en de GGZ- bundel van 2011.

Hoi feest is in veel opzichten de tegenpool van Deckwitz’ debuut De steen vreest mij. De bundel is uitgelaten en vrolijk, soms bijna manisch, viert het leven en de liefde. Tegelijk is de bundel introspectief. De ‘ik’ stelt zich naakt en kwetsbaar op, niet om zichzelf te kwellen met haar tekortkomingen of slechte kanten, maar vanuit de behoefte om eerlijk te zijn tegen het publiek. Dit is wie ik ben.

Tijdelijk geen bereik van Koos Hagen is niet alleen een wisselvallige bundel, maar ook een afwisselende. Er zijn twee gedichten bij kunstwerken die daarnaast zijn afgebeeld, een aantal gedichten die hij als stadsdichter heeft geschreven, jeugdherinneringen, en onder de titel: 'Het ouwe lijk' een gedicht geïnspireerd door Willem Elsschot. Het is de bundel van een onverbeterlijke mens- en wereldverbeteraar met een goede luim.

Toon Tellegen schreef met De optocht een 21ste-eeuwse dodendans, één groot memento mori. Maar deze fascinerende bundel over al wie op weg is naar de dood, heeft vooral alle facetten van het leven tot onderwerp. Een feest van taal dat in één grote reidans de wereld over moet. De vertalers mogen er hun tanden op stuk gaan bijten.

Het heeft meer dan elf jaar moeten duren voordat eindelijk een gedicht uit het imposante oeuvre van Hugo Claus aan bod kwam. De bekende Vlaamse dichter, poëziecriticus en publicist Thierry Deleu tekent voor de bespreking van een van Claus' bekendste gedichten.

Lydia Rood schrijft voor lezers van verschillende leeftijdsgroepen, maar is vooral bekend als jeugdboekenschrijfster. Ze hanteert een sobere en tegelijkertijd zinnelijke stijl. Haar verklaring: ‘Ik houd nu eenmaal niet van franje en laarpoerlarigheid.’ Als kind hoopte Lydia al schrijver te worden, maar later leek haar dat te hoog gegrepen. Ze besloot een vak te leren, maar ze was nog bezig te leren voor journalist toen ze haar eerste boek publiceerde. Toen ze uiteindelijk besloot dat ze toch liever schrijver was dan journalist, miste ze wel het journalistieke handwerk. Op dat moment begon ze research voor boeken serieus te nemen.

Pieter Grootendorst vermijdt in De dag kwam kijken bewust de confrontatie met Grote gedichten van Grote dichters. Maar gedichten die op het eerste gezicht niemendalletjes lijken, krijgen vaak een onverwachte ernst en diepgang. Waar hij heimelijk op moet hebben gehoopt is gelukt: hij is gezien, gehoord, gelezen.

De meeste gedichten in de bundel Slijpsel van tijd van Bert Kooijman weten te ontroeren, hechten zich in je geest vast. Waar ik de bundel ook open sloeg: treffende strofen en beelden, in een zo afgewogen taal dat het mij schokte dat ik niet eerder iets gelezen had van deze dichter van veel meer dan alleen maar zeldzaam intense liefdesgedichten.

Coenraedt van Meerenburgh vertaalde voor uitgeverij Liverse alle 154 sonnetten van Shakespeare. Hoe hij het doet? Een vergelijking van zijn vertaling van Sonnet XVIII met acht andere vertalingen laat daarvan iets zien.

Niels Blomberg FEIERABEND De wind is gaan liggen, zon en regen hebben het hoogste woord. Fietsers stappen af, auto’s zoeken een vluchtplaats, wisselgesprekken verstommen, vingers wrijven niet langer over het glas. Al wat kijken kan, ziet aan de horizon het dubbeltoetje van de dag.

De steile, holle bosweg van de Sint Pietersberg in Maastricht leidt naar het huis van dichteres Emma Crebolder (70). Wie via deze weg naar de voordeur loopt, ziet en ervaart kronkelende paadjes, allerlei tinten groen, fluitende vogels, geurende planten, een houten bruggetje en wegschietende dieren. Een ware ‘Secret Garden’, die Crebolder via omzwervingen door Zeeuws-Vlaanderen, Leiden, Venlo en Tanzania bereikte. ‘Vanuit hier loop je binnen een paar minuten naar België. Op de een of andere manier woon ik altijd daar waar landen samenkomen. Ik ben een grensgeval.’

Giuseppe Conte Vreemde woorden aan zijn vrouw Het moet gisteren rond een uur of twee of drie ‘s morgens geweest zijn toen ik in bed kwam liggen en tegen je praatte. Je lag al te slapen en ik drukte mijn wimper tegen jouw warme wimper. Ik sprak vreemde woorden tegen je over eeuwige liefde mijn poging was tragisch als de vervallen regels van het spel Zo liggen achter onze oogleden en ogen de banen van planeten. Onze vingers zijn van steen en we hebben heupen van aarde, onze voeten zijn vloeiend als een meer en tot ranken en nesten voor uilen geworden. We zullen niet meer samen zijn. We zullen er niet meer over spreken. Een toekomstige wind zal langs onze ramen huilen, de w

Giuseppe Conte (Imperia, 1945) is een van de invloedrijkste Italiaanse dichters van deze tijd. Hij is bekend als romanschrijver en essayist, maar vooral en in de eerste plaats als dichter. In de jaren negentig was hij mede-oprichter van het Mitomodernismo (1995-1996), een nieuwe stroming in de Italiaanse literatuur. Ook vertaalde hij poëzie van Blake, Lawrence, Shelley en Whitman, waardoor hij niet alleen in Italië maar ook daarbuiten bekendheid geniet. In 1983 brak hij door met de bundel L’Oceano e il ragazzo (De oceaan en de jongen) met een voorwoord van Italo Calvino. Voor zijn bundel Ferite en rifioriture (Verwondingen en wederopbloei) die in 2006 uitkwam, ontving h

Josse Kok Stamgast Ik draag een hemel in mijn hoofd. Daarin ben jij ook uitgenodigd. Sterker nog, je moet er zijn. Die engelen, ze roken niet. De barman met de witte baard zal ons een straffe drank serveren. Dat is hem geraden. Ons gezelschap, onbetaalbaar. De laatste ronde is voorspeld. Met horeca zijn wij bekend. De hemel in een dronken hoofd giet ons vol bijgeloof.

Josse Kok (29) woont in Dordrecht en werkt in een staalmagazijn. In zijn vrije tijd schrijft hij gedichten en treedt op. Begin 2010 is hij aan Poetry Slams mee gaan doen en dat leverde hem een derde plaats op bij het NK Poetry Slam van 2011. Momenteel probeert hij een bundel samen te stellen en gepubliceerd te krijgen. Zijn favoriete dichters zijn Ingmar Heytze, Mark Boog en Menno Wigman.

De poëzieliefhebber heeft niets te klagen. Kwamen eerder dit jaar al de verzamelde gedichten uit van Leonard Nolens, Charles Ducal en Bernlef (die van de laatste nog net niet postuum), vier jaar na zijn dood zijn nu ook alle gedichten van Jan Eijkelboom weer beschikbaar. Eijkelboom (1926-2008) begon pas op zijn vijftigste gedichten te schrijven, publiceerde drie jaar later zijn eerste bundel en bleef vervolgens lang doorschrijven. Als bijna tachtigjarige publiceerde hij met Olifant met geheugenverlies zijn tiende bundel en daarin bleek hij nog weinig aan zeggingskracht te hebben ingeboet. Als immer was er een krachtige persoonlijkheid aan het woord, die zijn opgewekte illusieloosheid

Niels Blomberg (1958) is sinds 2006 de eerste officiële waterdichter van het waterschap Zuiderzeeland, dat de dijken en vaarten van Flevoland beheert. Belangrijke gebeurtenissen van het waterschap luistert hij op met een speciaal watergedicht. De gedichten die hij tijdens de eerste vier jaar in deze functie schreef, zijn gebundeld onder de titel 'Meer Waterdicht'. Zijn gedicht 'Plaats Delict' behoorde bij de honderd beste gedichten uit de Turing Nationale gedichtenwedstrijd 2012 en verscheen in 'De Toverhazelaar'. Hij maakt deel uit van de vereniging Aldichter, een groep Almeerse dichters die elke maand bij elkaar komen om poëzie van zichzelf en anderen te bespreken en die regelm

De herfst is een dankbaar onderwerp in de poëzie. Bloem wist er wel raad mee. Om nog maar te zwijgen over Rilke. Voor Eric van Loo is ‘Voorgoed’ van Jean Pierre Rawie het ultieme herfstgedicht. Alleen die eerste regels al…

Zodra ik mij kon overgeven aan de grillen van Norbert De Beule, werd Tri ti tiii (ondertitel 'een liedboek') een fascinerende bundel. Ik raakte betoverd door de trucs, de bewegingen die de dichter maakte. Deze taaltovenaar biedt zijn wereld met een gelaagdheid of het er tien zijn.