Archief

Emma Crebolder ging voor haar bundel Vallen uit van een vast concept. Op de rechter pagina's staan de vijfentwintig gedichten, alle in dezelfde vorm: vijf tweeregelige strofen, waarbij steeds de tweede en vierde inspringen. Op de zwarte linker pagina's 'glijden' in wisselende formaties, vanaf steeds verschillende posities en nooit allemaal tegelijk de afzonderlijke letters van v-a-l-l-e-n van de bladzijden. Het lijkt misschien niet meer dan een aardigheidje dat de bundel meteen twee keer zo dik maakt als hij is, maar dat met zoveel nadruk zichtbaar wordt gemaakt hoe het woord 'vallen' valt, is niet zonder reden.

Jos van Daanen Vertraging In een bushokje kun je best zonder gedachten zijn. Je kunt uitkijken over het zware water van de vaart en toezien hoe ijs zich in grote lijnen naar de oppervlakte schrijft. Je kunt ook de bus missen. In dit bushokje kan ik vanaf de wal lezen wat je zei. Een enkele lange zin die naar de Noordzee leidt, maar die voorbij de brug al niet meer bij me binnendringt. Hoe lang de bus ook nog niet rijdt. De andere kant op is de eeuwigheid, de horizon van niets, de bus en de bestuurder die hoofdschuddend in de richting van het verdwijnpunt glijdt.

Jos van Daanen (Kerkrade, 1959) studeerde Nederlands en Algemene Literatuurwetenschap in Nijmegen. In 1988 maakte hij zijn poëziedebuut in het tijdschrift Maatstaf en in de jaren daarna publiceerde hij gedichten in De Tweede Ronde, Preludium en Letterlik. Na achttien jaar stilte verschenen er recentelijk weer gedichten van zijn hand in verschillende e-zines, waaronder Krakatau, Poëziepuntgl en Op Ruwe Planken.

In de bundel Blootwuilders dij wie binnen van Rik Andreae valt voldoende te genieten voor iemand die van prettige, dikwijls speelse, maar vooral geruststellende gedichten houdt. En in dat prachtige, aardse, Gronings.

Bettina Siertsema bespreekt 'Mevrouw Despina knielt niet' van Marjoleine de Vos. In het gedicht draait het om een dubbel verlangen: de kinderwens die permanent op de achtergrond in het dagelijks leven aanwezig is, en het verlangen dat er een Ander is, die je diepste wezen kent.

Anita Maatman-Douma is geboren onder de rook van Douwe Egberts in het Friese Joure op 20 mei 1970 en leeft samen met partner en dochter Juul. Ze houdt van zachte taal en van gelaagde poëzie. In 2007 debuteerde ze op het podium van Onbederf'lijk vers in Den Bosch. Ze publiceerde in Krakatau, Meander, Contrabas, Noach’s kat, Plebs, Digther en magazine Opspraak. De poëzie van Toon Tellegen, Herman de Coninck en Joke van Leeuwen ligt haar na aan het hart. Ze probeert zichzelf als dichteres niet al te serieus te nemen. Zodra er iets van het schrijven gaat afhangen, is het plezier er af en dat wil ze graag voorkomen.

In Celinspecties toont Ester Naomi Perquin binnen de beperkingen van de cel introspecties van gevangenen. Perquin heeft de wereld van gefnuikte en gekooide mensen wonderwel boven de alledaagse observaties en gesprekken uitgetild en op een soort van poëtisch metaniveau gebracht in teksten die beheerst, scherpzinnig en speels tegelijk zijn.

Wout Waanders gelatine in de schuur op een vlaams strand smeerde joris gelatine in zijn haar dan blijft het mooi naar achter staan, zei hij. ik bond mijn zwembroekveters samen. het was vroeg, de zee was leeg. wat ziet hij groen, zei tobias toen hij naar het water wees. joris deed wat gelatine in zijn haar, wij renden naar de schuimkoppen toe, die we wegtrapten. elke kop in de wind eindigde honderden meters ver. joris deed wat gelatine in zijn haar, daarna zijn we gaan zwemmen. toen we terug kwamen was vrijwel heel het strand wit. dat verdomde schuim, mopperde tobias. we zijn een kolonie algen, zei joris en hij deed wat gelatine in zijn haar.

Wout Waanders (º1989, 's-Hertogenbosch) studeert Bedrijfsjournalistiek aan de Radboud Universiteit Nijmegen. Eerder rondde hij een studie Nederlandse Taal en Cultuur af. Hij is hoofdredacteur van literair tijdschrift Op Ruwe Planken en won onlangs de tweejaarlijkse poëzieprijs van de stad Oostende. Hij was al te horen op festivals als Onbederf'lijk Vers, Manuscripta, Wintertuin en De Geest Moet Waaien. En nu lees je hem in Meander.

Wat een geluk, de titel van de negende bundel van Gerry van der Linden dekt de lading op wonderlijke wijze. Wat zij vooral beoogt weer te geven, lijkt de veelzijdigheid van elke ervaring, hoe er van alles tegelijkertijd plaats kan vinden en aanwezig kan zijn. Heden en verleden vallen samen, licht en schaduw lopen in elkaar over, liefde en pijn zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Levity Peters heeft het gevoel gevangen te zijn in een caleidoscopische wereld.

Kees Godefrooij over Met enkelband van Herman Fierens: 'Deze gedichten zijn de moeite waard omdat ze iets kostbaars onthullen, iets wat normaal gesproken onder een dikke laag stof verborgen blijft. Ze maken gewag van een vermoeden.'

In Stormen, olielekken, motetten van Xavier Roelens is de poëtische stijl een kruising tussen het modernisme en het postmodernisme. Modernistische elementen zijn onder andere de overdaad aan woorden en beelden en het specifieke gebruik van taal als instrument. Maar bovenal is de bundel postmodernistisch in zijn boodschap: er is geen groot verhaal meer. De beelden komen één voor één op de lezer af, zonder samenhang en dus zonder de intentie om er één verhaal van te maken. Of het moet het verhaal zijn van de kwalijke invloed van de mens op de natuur.

Charles Ducals Het huwelijk was indertijd een overrompelende bundel. En nog. Niet voor niets draagt hij de titel van Elsschots bekendste gedicht, want niet alleen is het huwelijksleven als zodanig een belangrijk thema in de bundel, ook de toonzetting is vaak Elsschottiaans, zowel vanwege die zo kenmerkende mengeling van ironie, cynisme, bekommernis en humor, als door de naturalistische inbedding en de duidelijke drang tot verisme. Ieder gedicht is op zoek naar een waarheid over de condition humaine die met volle overtuiging persoonlijk én algemeen geldig wordt gemaakt. Alsof ik er haast ben. Verzamelde gedichten 1987-2012 bevat nóg vijf bundels, waarover Joop Leibbrand even

Er valt veel te genieten in 'Wijvenheide' van Luuk Gruwez. Gedichten waarin het vleselijke en de humor een smakelijke combinatie vormen. Het titelgedicht is wat flauw vergeleken bij de verder interessant gekruide inhoud.

Het blijft een wonderlijke gewaarwording een dichtbundel te lezen over existentiële zaken als de dood, en hoe daarmee te leven, terwijl hij nergens zwaar wordt. De dichter staat boven de dingen, vanaf het dak ziet hij de wereld beneden en wacht op de verandering van licht, wacht op betere tijden, terwijl hij volhoudt en zich sterk maakt en poëzie schrijft, die zich in de lezer voortplant, en zo wint. Meer!, dacht Levity Peters toen hij Naar de daken van Bernard Wesseling uit had: Meer! Meer!

Inge Boulonois bespreekt 'Hildegard noemt' van Margreet Schouwenaar. Al is het gedicht van deze aflevering recent, want afkomstig uit een bundel die in 2011 verscheen, we gaan niettemin ver terug in de tijd.

Joop Leibbrand las Met schrijven zin verzamelen, de nieuwste essaybundel van Hans Groenewegen. Hij stelt vast: Groenewegen beperkt zich niet tot één poëtisch genre of één type dichter, doet niet of nauwelijks aan kwaliteitsoordelen, neemt dichters niet de maat en het is duidelijk dat een begrip als ontoegankelijk voor hem niet bestaat. Hij heeft aandacht voor betekenis, vorm en klank, weegt de plaats van het gedicht in de bundel, heeft een scherp oog voor verschuivingen en ontwikkelingen binnen het oeuvre van een dichter. Je proeft dat hij schrijft in voortdurende dialoog met de lezer en dichter die hij zelf is. Hij is bereid zich voortdurend te verantwoorden voor zijn interpreta

Onlangs verscheen Als ik blind word, de 'debuutbundel' van de Deense schrijver Niels Hav (1949) in het Nederlandse taalgebied. Eindelijk, want Hav is een boeiende dichter, die al eerder onder meer in het Engels, Italiaans, Arabisch en Chinees publiceerde. Nu z'n gedichten dankzij de inspanningen van vertaler Jan Baptist ook in de Lage Landen in boekvorm beschikbaar zijn, werd het hoog tijd voor Meander om de Deen een mailinterview af te nemen.