Archief

Inge Boulonois raakte gecharmeerd door het gedicht 'Vermeer' van de Vlaamse dichter Marc Tritsmans. Zij schreef er een boeiende bespreking over die ons op een andere manier doet kijken naar dit gedicht én de schilderijen van de Nederlandse schilder van 'Het melkmeisje' en 'Meisje met de parel'.

Yves Joris bespreekt 'een minnend paar' van Gust Gils. Hij situeert het gedicht in het rijk oeuvre van deze in 2002 overleden Vlaamse dichter. Het gedicht is op het eerste gezicht een simpel gedicht zonder spitsvondige taalinvallen en neologismen. Maar onder de oppervlakte schuilt het gevaar van te snelle lectuur, waardoor je als lezer te snel voorbij dreigt te gaan aan de schoonheid van een muzikale improvisatie op papier.

Joris Lenstra waagt zich aan 'Ik sla een hoek om.', een vroeg gedicht van Hans Faverey: wat staat hier nu eigenlijk? Je kan de woorden wel lezen, maar wat zeggen ze? Waar gaat dit over?

Karin Doornik verdiept zich in 'Dit eiland' van J. Slauerhoff: "Slauerhoffs eiland blijft tijdloos, onbedorven en eeuwig woest."

De honderdste Klassieker moest een bijzondere aflevering worden: passend in de serie besprekingen van interessante gedichten van na 1880, maar naar onderwerpkeuze en behandeling opvallend. Met 'Panta rhei' van Hans Kloos diende zich een belangwekkende eigentijdse tekst aan met duidelijk 'klassieke' elementen. Rutger H. Cornets de Groot vond er de uitdaging in tot het schrijven van een uitvoerige, diepgaande analyse.

Uit Enquists vierde bundel in vijf jaar tijd, koos Lambert Wierenga 'Ineens'. Een somber gedicht, concludeert hij, maar daarmee gaan we wel opgewekt het volgende honderdtal in. 

In extra afleveringen willen we af en toe, mede afhankelijk van de respons, aandacht gaan besteden aan ouder werk. Als eerste waagt Joop Leibbrand zich aan een gedicht van Constantijn Huygens, geschreven in 1634. Niet schrikken van het zeventiende-eeuwse Nederlands, het is toegankelijker dan op het eerste gezicht misschien lijkt.

De Iraans-Nederlandse filmmaakster, schrijfster en vertaalster Nafiss Nia woont sinds 1992 in Nederland. Ze maakt documentaires en filmscenario's en publiceert proza en poëzie. Een gesprek over filosoferen zonder al te veel stof, rode draden, passie voor de poëzie en het delen van woorden met anderen.

Jetteke van Wijk is Midden-Oostencorrespondente voor de VRT, Radio2 en de Wereldomroep. Bij Meander kennen we haar vooral als dichteres.

Peter W.J. Brouwer: 'In een goed gedicht wordt het onnoembare uitgesproken. Wanneer je het een naam wilt geven, vlucht het voor je uit. Het stroomt weg. Wanneer je een gedicht leest, ontvouwt de taal zich in beelden, maar die beelden zijn niet altijd 'van hier'.'

Vijf gedichten van Nafiss Nia

'Ik was dertien en een 'moeilijke' puber, of liever gezegd: de wereld deed moeilijk en daar moest ik over schrijven', vertelt Maren Mostert. 'Mijn eerste gedicht ging over een enge docent met een drankhoofd en een vette babylok.'

Lia Spitters (1957) schrijft droomgedichten: ze bestaan uit associatieve beelden die door de woorden in surrealistische kleuren aan elkaar worden geregen. Met dit weerbarstige werk publiceert ze nu in Meander.

Bart Moeyaert werd drie jaar na het verschijnen van zijn debuut uitgeroepen tot stadsdichter van Antwerpen voor een periode van twee jaar. Nu die twee jaar bijna om zijn, blikt Meander samen met Moeyaert terug.

Op 26 december 2007 overleed de Griekse docente, dichter en vertaalster Stella Timonidou in Dordrecht. Op verzoek van Meander schreef haar man, Kees Klok, een korte biografische schets en koos een aantal representatieve gedichten voor deze aflevering van Wereldpoëzie.

Na zijn eindexamen lonkte de doktersjas, maar het werd uiteindelijk de 'saaie' literatuur-wetenschap: 'Wat had ik aan een doktersjas als ik het gelukkigst was wanneer ik theoretische stukken las over grammatica en moderne Nederlandstalige poëzie?', aldus Jeroen Dera.