Archief

Over Erik Jan Harmens' voorwoord bij Ik ben een bijl is veel te doen geweest. Bouke Vlierhuis brengt het terug tot de kern: er is maar één reden waarom juist deze gedichten in dit boek staan, en dat is omdat Harmens ze er in wilde hebben.

Johan Reijmerink las Hester Knibbes verzamelbundel Oogsteen en verklaart zich onder de indruk van de helderheid, de compacte en trefzekere formulering en soberheid van taal. Zij vangt het onvoorstelbare en het onmogelijke dat voor de duur van het gedicht mogelijk wordt. Een absolute aanrader voor elke poëzieliefhebber die van geserreerde poëzie houdt die in de ware zin van het woord klassiek is te noemen.

In Buurtkinderen van Arjen Duinker is taal een minstens zo tastbare werkelijkheid als die tastbare werkelijkheid zelf, stelt Maarten Hamelink vast. Kijk de woorden buitelen, hoor ze lachen, luister naar hoe ze ruzie maken en met elkaar spelen, hoe ze Duinkers straat tot leven wekken.

Het land was te klein toen voorjaar 2019 ‘De moeder de vrouw’ het thema vormde van de boekenweek. Tien jaar eerder besprak Wim Kleisen het oorspronkelijke gedicht. We lezen met hem mee over poëzie en filosofie, en wanen ons in het Hollands rivierenlandschap van de jaren dertig.

De postume bundel Gaandeweg van Ed Leeflang is een uitstekende introductie tot zijn gehele oeuvre. Joop Leibbrand zegt: Geen sprake van een uitgeblust dichterschap dat er nog wat laatste regels uitperst - hier schrijft een dichter die nog barst van de inspiratie en nog alles te zeggen heeft.

Jan Doornbos en Cilja Zuyderwyk weten zich niet alleen als echtpaar maar ook als dichters nauw verbonden. Met de dubbelbundel Een duiventil te paard / Mijten in een hemelbed dragen zij dit uit. Het is verdienstelijk werk, in de meest positieve zin van het woord.

April 2009 overleed Martin Bril, “onze chroniqueur van het alledaagse in Nederland”. Aan deze veel te vroeg overleden schrijver moet Karin Doornik denken wanneer zij het gedicht 'Zelfkant' van Simon Vestdijk leest. Reden, om hier eens uitgebreid bij stil te staan.

Vandaag overleed Simon Vinkenoog op 80-jarige leeftijd. In 2004 interviewden de lezers van Meander hem. Hij was toen nog zeer levenslustig. Dat is hij gebleven tot aan zijn dood.

Herbert Mouwen is dichter, prozaschrijver, recensent en docent Nederlands. Hij debuteerde in 1991 met de dichtbundel De zon is kapot. Van zijn hand verschenen gedichten in onder meer Brabant Literair, De Gekooide Roos, ´t Muzenkoeriertje, Cubra en Meander Magazine. Volgend jaar komt er een nieuwe dichtbundel uit bij uitgeverij Boekscout.

Pieter Lobbezoo is een van de jonge talenten die de literaire tijdschriften en poëziepodia bestormen. Hij deed pas net eindexamen, maar schrijft al erg volwassen gedichten. Meander stelt deze creatieve jongeling aan u voor.

De Spaanse dichteres Maria Sanz is buiten haar vaderland relatief onbekend. Daar komt nu in het Nederlandse taalgebied verandering in, dankzij vertaler Fa Claes. Voor deze aflevering van Wereldpoëzie had Sander de Vaan een kort gesprek met Sanz, die haar hart aan haar geboortestad Sevilla én de poëzie heeft verpand.

Maria Sanz Galmende gooi Je deed het venster open. De dag ging klaren boven alle eeuwen. Een distelvink kwam op de vensterbank, op zoek naar een geslaagde echo om die aan te heffen. Het hart welde op, het lichaam zalfde zich met de vroege bries. Langzamerhand verschenen opnieuw al de taferelen waarin hij wist op te treden, het voorspelbare voor een afwezigheid wreed als de zijne. En plotseling werd je gewaar: de vlammen van zijn handen op je schouders, het volmaakte plengoffer van de dauw dat in jou overstroomde. Je omgaf hem met adem van honing, reeds ademloos na je voorkomen te hebben verzorgd. Nooit was hij daar. De dag ging klaren boven al het leed. Een paar trille

Herbert Mouwen De anderen die de wassende maan weggeven aan een dode hunkering, die zich huizen en tuinen dromen van ziel en lichaam, die luisteren naar het gazongras dat onhoorbaar groeit, die hun verkleumde handen ruilen voor de vurige monden van de zon, die met hun ogen akkers kunnen omploegen en inzaaien en die zich ontworstelen aan het ongerijmde melodietje van een straatmuzikant, die gaten slaan in hun geheugen en niet meer weggaan, die denken dat vrouwentongen kamerplanten zijn en die de dwangbuis die ik hun aandoe als een bevrijding voelen

Pieter Lobbezoo April Ik zie onder mijn huid de aders lopen Als ik mijn hand tegen het licht houd. Als het december is en ik mijn mouwen opstroop Zie ik ringen rond mijn onderarm lopen Ik heb ze geteld, het zijn er drieënveertig links Tweeëndertig rechts. Vanaf de polsen naar boven. Er is niemand die me kan vertellen wat het betekent Maar in de wintermaanden voelt het alsof ik van kwarts ben Koud, bleek, met als enige kleur die vijfenzeventig ringen. Drieënveertig links, tweeëndertig rechts. Ik hou niet van sneeuw, het is koud, bleek en het smelt Tot een onooglijke platgelopen drab. Ooit een gelukkige sneeuwpop gezien? Nu is het goddank april. Als het lente is lij

Joop Leibbrand bespreekt Al is die maan ’n misverstand van Danie Marais: De bundelafbeelding toont een lijkbleek, maanachtig gezicht dat met grote starende ogen ondersteboven vanaf de bovenrand van het boek hangt. Staat de wereld op zijn kop? Of, bij verbijzondering, Marais zelf? Het leven als een dubbel misverstand? In 'Wees gerus' citeert Marais Breytenbach: 'as mens aan die sterre vat / gaan hulle dood, sê Breyten.' Maar gelukkig: 'Daar is niks om voor bang te wees nie -' Mocht het anders lijken, is dát het misverstand...

Al Galidi doet in De laatste slaaf Ivan Sacharov regelmatig op twee gedachten hinken. Soms vindt hij hem vreselijk flauw, en dan weer bijna briljant. 'Hoewel hij zijn gedichten zo los en luchtig mogelijk opschrijft, blijven ze te ééndimensionaal, blijft hij – in deze bundel althans – te weinig een bruggenbouwer van woorden en te veel van ideeën.'

Debuteren met een roman in verzen, je moet maar durven. Arthur Wevers deed het met Bittergarnituur en Bouke Vlierhuis raakte bijna vast in een postmodern moeras. Zijn conclusie is: 'een knap gemaakt mengsel van kunst met een grote K en ranzigheid. Typisch iets waar recensenten van houden. Of de gewone lezer het ook waardeert, dat is afwachten.'

Zeldzaam mooi zijn in Maarten van den Bergs Traktaatjes vorm en inhoud vervlochten. Deze dichter spreekt keer op keer met twee woorden, stelt Marijntje Gerling vast. Lees de recensie om te zien hoe dat gaat!

Op 23 mei 2009 ontving Hester Knibbe de driejaarlijkse A. Roland Holstprijs voor poëzie. De jury prees Knibbe’s werk als poging om in taal vat te krijgen op het grensgebied tussen leven en dood. Dat is zeker ook het geval in het bijzondere gedicht 'Psalm 4631'. Ine Boulonois bespreekt het met even bijzondere aandacht.

Catharina Blaauwendraad ADEM Begraaf dit leven in een keel delf een kuil achter de huig Hoor het kokhalzen in zolderkamers Angst met de paplepel

Yerna Van Den Driessche Rug je rug moeder, hebben we het best gekend alsof je alleen maar uit rug bestond van je afgevallen: buik en borsten het weke vlees dat ons ooit zoogde dat alles, weg moeder wat overbleef waren wervels wrevels voor je kinderen een houvast voor vader je rug moeder, altijd gebogen over gaten van sleet en kattenkwaad maar nooit over sprookjes die moesten we zelf verzinnen

Catharina Blaauwendraad (1965) is dichter en vertaler. Ze debuteerde in 2004 met Niet ik beheers de taal in de Windroos-reeks. Onlangs verscheen haar tweede bundel Beroepsgeheim bij uitgeverij Nieuw Amsterdam. Tijd voor Meander om haar te interviewen over de nieuwe bundel, het vertalen van gedichten en de geheimen van de taal.