Archief

Ivan Sacharov las ‘De overmaat van ontbreken’ van Margreet Schouwenaar, en laat zien hoe een gedicht woorden kan laten dansen. In ‘Tango’ komt zoveel samen, dat de nauwlettende lezer een goed beeld krijgt van de nieuwe bundel van deze voormalige stadsdichter van Alkmaar, die al meer dan tien dichtbundels op haar naam heeft staan.

Poëzie is wel religie voor ongelovigen genoemd. Columnist Jan Loogman en deze verwarrende tijd. Over vertrouwen, beperkte eigen controle, het veilig voelen in je eigen huis, de angstaanjagende leegte en stilte in de wereld, zijn op God vertrouwende moeder en Maria als de Moeder van Smarten, Heil van de zieken, Troosteres van de bedroefden. U kunt natuurlijk ook verder zoeken.

Aurora Guds schreef als kind al gedichten en verhalen en is dat blijven doen. Haar, soms pijnlijk scherpe, observaties betreffen ook haarzelf en leveren prachtige zinnen op als “ik was de hoeder van iets, een abstracte moeder zonder schouders” of "eenzelfde verhaal geschreven, in een baan van barsten, tot ver achter de kastenwand”. Haar optredens zijn een belevenis.

Hettie Marzak is onder de indruk van ‘Waren we dieren’, het debuut van Dorien Dijkhuis: ‘De hele bundel ademt een sfeer van vergankelijkheid, van vluchtigheid en toevalligheid.’ Daarbij zijn de emoties met opzet klein gehouden: ‘het is aan de lezer om betekenis toe te kennen aan de subtiele beschrijving van zware gebeurtenissen. Dit schijnbaar onachtzame vermelden van ingrijpende zaken is één van de sterke kanten van deze dichter.’

In de serie ‘gesprekken met Meandermedewerkers’ het vijfentwintigste gesprek, met doener Wouter van Heiningen. Hij is elke dag bezig met poëzie en ziet met tevredenheid een toenemende aandacht voor poëzie. En Meander betekent zeker iets: ‘Ik denk dat veel mensen gevoed worden op poëtisch gebied door Meander.’

Peter Vermaat is overdonderd door ‘Momentums laadklep’ van Jérôme Gommers: ‘Deze poëzie maakt dat je niet met rust gelaten wordt en zelfs de overgang van de ene pagina naar de andere blijkt soms een nieuwe wagon van een langsrazende trein. Misschien is de beweging door heel de bundel heen het beste te vergelijken met een val in het oneindige, waarin vooral de ervaring van die vallende beweging allesoverheersend is. De trein van hier naar nergens staat gereed om in te stappen. Een kaartje is niet nodig. Binnen houdt broeder Jérôme zijn wake en deelt uit.’

De poëziewedstrijd voor de Rob de Vos-prijs 2020 gaat 1 april van start. Tot 1 oktober 2020 mag iedere deelnemer één gedicht inzenden, geïnspireerd op het thema Dit jaar is het thema een illustratie van een kunstwerk van beeldend kunstenaar Inge Bak. Er worden tien gedichten genomineerd, daaruit komen drie winnaars voort en zeven eervolle vermeldingen. De winnaar krijgt de Rob de Vos-trofee en € 100,- Laat je inspireren door ons thema!

De carrière van Frédérique Spigt kent een bijzonder verloop. Afgestudeerd als grafisch kunstenaar brak zij door als zangeres, aanvankelijk van Engelstalig repertoire. Later schreef en zong ze haar eigen Nederlandse teksten. In 'Misantroop' ontdekt ze zichzelf als dichter, en zien we ook de beeldend kunstenaar terug. Recensie van Eric van Loo.

Schrijver of schrijfster, dichter of dichteres, what’s in a name? Zelfs Google heeft er een mening over, ondervond Eric van Loo.

Ook voor de niet sportievelingen zijn de gedichten van Harmen Malderik een uitdaging tot een bepaalde prestatie te komen waarbij het uitzicht onderweg tot diepgaand inzicht leidt in allerhande zaken die daarvoor wellicht achteloos bekeken werden. Alles om niet in het vermaarde Zwarte Gat te vallen, al heeft deze sporter ons allang ingehaald.

In de tweede Poëzie Kort van dit jaar bespreken we vier bundels: Bloemlezing – Kus of ik zoen (Ernst Jan Peters) Helma Snelooper – Opvouwbaar bos (Janine Jongsma) Willem Thies – Schoon (Ernst Jan Peters) Ton van ’t Hof – Waar tijd al niet goed voor is (Janine Jongsma)

‘Een eenvoudige boerenjongen uit Vlaanderen,’ noemt hij zichzelf. Of we deze uitspraak van Jens Meijen helemaal serieus moeten nemen is de vraag. Meander interviewde hem vanwege zijn bij De Bezige Bij verschenen debuutbundel Xenomorf . De gedichten daarin gaan over de klimaatcrisis. Of gaan zij over de vraag wat de klimaatapocalyps betekent voor de poëzie?

Maurice Broere bespreekt ‘Reis naar de eilanden’ van Pieter Sierdsma: ‘Een bundel om heerlijk bij weg te dromen in mooi verwoorde observaties. Het individuele zit voornamelijk in de particuliere observaties. Die maken de eilanden door de dichterlijke taal wel zeer toegankelijk. Een diepere betekenis hoeven we, denk ik, niet te zoeken; gewoon genieten van de opgeroepen beelden en laat je wegdromen in de sfeer.’

Ieder heeft zo zijn favorieten en voor wie de moeite neemt de hele top 100 door te spitten van De Gedichtenwedstrijd, zijn er verrassingen die de jury wellicht zijn ontgaan. Onbekende namen en altijd terugkerende, nieuwe dichters en ervaren rotten in het vak. Over regen en twijfel, de andere kant en oneindigheid, over alternatief en lief, een dicht hoofd en de postbode.

Taalpodium Emmen bracht de Light Verse-bundel ‘Lichtvoetig III’ uit, een selectie uit de beste inzendingen voor het Nederlands Kampioenschap Light Verse-dichten 2019. Hans Franse genoot van de onverwachte taalvondsten, de scherpe pointes en de subtiele humor. Al blijkt ook uit het gedicht van winnaar Christian Abbing dat de grens tussen light verse en serieuze poëzie soms moeilijk te trekken is.

Nu er in dag- en weekbladen steeds minder recensies verschijnen en er voornamelijk wordt gelezen wat in praatprogramma’s wordt aanbevolen, raken kleine uitgeverijen die het aandurven dichters uit te geven die afwijken van het gemiddelde nog verder uit beeld. Ze verdienen aandacht, zij geven zuurstof aan de poëzie. De column van Hans Puper.

Terwijl we vandaag volgens de astronomische kalender de winter achter ons laten, blikken we nog één keer terug met ‘Winter op het land’ van Jan van Nijlen. Ruim een eeuw geleden geschreven, toen de winters –zeker op het Vlaamse platteland– nog veel indringender ervaren werden. Pieter M. van Sterkenburg bespreekt dit pareltje van een bijna vergeten dichter.

Janine Jongsma over ‘De wereldreis van lijn 11’ van Hans Franse: ‘Dit is heimwee- poëzie waarin we met de dichter meereizen door zijn geliefde Frankrijk en Italië. Franse is een scherp waarnemer van zijn omgeving en schildert met woorden een sfeerbeeld. Hij schrijft in het vrije vers, parlandopoëzie, maar zonder veel kenmerken van poëzie. Het poëtische gehalte van zijn gedichten moet écht omhoog.’

In de serie ‘gesprekken met Meandermedewerkers’ het vierentwintigste gesprek, met Hans Puper. Poëzie moet herleesbaar zijn, vindt hij, hij houdt niet van vlakke woorden, is allergisch voor schijndiepzinnigheid. Een levend gedicht is nooit af maar wat is levende poëzie? Als recensent houdt hij meer afstand en om een beetje los te komen van zijn voorkeuren verplaatst hij zich soms in een andere recensent.

Recensent Herbert Mouwen bespreekt ‘Hoofdkwartier’ van Sabine Kars: ‘Het is een verrassende uitschieter in het aanbod van dichtbundels van 2019 met hoge kwaliteit. Het is een dichtbundel met een heel persoonlijk taaleigen van de dichter, met gedichten die registreren en niet inspelen op allerlei emoties of sentimenten oproepen. Het zijn knap geschreven gedichten.’

Jolies Heij is podiumdichter en treedt overal op waar de poëzie haar brengt. Onderweg vangt zij impressies van steden, landschappen, verdwaalden, kroegtijgers en nachtwakers in woorden. In haar bundel "Lolita zei" kregen deze ruwe kristallen van het leven een verrukte, of beter gezegd, “verrückte” stem. Ook hier horen wij haar, een kwijnende kater, een opvliegende vleermuis, morgenwekker, huisdier en oude bekende.