Archief

‘De schrijver is een alleenstaande moeder’ van Hagar Peeters is het fors uitgevallen ‘eerste deel van een trilogie waarin ze de verhouding tussen schrijverschap en alleenstaand moederschap onderzoekt’, zo belooft ons de flaptekst. Eric van Loo las een sterk afwisselende bundel, waarin de verhouding tussen schrijverschap en alleenstaand moederschap slechts zijdelings aan bod komt. De liefhebber kan zijn hart ophalen (of haar hart openhalen) aan grillige, associatieve, vermeend biografische en incidenteel lyrische gedichten.

Pubers onderwijzen, daar ben ik niet laconiek genoeg voor, dacht columnist Jan Loogman, maar het ging prima. Er werden woorden genoteerd, zinnen gevormd, lijstjes gemaakt die aan het Sinterklaasfeest deden denken en daaruit werd gekozen: drie woorden. Uit drie woorden kan per slot van rekening een prachtig vers ontstaan. En dat is een geweldig cadeautje.

In schijnbaar losse zinnen, met gemak en eenvoud, geeft dichter Toon Dekeukeleire ons een conclusie, een samenvatting van zijn ervaringen, een logisch verband. "Zet tijdig de richtingaanwijzers naar rechts aan" of lees deze gedichten, ook als alles niet goed komt is het in orde.

Het stoort recensent Peter J. R. Vermaat dat de ‘auteur’ van de bundel 'Minder aardig', Kamiel Choi, zijn gedichten die omringd zijn met allerlei andere teksten, ‘samenraapsels’ noemt. Volgens hem is in de bundel zichtbaar dat de auteur, of hij dat wil of niet, werkelijke poëzie schrijven kan. Hij ontdekt de dichter; een mens van taal.

In de serie 'gesprekken met Meandermedewerkers' het negentiende gesprek, met recensent Lennert Ras. Het eerste gedicht dat hij las was waarschijnlijk een kinderversje .... Max en de maximonsters. Dat schrok hem niet af, Ras schrijft al jaren, is lid van een schrijfgroep en gaat verder zijn eigen weg. Hij dicht “In je nek hijgende stemmen negeren en gemeengoed laken”.

Johan Reijmerink bespreekt het oeuvre van Menno Wigman: 'Dood, waanzin, eenzaamheid en fatale liefdes vormen de thematische elementen in zijn zoektocht naar eenheid van allesomvattend geluk. Voortdurend is de ik op zoek naar wie hij is, wie hem bestuurt, waartoe het alles leidt. Wigman was een grensganger en kende de sluipwegen naar het grensgebied van leven, dromen, slapen en sterven.'

In onze nieuwsbrief treft u de rubriek 'Meander op andere plaatsen' waar we sinds enige tijd een foto, fragment, citaat of voorbeeld opnemen waarin Meander terugkomt. Twee lezers, dichters Bernard Lichtaard en Els van Dinteren , stuurden ons een eigen gedicht met daarin het woord 'meanderen'. Mocht u geïnspireerd raken, we ontvangen uw bijdrage graag!

Galina Rymboe geldt als één van de belangrijkste jonge Russische dichters. Pieter Boulogne vertaalde haar bundel ‘tijd van de aarde’. Rymboe schrijft over ‘een wereld die haar ideologische glans heeft verloren, een wereld van vervreemding en ontheemding waarin we stamelend een plaats moeten innemen’, aldus Kamiel Choi. Gedichten die volgens de recensent gebukt gaan onder een overvloed van eclectische beelden, en daardoor niet echt beklijven.

Joop de Vries vat zijn aantekeningen samen over de klankgedichten van Greta Monach. Er is, aldus Monach, in taal geen natuurlijke samenhang tussen klank en betekenis. Klank in taal is een overdrachtsmiddel. Met voorbeelden van andere klankdichters wordt aangetoond dat klankpoëzie een bijzondere kunstuiting is met talloze varianten en invloeden. En de aandacht voor Monach groeit nog steeds.

We gaven al eens eerder aandacht aan het Alkmaarse project dichtdruk, een unieke samenwerking tussen het Grafisch Atelier Alkmaar, Bibliotheek Kennemerwaard en literair platform Reuring. Vandaag doen we dat opnieuw met de 6e aflevering, een coalitie tussen dichter Demi Baltus en kunstenaar Mirjam Oosterbaan. De presentatie is vanmiddag!

Herbert Mouwen: “In de debuutbundel ‘De grom uit de hond halen’ van Iduna Paalman gaat de dichteres de werkelijkheid, waarin zij dagelijks verkeert en waarvoor zij voortdurend bang is, met poëtische wapens te lijf. (…) De dichteres heeft een eigen idioom en een authentieke, parlando toon. Ogenschijnlijk is haar poëzie toegankelijk, maar haar beeldtaal dwingt de lezer tot nauwkeurig lezen en zorgvuldig met de dichter mee-associëren.”

'Alles wat ik hoor of lees gaat door een deel van m’n brein dat blijkbaar de godganse dag de taal kneedt, slijpt of in alle mogelijke stukken hakt om er maar een originele grap uit te peuren. En van rijmen word ik vrolijk', zegt taalvirtuoos Theo Danes in gesprek met Inge Boulonois. Wij natuurlijk ook.

Hans Franse over ‘Als doden zo stil’ van Marten Janse: ‘Het boek bevat liefdesgedichten, in die zin, dat de lichamelijke aanwezigheid en het verlangen van die van de geliefde te ervaren het centrale thema vormen. (…) [Ik] vond het mooie gedichten, echter, en ik schrijf nu ook als musicus, naar mijn mening, minder muzikaal dan de schrijver op de achterflap van zijn mooie bundel laat uitkomen.’

Drie nieuwe gedichten van een veelzijdig muzikant en liedjesschrijver die volledig en gepassioneerd kiest voor deze schone kunsten. Tijdens de Amersfoortse nacht van Literatuur verzorgde hij jarenlang muzikale intermezzo's en met zijn optredens deed hij zelfs Alkmaar aan; nu nog stadsdichter worden of dichter des vaderlands, aan Twan Vet zal het niet liggen!

De tweede bundel van Shari Van Goethem heeft een lieflijke titel: ‘Tere stengels’. Recensent Eric van Loo trof echter weinig lieflijke gedichten aan. Rauwe teksten, soms experimenteel en uitdagend van vorm, waarbij het moederschap en de worsteling die het leven soms kan zijn een belangrijke plaats innemen. Teksten die onder de huid kruipen, maar die ook veel te raden overlaten.

Een columnist die een keer met de mond vol tanden stond, waar gebeurt dat nog, en een steekhoudend argument in een wild avonturenverhaal waar hij zomaar in terecht kwam...Opnieuw verbindt Hans Franse talen en gebeurtenissen aan elkaar! En welke eer viel hem te beurt?

Gust Gils is de derde dichter uit de groep rond het Vlaamse tijdschrift gard-sivik waar Jan Buijsse een bespreking aan wijdt. Het gedicht 'zeer verlaten reiziger' geeft een nuchter maar nietsontziend verslag van vernietiging. Om nooit te vergeten.

Paul Roelofsen geeft hoog op van Bart Vonck die de bundel ‘Wachten op doortocht’ van François Muir vertaalde: ‘Niet alleen de zorgvuldig- en vindingrijkheid vallen op, ook het eigen(zinnige) en complexe taalgebruik van Muir blijft in de vertaling behouden’. Daarnaast is hij om meerdere redenen geboeid door de poëzietaal van Muir. Deze lijkt een ingehouden strijd tegen de dood te voeren met een verzwijgen zo intens dat die een huiveringwekkend karakter krijgt.

Marten Janse praat met de winnaar van de C. Buddingh-prijs van dit jaar, Roberta Petzoldt, over parallelle werkelijkheden, leren kiezen, kracht putten uit crisissen en uitdagingen en hoe dat alles samenkomt in een consequente bundel. De dichter voelt zich schatplichtig aan ons en draagt bij op een manier die haar uitstekend past.

Maurice Broere over ‘Liefde is een ander land’ van Maarten Embrechts: ‘Een interessante bundel met een aansprekende thematiek: eenzaamheid, onbereikbaarheid, onmogelijkheid van communicatie en contact. Extra aantrekkelijk door verwijzingen naar literatuur en religie.’

Een column telt bij ons een 600-800 woorden, hoe noemen we een kortere tekst dan? Soms komt een overweging tot 400 woorden, even boeiend om te lezen. Wij geven u vanaf deze maand nu en dan een 'gedachte naar aanleiding van een tekstfragment', een beetje zoals u dat in ons wedstrijdthema kon terugvinden. Maurice Broere bijt het spits af.