Archief

Als dichter debuteerde Jan M. Meier met de bundel Figuratie (1972), die bekroond werd met de debutantenprijs voor poëzie van de provincie Oost-Vlaanderen. Het grootste deel van zijn poëzie is nog niet gepubliceerd, daar komt nu gelukkig verandering in. We 'weten' hem in een beschrijving van prachtige, verstilde beelden waarin hij de tekens leesbaar maakt.

In de vierde Poëzie Kort van dit jaar recensies over ‘Het onzegbare gezegd’ van Will van Sebille (Eric van Loo), ‘Soldaten’ van Jos van Daanen (Hans Puper), ‘De man waarmee iets was’ van Kees Engelhart (Levity Peters) en ‘Niet het krassen van de kraai’ van A.H.J. Dautzenberg (Eric van Loo).

Deze dichter van snelsonnetten houdt het meest van verzen in gebonden vorm, het op deze manier vastleggen van allerlei soorten ervaringen en die hoeven echt niet 'licht' te zijn. Ook houdt hij zich aan de eisen van het Shakespaeresonnet, waar hij vele van vertaalde, soms maakt hij daar een ollekebolleke van en blijkt de tegenstelling tot vorm en inhoud minder groot dan gedacht.

Ivan Sacharov over ‘Het vermoeden van Witten’ van Henk Ester: ‘Fascinerend aan gedichten is dat iedereen zijn eigen taal bezigt. Woorden dragen wel betekenissen die iedereen min of meer bekend zijn, maar de manier waarop ze aan elkaar gelinkt worden openbaart de eigenzinnigheid van de schrijver. En dan is het weer even wennen – opnieuw leren lezen – als je een originele geest ontmoet, zoals Henk Ester.’

Ook iemand met een lange staat van dienst, kan de lezer nog verrassen. Dichter (vertaler, recensent, redacteur, toneelschrijver) Joris Iven neemt ons mee op een vroege ochtend langs zee en haven, hotel en vrouw, nodigt ons zelfs in bed en komt via het verleden in de hersenen die gewoon blijven werken maar onvermoede betekenissen afgeven.

Paul Roelofsen weet zich geraakt door de nieuwe bundel van Ivo van Strijtem. Hij waardeert zijn subtiele humor en persoonlijke toets. Vooral in de Bijbels geïnspireerde gedichten komt de pure en muzikale lyriek van Van Strijtem goed tot zijn recht. “Er zijn dichters die niet alleen poëzie schrijven maar ook ademen. Ivo van Strijtem is er zo een. Een weldadige bundel.”

Hoe een kleine ruimte steeds groter wordt, dat is misschien wel de essentie van het werk van dichter en beeldend kunstenaar Marijke Hooghwinkel. Zij laat zich inspireren door het dagelijks leven waarin zij je nodigt haar observaties te delen; kleuren en vormen veranderen onder haar hand en in ons hoofd.