Archief

Kees Godefrooij vraagt zich bij de lectuur van Wouter van Heiningens bundel Zolang de wind in maart graven beroert af voor welk publiek van poëzielezers dit geschreven werd. Er is geen moment sprake van enige uitdaging, niets prikkelt de zinnen.

Het zijn in Dit verblijf van Eric Vandenwyngaerden veelal losse flarden die boven het maaiveld uitsteken, plus een aantal teksten die zeker de moeite waard zijn. Is dat voldoende om een bundel te dragen? Er is nogal wat verschil in kwaliteit, maar men dient een dichter te beoordelen op zijn beste gedichten en goede poëzie is zeker in deze bundel te vinden.

Wie Leonard Nolens' in Manieren van leven verzamelde poëzie heeft gelezen en dan nog eens terugkeert naar de flaptekst, moet vaststellen dat de daar gegeven typering dat we te maken hebben met veeleisende poëzie met een opvallend persoonlijke, expressieve component, juist getroffen is. Alleen is de vaststelling dat 'een lichte vorm van retoriek niet wordt geschuwd' een duidelijk understatement.

Karin Doornik analyseert Ida Gerhardts 'Sappho'. Het is het derde gedicht van Gerhardt in deze serie; eerder werden 'Α en Ω' (Sonnetten van een leraar, 1951) en 'Christus als hovenier' (De hovenier, 1961) besproken.

Daniel Vis deze bomgordel is ongeschikt voor kinderen jonger dan drie I ze spelen terroristje op het schoolplein. het is groep 8 tegen de rest, de meisjes kijken toe. het maakt ze niet uit wie er wint, gelaatsbedekking is sinds kort verboden. de prijs van een speelgoedkalasjnikov ligt hoger dan van een echte. ze vouwen straaljagers van hun plakboek. II de stoersten hadden het als eerste gezien. het ging rond. ik hoorde het bij scheikundeles, het 5e uur. op internet circuleert een onthoofdingsfilmpje. reality-tv moet je zien om erover mee te kunnen praten. in de mediatheek heerste een verbod. ik haastte me naar huis die middag. wij hadden net zo’n zaa

Daniel Vis (1 december 1988) is een van de jonge dichttalenten uit Nederland. Zijn verschijning is wel eens vergeleken met Jotie T' Hooft, en zijn stem met Maarten van Rossem. Tijdens het NK Poetry Slam 2011 kwam hij bij de beste vijf. Zijn gedichten zijn origineel, beeldend en beklemmend. Welke wereld gaat er schuil achter deze poëzie?

In de Bordeauxreeks van de Dordtse uitgeverij Liverse verscheen enige tijd terug in een tweetalige uitgave Femenismo van de Engelse dichteres Joanne Limburg. Vertaler Kees Klok laat kennismaken met een dichteres die zeer de moeite waard is.

De Kleinmansuite van Martin Carrette is een lezenswaardige bundel, maar fraaie vondsten worden soms teniet gedaan door dooddoeners en mooie gedichten verliezen aan charme vanwege misplaatste beeldspraak.

Wat een fantastische bundel is Snijderseiland van Juliën Holtrigter. Al die dwarsverbanden tussen de gedichten, kaleidoscopisch. De helderheid, de bondigheid, de zachte ironie, het verbluffende vakmanschap.

In bijna alle gedichten van Hersenneerslag van Geert Jan Beeckman duikt een negatie op waardoor het geheel een donkere ondertoon krijgt die scherp contrasteert met zijn focus op licht en zien. De gedichten moeten het vrijwel zonder interpunctie stellen en in bijna iedere zin wordt gespeeld met de syntaxis. Zoveel taalnadruk gaat ten koste van de inhoud.

Berthe Morisot. Een vrouw, een mysterie kent als poëtische evocatie van Morisots leven en werk plusjes en minnetjes, waarbij het een onderhoudend (negentiende-eeuws) spelletje zou zijn om te raden welke schilderijen Ina Stabergh in haar gedichten heeft weten te vangen.

Loes van Beuningen (1989) studeert kunstgeschiedenis en heeft voorheen vrije kunst gestudeerd. Ze publiceerde in Op Ruwe Planken, ANS, Paper TAPE en Strapuzy en gaf diverse gedichtenbundels uit in eigen beheer. Ze was programmamaker van onder andere de literaire avond KoffieDicht in café TAPE te Arnhem en was ook redacteur van het kunsttijdschrift Paper TAPE. Nu is ze mede-oprichter, redacteur en vormgever van het literaire tijdschrift Strapuzy en eindredacteur bij online kunstmagazine hard//hoofd. Voor haar gedichten neemt ze details uit de werkelijkheid, dikt ze aan, vormt ze om, kleurt ze in en maakt er fictie in poëzie van. Het is voor haar de manier

Loes van Beuningen Een mij geheel vreemde Brian werkte net bij de bushalte binnen drie minuten toe naar de "Zullen wij een keer een drankje doen?"-climax. Ik hoop dat ik geloofwaardig was toen ik zei: "Ik heb een vriendje." Vervolgens kwam de bus en bleek Brian zowel een schijnwachtende als een "maar ik bedoelde gewoon als vrienden!"-clown te zijn Maar goed, mensen die koptelefoons op oren negeren zijn sowieso uit wanhoop opgetrokken.

Is Pieter Boskma de Marsman van dit tijdsgewricht? Na lezing van Mensenhand durft Harry Vaandrager die stelling wel aan.

Sjoerd Kuyper toont in Het heelal van jouw hart dat hij het benijdenswaardige vermogen heeft zijn gedichten steeds iets onbevangens en ontwapenends mee te geven. Ze hebben in al hun eenvoud vaak iets naïefs, lijken geschreven vanuit een haast kinderlijke openheid, al is dat natuurlijk een vaststelling die bij de meest recente winnaar van de Theo Thijssenprijs wel erg voor de hand ligt.

Toendra van Willem Thies bezorgt recensent Harry Vaandrager klamme handen. Een gelauwerde dichter maakt beginnersfouten.

In vrijwel alle gedichten van H.H. ter Balkts Vliegtuigmagneet worden we bewust gemaakt van wat en hoe we zijn. Met urgentie, maar speels. Niet door een schoolmeester, maar door een dichter. Om zulke poezie te kunnen schrijven moet je werkelijk van de aarde houden, van de natuur, de dieren, en van de mensen; sceptisch maar nog hoopvol. En blijvend verliefd zijn op onze schitterende taal.

In Hemelsblauw van Jan Lauwereyns valt je direct naar vorm en inhoud de eigenzinnigheid op die de dichter hanteert. Je krijgt in deze bundel de indruk dat je in een rijk van diepe duisternis terechtkomt, zonder dat je een gids hebt toegewezen gekregen. Het is dolen geblazen aan de voet van de berg Fuji, in nevelen gehuld.