Archief

Job Degenaar schreef gedichten bij foto's die meer dan honderd jaar geleden door de Noorse amateurfotograaf Thorleif Cooke in Amerika genomen werden. 'Thorleif. Beeld en poëzie' is het weinig opzienbarende maar toch aantrekkelijke resultaat.

A.P.E. Veraar Stockholm-syndroom Spreek mij aan op straat Vertel mij een verhaal over een zielige hond die nooit wordt uitgelaten Geef mij snoep Geef mij nog meer snoep en verzeker me dan dat er nog veel meer snoep is Ik zal zonder morren plaatsnemen achter de geblindeerde ramen van je gehuurde bestelbus en als we eindelijk bij je vrijstaande huis met geluiddichte kelder zijn aangekomen laten we dan samen geheimen maken En dan beloof ik je dat ik nooit iemand zal vertellen over je verzameling opgezette dieren

A.P. E. Veraar (1985) won in 2013 het Hendrik de Vries-stipendium en debuteerde op 13 december 2014 met de dichtbundel Zinkgaten bij uitgeverij Passage. Het eerste exemplaar van de bundel kreeg ze uitgereikt door wethouder Paul de Rook tijdens het cultureel festival Wildvang in het CBK te Groningen. Ze is columnist bij Glasnost, een lokaal radioprogramma en magazine. Op een zonnige ochtend in winter 2014 ontmoet ik Leonie (A.P.E) Veraar in het lichte koffiecafé Doppio aan de Brugstraat in hartje Groningen. Vlak voordat de dichteres op retraite gaat naar Engeland heeft ze tijd om onder het genot van een cappuccino een aantal vragen te beantwoorden.

Wie aan de nieuwe bundel van Peter du Gardijn Wat huid is (2014) begint, wordt niet direct een houvast geboden. Dat ligt in eerste instantie aan de abrupte opeenvolging van uiteenlopende beelden, de stijlwisselingen, de ironische tot cynische ondertoon, de soms wat hoekige wendingen in formulering en/of de associatieve sprongen. Bij eerste lezing lijken de gedichten fragmentarisch te zijn opgebouwd, is er een schijnbaar gebrek aan muzikaliteit en staan de in beeld gebrachte situaties ogenschijnlijk los van elkaar, maar gaandeweg manifesteert zich de samenhang binnen de gedichten en wordt die geopend.

Ter gelegenheid van de 150ste geboortedag van Herman Gorter verscheen in de essayreeks van uitgeverij Huis Clos een uitgave van Een dag in 't jaar, bezorgd en toegelicht door Johan Sonnenschein.
Gorter (1864-1927) schreef Een dag in ’t jaar in 1889, direct na Mei en voor de bundel Verzen (1890), maar heeft het nooit willen publiceren. Sonnenschein zocht uit waarom.

Indrukwekkend, de bundel Met terugwerkende kracht van Yannick Dangre. Imponerend. Dit is poëzie die moeiteloos uit het brein van de dichter lijkt te zijn voortgekomen, met vlekkeloos gemak. Het is alsof de adem van de dichter door de regels heen stroomt, je opneemt in zijn gevoelsstroom, je meeneemt, steeds dieper de ontgoocheling in waar de bundel over handelt.

In Vangst nodigt Onno Kosters zijn lezers uit om de bundel steeds opnieuw te bezoeken en dat moet ook wel. Sommige gedichten geven zich door de vele verwijzingen naar literatuur, non-fictie, popmuziek, film en eigen werk niet makkelijk prijs, maar de doorzetter wordt ruimschoots beloond, want Kosters vierde is een heel goede bundel.