Archief

De Vlaams-Nederlandse literair-culturele vereniging Concept houdt na vijfentwintig jaar op te bestaan. Zij laat de verzamelbundel Verbarium na.

Rik Wouters bespreekt 'Bestand' van Guy van Hoof. Van Hoof is een autobiografisch schrijver, één van die zeldzame dichters die zichzelf in zijn gedichten openbaart of zelfs prijsgeeft en zich daardoor naar de lezer toe kwetsbaar opstelt. 

Van Marleen de Smet (1959) kwam in 2010 een derde dichtbundel uit : Tussen schaduw en schittering bij Uitgeverij Demer. Haar eerste bundel verscheen in 2002 Groeipijnen en in 2005 volgde de tweede onder de titel Vreemd hoe het gaat. Ook publiceerde zij een historische roman en haar gedichten werden opgenomen in meerdere bloemlezingen en in tijdschriften als Schoon Schip, De Auteur, Opspraak en Meander. Ook verleende ze haar medewerking aan talrijke literaire en niet-literaire evenementen. Twee gedichten zijn permanent te lezen in de Poëtische steegjesroute van Geraardsbergen.

Marleen de Smet Van alle tijden Ze woont in haar sloffen en hinkt slijtgangen in haar hoofd. Voorbij de verdwijnlijn de gloedlagen nu het vage vuur. Ooit, ja ooit kroop het oog de slingering van haar lenden omhoog. Blijf, blijf. Maar wat blijft weegt in haar weke lijf. Wacht, bleke lijfwacht wacht, nog schittert licht in haar witzilveren haren en in het zilver bloost ze schemer, opent ze dagen zoals morgens de moed: traag in een, twee, drie verrekte veren.

'Vergeet de voordrachten, slams en hippe festivals; léés de poëzie', bevelen de samenstellers van Oog in oog. Dichters in de Prinsentuin 2011. Hiernaar luisteren kan voor een koopje. De variatie is in ieder geval groot.

Tomas Tranströmer Allegro Ik speel Haydn na een zwarte dag en voel een simpele warmte in mijn handen. De toetsen zijn willig. Milde hamers slaan. De klank is groen, levendig en kalm. De klank zegt dat de vrijheid bestaat en dat iemand de keizer geen belasting betaalt. Ik steek mijn handen diep in mijn haydnzakken en doe als iemand die de wereld in alle rust aanschouwt. Ik hijs de haydnvlag – dat betekent: 'Wij geven ons niet over. Maar willen vrede.' De muziek is een glazen huis op de helling waar stenen rondvliegen, stenen rollen. En de stenen rollen er dwars doorheen maar iedere ruit blijft heel.

Tomas Tranströmer heeft de Nobelprijs voor literatuur 2011 gewonnen. Vijf jaar geleden, toen er al werd gefluisterd over Tranströmer's kansen op die prijs, besteedde Meander aandacht aan zijn werk. Wij publiceren nogmaals het interview met vertaler Bernlef, een essay van Bernlef over Tranströmer en een aantal vertaalde gedichten.

Dankzij vertaler Hero Hokwerda presenteren wij hier werk van de Cypriotische dichter Kostas Montis (1914-2004). Montis werd met name bekend vanwege zijn Momenten en zijn drie Brieven aan Moeder. Beide zijn in tweetalige edities verschenen bij uitgeverij Ta Grammata (of voorgangers daarvan).

Tijs van Bragt Rotterdam Hier zijn geen velden Boven de haven hangen wolken En trams trekken lijnen van staal De stad spreekt niet mijn taal En de mensen groeten niet Schippers lopen hier hun ritme Hun avond brengt madammen En in de ochtend is men brak De bloesem pluist aan elke tak Maar de mensen zien het niet De stad waar ik geboren ben Het eerste licht in mijn ogen Onze lijn werd hier bewaard Mijn naam in haar speelkaart Maar de mensen weten niet.

Tijs van Bragt (1985) heeft er inmiddels ruim een kwarteeuw op zitten, waarvan hij de helft al bezig is met taal. De geboren Rotterdammer groeide op in Boxtel en woont nu in het Zeeuws-Vlaamse Groede. Hij viel onder meer op bij de Turing Nationale Gedichtenwedstrijd.

Johan Reijmerink vraagt zich in zijn uitvoerige bespreking van Piet Gerbrandy's Snijdige witheid af of diens tekst niet een erg hoog filosofiegehalte heeft. Is een schepping van lange adem naar klassiek model (de Vertroosting van de filosofie van Anicius Boëthius) geschikt om de lezer van deze tijd te bereiken? Het fragmentarische karakter en de vermenging van allerlei genres zijn niet bevorderlijk voor de toegankelijkheid. De verhaallijn is dun en het essayistische is daarbinnen enerzijds te incidenteel en te expliciet en draagt onvoldoende bij aan de versterking van het narratieve deel van de tekst. Er valt aan te nemen dat Gerbrandy zelf aan het maken van deze vertroosting

Joyce de Badts (1981) schreef al eerder gedichten, maar deed ze ook weer weg. Dit jaar begon ze opnieuw en ze schrijft nu op regelmatige basis. Wat haar raakt, is poëzie waarbij iets wat niet in één term is te vatten, toch vorm krijgt.

Joyce de Badts Kijk, sorry dat ik dit nu zo moet zeggen, maar als gij uw tong laat uitrusten in mijn mond dan is dat geen poëzie. Kijk, het zit zo als uw poot mijn hals omvat, mij zeker optilt dan is dat godzijdank geen verhaal, zelfs geen aanzet daartoe. Zie, als gij uw armen opvult, met mijn rug bijvoorbeeld, dan ben ik vergeef mij dat ik dit zo zeg, zo platvloers misschien, maar dan ben ik gerief, hoe heet zo’n ding, een inbus, waar gij dingen recht mee trekt, iets mee vastschroeft voor de eeuwigheid. Of wat daarbij in de buurt komt. En ik weet het, nogmaals sorry, maar ik ga dit toch liefde moeten noemen. Gij houdt niet van woorden, dat weet ik ook wel

Herbert Mouwen bespreekt 'Het sneeuwt' van Hans Faverey. "Bij elke lezing word ik geboeid door het volgende: het gedicht is opgebouwd uit slechts drie zinnen en wanneer ik het gelezen heb, lijkt alle inhoud eruit verdwenen, is er niets overgebleven. Hoe kan een gedicht zoiets bij de lezer teweegbrengen? En: waar blijf ik als lezer na lezing van Faverey’s gedicht?"

Dikwijls is in poëzie datgene waar je het meest aan moet wennen ook het meest interessante. Ivan Sacharov komt in De steen vreest mij van Ellen Deckwitz volop aan zijn trekken, ook al begeeft de dichteres zich met haar drang om een gepolijste bundel af te leveren op glad ijs.

‘Ik zorg voor mezelf, zodat ik voor poëzie kan zorgen’, was het credo van Hedwig Selles (Zwolle, 1968) in een interview dat Meander Magazine met haar hield in 2007. Dat is in steeds sterkere mate een gouden formule gebleken. Na haar debuut Jaarringen (De Beuk, 2002) verscheen IJzerbijt (Windroosreeks, Uitgeverij Holland, 2008) en recentelijk bij Uitgeverij P (Leuven, 2011) haar laatste bundel Schadenfreude, waar Meander Magazine een lovende recensie aan wijdde. Onlangs zond de dichteres ons drie nog niet eerder gepubliceerde gedichten.

In Vallende mannen, de tweede bundel van Coen Peppelenbos (1964), loopt het in verschillende gedichten niet goed af. In 'Voorpijn' overheerst de angst voor ongeluk. In 'Zwembad' breekt een zus haar been. In 'Duif' houdt iemand zich bezig met het vergassen van de meest zachtmoedige vogels die er op de wereld bestaan.

Anneke Wasscher wachten het wachten kleeft als trage naaktslak vast aan natte tegels, zo troosteloos met nog een lange weg te gaan de tijd lijkt zich te hechten aan de zwarte vlakken, een klok verraadt aanwezigheid met nadruk van een tik mijn glimlach heb ik afgedaan illusie doolt nog met gesloten ogen misschien beweegt de wind het licht ik raak de angst aan met een rusteloos verdoven, het spook van spanning heeft een strak gezicht de trilling van geluid meldt een bericht en zet het pijnlijk wachten stil

Anneke Wasscher (1946) dicht en schrijft korte verhalen sinds 2008. In die korte tijd heeft zij een aanzienlijke hoeveelheid prijzen gewonnen zowel voor proza als voor poëzie, waaronder de Gorcumse SNS Literatuurprijs 2008/2009. Tot twee keer toe is zij genomineerd voor de Piet Paaltjens schrijversprijs. Werk van haar werd opgenomen in diverse verzamelbundels en tijdschriften. Zij is regelmatig te horen op de poëziepodia in de provincie Groningen, de afgelopen maanden ook steeds vaker in steden als Amsterdam, Haarlem en Breda.

Leo Vroman toont in 'Daar' een grenzeloze nieuwsgierigheid naar de dood. Dat is begrijpelijk, gezien zijn hoge leeftijd. Hij beschrijft zijn verwachtingen over het moment van sterven en de tijd daarna in nuchtere bewoordingen en een ongedwongen stijl die doet vergeten dat de gedichten op rijm staan.

Berty Snellens schreef met Het Damesmeisje een bundel die onomstotelijk haar bestaansrecht als dichter bewijst.