Archief

Lies van Gasse Hier naderde taal. Al wat je werd was een strijdperk van laten en vragen. De einder sloop. Ongewapend ging men ter kanonnade. Hier ging men schelpen rapen in het slib, men plooide zich naar putten en holtes. Ook was men kort, welvarend en ver voorbij de stad. Hier lag de tijd in een pot met gaten die men naar beneden droeg. Een mannenstem klonk schril. Ik hield ervan wanneer je zweeg.

Jaren geleden zette dichteres en beeldend kunstenares Lies Van Gasse haar eerste stapjes in de literaire wereld door nu eens een los gedicht, dan weer een los verhaal te publiceren op onder meer Meander. In 2005 was ze één van de tien finalisten in Meanders Jongerenwedstrijd. Nu, nog 'n vijftal jaren later is ze al aan haar derde boek toe. Brak de Waterdrager is een bundel in drie stromen.

Uit alles blijkt in Vrouwkje Tuinmans Wat ik met de sleutel moet haar oog voor detail, de kleine dingen die er in het leven toe doen. Het is een komen en gaan van mensen en gebeurtenissen. Tuinman is met haar omzwervingen op locatie voortdurend op zoek naar begrenzingen, omheiningen, inperkingen om maar tot een vaststelling van die andere realiteit te kunnen komen, over het ‘daar’.

Sander de Vaan (Amsterdam, 1963) is eindredacteur van Meander Magazine en oprichter van de Rubriek Wereldpoëzie. Hij publiceerde onder meer poëzie in Hollands Maandblad, De Brakke Hond en Hard Gras. In 2010 debuteerde hij met de gedichtenbundel Plunder de dag (De Witte Uitgeverij, Leiden).

Anne Broeksma (1987) studeert Nederlandse literatuur in Utrecht. Ze schrijft sinds haar 15e gedichten, deed al vele dichtpodia aan waaronder Onbederf’lijk Vers en Dichters in de Prinsentuin en won enkele poetry slams. Onlangs stond ze in de top 100-bundel van de Turing nationale gedichtenwedstrijd. In Utrecht organiseert ze vanuit het Poëziecircus iedere tweede woensdag van de maand de literaire talkshow Slok op Utrecht, met nieuws, dichters en muziek.

Anne Broeksma IJstijd Toen ik vroeg in welke tijd je het liefst en waarom, riep je: ‘ijstijd.’ ‘De grote of de kleine?' ‘Doe maar de grote.’ Of je wel wist dat zelfs de mammoetjagers hier niet kwamen, dat er geen begroeiing was op mossen, gras en poolwilg na en een bloempje dat uitbundig bloeide, dwars door stenen, zand en sneeuw: de dryas octopetala. En dat je toen zei dat je gewoon met rust gelaten wilde worden. Dagenlang niemand tegenkomen, niemand die iets van je wil. Ik wenste je veel kou toe, deed mijn jas aan en mijn wanten. Later kwam ik je nog één keer tegen. Je lag dood naast een wak, er groeiden bloemen uit je ogen.

Sander de Vaan Plunder Diem Opeens een flits dat dit het is. Gefrons in het hotel om de hoek: Zelfs geen tandenborstel mee, meneer? Schilfernaakt doorwoelt hij dui- zend lakens, droomt spiegels vol met weggeworpen blikken. Door honderd brillen ziet hij uit over de stad, hoe ramen doven. In bad weken tachtig levens los. Gapend sloft hij door naar het ontbijt de tv-pop die hem ook hier verblijdt met platte aardse rampen. Daar krult de rekening: één nacht. Hij lacht – men moest eens weten.

Patty Scholten schreef met De ziel is een pannenkoek een autobiografie in sonnetten. Ze beheerst de vorm prima, maar het is allemaal een beetje te glad en 'makkelijk', hier en daar wat flauw. Toch zitten er volgens Wilma van den Akker wel degelijk krenten in de pap, zoals het beeld van moeders piano als schuilhut. Inhoudelijk gaan de meeste sonnetten over moeizame liefdes, voor één foute man in het bijzonder.

Atze van Wieren schrijft poëzie die je verstaat en waar je een verstandhouding mee krijgt, omdat er duidelijk een herkenbare levensvisie aan ten grondslag ligt. Knap is hoe in Bedevaart ieder gedicht probeert het punt te beheersen waarop ratio en emotie in evenwicht zijn.

In deze nieuwe aflevering komt voor de tweede keer Judith Herzberg aan bod. Besprak eerder (in nummer 78 van 24 januari 2006) Inge Boulonois 'Een kinderspiegel', nu buigt Bettine Siertsema zich over 'Mozes', dat een verrassende wending blijkt te bevatten.

Ellen Deckwitz ONZE MOEDER I Onze moeder kan een voetstuk op (één teug), ze drinkt al jaren onder de tafel. Van flessenbodems schrapen we gedachtenis af. We zetten ze bij, de vaasjes waarop blank fluiteschuim bloesemt en soms druipt het, soms knipoogt de fles soms kruipen er wolken voor de zin. Slokken die de dag van het gelaat vijlen. Wat doet iemand als wij op een plek als enfin. Onze moeder dus die kan een voetstuk op. Nu hop, straks ziet ze dat we het aankunnen. Klappen we voor ouders die niet willen dat er over hen wordt gedroomd, knip zegt het glas en de kamer gaat uit.

Van Ellen Deckwitz die twee jaar geleden nog de Meander Dichtersprijs won, verschijnt eindelijk haar langverwachte debuut. 'De Steen Vreest Mij' verschijnt deze maand bij Nijgh en Van Ditmar. Meander brengt u een voorpublicatie van maar liefst vijf gedichten.

Annette van den Bosch Zoveel weten we al Waar het daalt en stroomt en bruist, waar het paadjes vindt vol ongerijmd van stotteren en treuzelen. Waar het kolkt in grindverschuiving sidderend neerkomt, opspringt. Hoe dit plaatsvindt. Zo ongeveer. Waar de komma de tijd omklemt en de uren loslaat op de wereld. Hoe het drupt. Daar. Zomaar, ligt het verborgen op het mos te sluimeren tot we komen. Aandachtig kijken. Naar dit, dit vreemde.

Annette van den Bosch maakte vanaf 2002 deel uit van de redactie van Meander. Zij schreef recensies en interviews. Ook maakte zij een begin met ‘Mals groen’, een rubriek voor aanstormend dichttalent. Toen zij in 2004 bij de Koninklijke Bibliotheek in Den Haag ging werken, stopte haar werk voor Meander. Zij bleef nog wel tot 2007 adviseur van de Stichting Literaire Activiteiten Zeist en was daar voorzitter van de jury bij de Poetry Slam.

Corné van ’t Wout (1976) uit Boskoop treedt naar buiten met zijn poëzie, na – bij benadering – zijn eerste poëtisch lustrum te hebben gevierd. Meander maakte kennis met een dichter over spannings- en 'emotievelden', kikkers uit de lucht vangen en het beginnen van een gedicht.

Corné van 't Wout Pannenkoekenhuis wij waren stroopkinderen soms dropen we van tafel zomaar vlekkend op de grond vloekend naast de lege fles zei moeder dan dat vader net zijn achtste dood was gestorven zijn klompen bij het vuur en wij -niet beter- wetend zwegen

Als je in Ontij van Anneke Brassinga begint te lezen, raak je verzeild in een wereld die niet lijkt wat ze is, waarin de ik eigenlijk niet zou willen verkeren, maar er niet aan kan ontkomen. Direct voel je de spanning die er in haar poëzie hangt. Onontkoombaar. Heftig. Dwingend. Onvoorspelbaar.

Als geheel lijkt De uitputting voorbij van Krijn Peter Hesselink haast meer op een fragmentarisch uitgevoerde roman over een doodlopende liefde dan op een poëziebundel. Geen erg meeslepende roman, want de gebeurtenissen die de dichter overkomen – hoe interessant ook op zichzelf – worden teveel toegespitst op de beleving van de dichter, te particulier uitgewerkt. Iets wat paradoxaal genoeg deze ‘gemakkelijk toegankelijke’ poëzie toch weer hermetisch maakt.

In deze nieuwe aflevering de eerste bijdrage van Paul de Jong, die aantoont dat Jules Deelder als dichter niet onderschat mag worden, zeker niet als hij stem geeft aan de verwerking van een nationaal trauma. Meer dan anders is de bespreking deze keer toegeschreven op jongere lezers. Het gedicht vraagt erom.

Cecilia Quílez DE BEKORING LEEFT HIER Op de venusheuvel tekent het bloed de uitgestelde loop van onoverkomelijke stromingen. Overwin je aan mijn liezen. De polsslag wordt gewiegd door het schuimspoor dat in de bres het delicate litteken laat stollen. Stort je leeg in mijn vervoering en je bent onderworpen. De boog van je voorhoofd zal fonkelend gespannen staan en een werktuiglijke siddering zal wonderbaarlijk voordragen. Elke nacht rijs ik op uit de overwinning want elke morgen sterf ik verslagen in de onzekere belegering door het volgende huzarenstuk.

Elma van Haren (1954) studeerde vijf jaar aan de kunstacademie in Den Bosch, vervolgens was zij werkzaam als beeldend kunstenaar en legde zij zich steeds meer toe op het schrijven van poëzie. Ze debuteerde in 1988 bij Uitgeverij de Harmonie met de bundel De reis naar het welkom geheten. Dit debuut werd bekroond met de C. Budding’-prijs voor nieuwe Nederlandse poëzie. Hierna publiceerde ze nog diverse gedichtenbundels waaronder Grondstewardess en Schuinvallend oog. Sinds 1998 publiceert ze ook gedichtenbundels voor kinderen. Naast haar werk als dichter geeft Elma van Haren les aan de Schrijversvakschool in Amsterdam.

De Spaanse Cecilia Quílez Lucas (1965, Algeciras), publiceerde tot dusver vier dichtbundels: La posada del dragón (Ed. Huerga & Fierro), Un mal ácido (Ed. Torremozas), El cuarto día ( Calambur) en Visteme de largo (Calambur). Sander de Vaan had een mailgesprek met haar en Fa Claes vertaalde een aantal van haar gedichten.