Archief

Runa De Moudt-Svetlikova (Antwerpen, 1982) intrigeert steeds meer mensen met haar poëzie. Meander sprak met de dichter die verantwoordelijk was voor een muisstil moment op BrulA’pen, een reis van Friesland naar Groningen en het uitzinnige razen van neurologische stofjes.

Estelle Boelsma (1971) is beeldend kunstenaar en dichter. Ze studeerde in 1998 af aan de Hoge School voor Beeldende Kunsten in Arnhem. Daarna studeerde ze taal- en kunstfilosofie aan de Katholieke universiteit van Nijmegen. Estelle publiceerde gedichten in De Revisor, De Brakke Hond, en Lava. Haar gedichten werden voorgedragen bij Literair Podium Perdu. In de lente van 2006 initieërde ze met Edwin Fagel het e-zine blue-turns-grey.nl dat per kwartaal online verschijnt over en met beeldende kunst, poëzie en literatuur. In Meander werden van haar al eerder gedichten gepubliceerd en ze stond ook in de bundel 'Nog een lente'. In deze Meander drie nieuwe gedichten.

Marije Langelaar (1978) voltooide in 2000 haar opleiding tot beeldend kunstenaar aan de kunstacademie in Arnhem. Ze nam deel aan diverse tentoonstellingen in binnen- en buitenland. In 2003 debuteerde ze bij de Arbeiderspers met de bundel De rivier als vlakte. In 2009 kwam haar tweede bundel uit: De schuur in. Ze is betrokken bij uitgeverij ROMA Publications, een onafhankelijke uitgeverij die boeken uitgeeft in nauwe samenwerking met kunstenaars, ontwerpers en schrijvers.

Marije Langelaar Stoel Ik stond naast een tafel en het verontrustte mij dat ik zo alleen was en opeens hoorde ik het kloppen erg zachtjes weliswaar maar iets maakte zich kenbaar. Het was zo subtiel dat ik moest knielen, zo vond ik de stoel en ik raakte het hout zoals je een tong raakt, ik legde mijn vinger in een nerf, het begon onmiddellijk te schemeren en dieren stonden om ons heen. Inmiddels was ik al niet veel groter dan een speldenpunt en innerlijk dronken de stoel zond mij zijn gedachten, vrij technisch maar gevolgd door het ruisen van bomen voor even, een seconde of drie werd ik stoel. Het was zalig, zalig dat hout in mijn wervels! De klop in mijn been, een bestaan

Estelle Boelsma AANTEKENINGEN het regent maar weer de hele dag ragfijn, gemeenlijk priemende soldatenhonger naar beneden vaak telt hij, staat even op van zijn stoel laat zich weer vallen, naar achteren geleund is minstens drie keer getreurd als we binnenstappen staat moeder aan het aanrecht hakt pillen in stukken - de werkelijkheid doorklieft een ware glansrol van het vleesmes en ons lichaam op de plank – in de coulissen zeg je me gedag treur niet – je weet dat er een mooie etalage klaarstaat waarin je mint, bemint, waar de receptuur steeds onbekend is vanaf dit moment zullen we niets meer zeggen en accorderen we elk verzoek

Jos Versteegen (1956) heeft met Zijn overhemden op jouw huid de perfecte partnerbundel geschreven voor het eerdere Slapen bij een warme man. De requiems voor vader, moeder, boerderij en boeren levenswijze vormen samen ook een dichterlijke autobiografie. De laatste afdeling van de bundel heet 'Laatste gedichten van thuis'. Bouke Vlierhuis vraagt zich af of het verhaal hiermee uit is.

Bij uitgeverij Wereldbibliotheek verscheen Opstandige dauw, een tweetalige verzamelbundel van de Iraanse dichter Ahmad Shamlu (1925-2000). De bundel staat volgens Johan Reijmerink vol met prachtige aforistische regels die de schittering en troost van de liefde, de meedogenloosheid van het geweld, de huiver voor de angst en de troost van het verglijden van de tijd weergeven.

Maarten Hamelink las Omdat er iets ontbrak van de Haagse dichter Theo Monkhorst. 'Het openingsgedicht is een hoogtepunt in een verder tamelijk vlak landschap.'

Joop Leibbrand laat zich in de gedichten van Kees Engelhart, Fabian de Sackenay en Berty Snellens (wie is wie?) meevoeren door een verleidelijke, nauwelijks latente 'gekte' en stelt vast te maken te hebben met een unieke stem.

Remco Ekkers besluit zijn bundel Pinksterbloemen in september met het uit 66 terzinen bestaande titelgedicht, dat de neerslag vormt van een reis die hij augustus 2009 naar Spitsbergen maakte. 'Reizen is een gemoedsstemming', schrijft Margriet de Moor in haar roman De schilder en het meisje en die van Ekkers moet er volgens Joop Leibbrand een geweest zijn van een zo grote overweldiging, dat hij de volstrekt nieuwe werkelijkheid waarin hij werd ondergedompeld niet anders dan afstandelijk en fragmentarisch kon benaderen.

Dichter en vertaler Bart de Block (1978) liet al van zich horen in de belangrijkste papieren literaire tijdschriften van ons taalgebied en is bovendien redacteur van Kluger Hans. Tijd voor Meander om deze nieuwe stem in de Nederlandse poëzie aan u voor te stellen. Voor nu althans, want De Blocks gedichten zijn volgens de dichter zelf aan voortdurende evolutie onderhevig.

Deze maand verschijnt bij uitgeverij Nieuw Amsterdam de bundel Neem me mee, zei de hond, van Wim Brands (1959). Sander de Vaan had een mailgesprek met deze dichter/journalist/tv-presentator over poëzie, schoenendozen, de dood, duinen en nog heel wat meer.

Martin Berghoef MISMOEDIG Ze laat mij zakken in een land van sneeuw en ongeboren wolken, waar raven hun nest hebben verlaten; de schuld aan God is kwijtgescholden. In het nieuwe land vraagt een jonge godin de weg naar de hemel. Ik zeg: er is geen weg. Vastbesloten. Ik kom eruit. Op eigen kracht. Er is iets voorbijgegaan. Een raaf vliegt weg, laat niets achter, behalve ik; hand in hand met de vers gestreken lucht. De zon verliest. Geen berg verrijkt het geheel. Ik zwijg. Langzaam heelt de wind haar wond tussen mijn zwarte nagels.

Martin Berghoef (1979) hult zich het liefst in zwijgen over zijn gedichten, maar toch kon Meander hem enkele uitspraken ontlokken. Hij publiceerde op internet en op papier in: En Er Is, PerVers, Op Ruwe Planken, Opspraak en Meander.