Archief

Daan de Ligt (1953) publiceerde vier dichtbundels en was tot voor kort stadsdichter van AD Haagsche Courant. Zes jaar lang schreef hij wekelijks een gedicht over zijn geboortestad Den Haag. 'Poëzie is te elitair geworden', vindt hij. 'Dat zie je ook terug in de verkoopcijfers van dichtbundels. Ik wil juist een publiek bereiken dat niet al te vaak met gedichten in aanraking komt. Dan is de krant een ideaal podium.'

Daan de Ligt Haagse gaten wat zijn dat toch voor vreemde ronde gaten als holle ogen in een bleek gelaat gevuld met zand, maar leeg en desolaat welk wezen zou die sporen achterlaten ze intrigeren mij in hoge mate zijn het de stempels van een duivels kwaad het werk van een ontsnapte psychopaat die iets begroef in maanverlichte straten de gaten wachten, vullen tijd met zwijgen de leegte nam bezit van hun bestaan wat komen zou, is nimmer aangekomen eens zouden nieuwe stammen hier ontstijgen de telgen van wat ooit is heengegaan het wachten is op de beloofde bomen

Thomas Möhlmann Nooit stil Als een zebrapad dat van geen ophouden weet een uitnodiging zonder datum of plaats alsof wanneer hij stilstaat ik ook stil zal staan maar hij staat nooit stil een grote omtrekkende beweging een stad zonder centrum een opeenhoping van centra een verzamelpunt voor rukwinden een genadeloze machine van mogelijkheden een voetganger omringd door stoeptegels stoplichten op groen wachtende auto’s voorrangverlenende fietskoeriers en nergens een bankje om eens genoeglijk op in te storten alsof er kortom iets moois aan staat te komen en iedereen gewoon de goede kant op moet we zullen winnen als we maar willen en vooral alsof ik iets voor hem in pe

'Nee, het was niet moeilijker dan wanneer er negatief of lauwtjes op mijn debuut was gereageerd', zegt Thomas Möhlmann over het schrijven van zijn tweede bundel Kranen open. 'Ik geloof dat het me er juist eerder van overtuigde dat ik blijkbaar toch niet helemaal gek was. Of anders in elk geval niet in mijn eentje.'

Y.M. Dangre Twee meisjes zo zacht Op een bank zit mijn schaduw en zijn rug Gekromd in de zonneslag van een droom, ik kijk Naar de schaduwjurkjes van de wind en leg mij Languit in het geritsel van twee meisjes Die schommelen in mijn losgewaaid verdriet. Hun gezichtjes laaien op, zingend groeien ze Het gebladerte van mijn ogen vol en blozen De traag uitgezaaide dagen van mijn geheugen groen Tevoorschijn. Ze gieten mijn eetbare nerven Van oude liefde vol. Twee meisjes zo zacht van aarde, zo lenig In mijn vuurschors gekropen dat ik bijna barst Van hun onderzeese honing en mijn huid Terstond het licht, de dubbele plantengroei Van hun adem aanneemt.

Astrid Dewancker een manier van zwijgen soms wil ik mezelf te buiten gaan in breken en in snijden als mijn hand een naakt wijnglas omklemt reik ik naar scherven aan jou doodgaan kan ik niet jij die al mijn monden zingt en met je ogen draait als je oude Château La Tour proeft dit is geen mime met de kiezen op elkaar dit is woordloos voor de hand liggen liefhebben is een manier van zwijgen

Nog niet zo lang geleden verscheen bij Uitgeverij De Contrabas De zon, het smalle bed, mijn lichaam, de nieuwste, prachtig vormgegeven bundel van Jabik Veenbaas. Sander de Vaan had een e-mailgesprek met deze opmerkelijke dichter over huismussen, lichtblauwe bikini’s, ecce homo en nog veel meer.

Halverwege het vorige decennium publiceerde Meander zes gedichten en een verhaal van Astrid Dewancker (1949). Onlangs stuurde de dichteres recent werk in. Tijd voor een hernieuwde kennismaking.

Poëzie is voor Y.M. Dangre in de eerste plaats een scheppingsproces. Hij zegt daarover: 'Dichters zijn alchemisten, op zoek naar het goud van de schoonheid. Daarbij bewegen ze zich op het snijvlak van individualiteit en universaliteit. Een gedicht moet ten diepste van de dichter zelf zijn, maar dan op zo'n manier dat de ander er ook wat aan heeft. De lezer moet verrast worden door originaliteit.'

'Hij is een van de allerbeste dichters die we hebben. Hij onderscheidt zich namelijk van andere 'moeilijke' dichters door zijn heldere, dagelijkse taalgebruik. In zijn meanderende, altijd logisch beginnende en pas later ontsporende zinnen zit altijd het gevoel van waarheid. Ze geven je het idee dat je ze, de volgende keer dat je ze leest, wél zult begrijpen. En dat is precies waarom je ze niet onmiddellijk moet willen overlezen. Nee, bij Wijnberg moet je dóórlezen, het overkoepelende verhaal proberen te zien of de muziek van de taal proberen te horen.' Bouke Vlierhuis toont zich onder de indruk van Nachoem M. Wijnbergs De divan van Ghalib.

Het gedicht ‘Avondgeluiden’ van Paul van Ostaijen is één van zijn (vele) nagelaten gedichten. Wim Kleisen leest het als een droomgedicht, in de traditie van Jan Luyken en P.C. Hooft.

Sfeerbeelden

'Kunstenaars brengen produkten voort waar vooreerst niemand behoefte aan heeft. Daarom is kunst zo belangrijk. Daarom is kunst zo overbodig', stelde Armando ooit. En dit citaat van Nietzsche had zijn duidelijke instemming: 'Wir haben die Kunst, damit wir nicht an der Wahrheit zugrunde gehen. Kunst ist die einzige Rechtfertigung des Lebens.' Armando's beeldend werk is onbetaalbaar, weet Joop Leibbrand. Dat dit voor zijn Gedichten 2009 eveneens geldt, laat zich voor een bescheiden bedrag vaststellen.

'Het interessantst vind ik de afwezigheid van het benoemen van wat straks komt, dat van later, het onbekende element waarnaar de dood verwijst. Het gebrek aan informatie over de stervende schept ruimte voor een onbekende factor. Het is dit wezen zonder gezicht dat in de geest en het lichaam van de moeder huishoudt, dat door de uitermate bedwongen en sierlijk gewone taal van Swanborn tot leven komt.' Emily Kocken over Tot ook ik verwaai van Peter Swanborn.

Antoinette Sisto F O C U S Wat is dat teer, afbreekbaar punt waar onze lijnen niet meer samenvloeien? Afstand die ik volg maar niet naartoe genegen ben Gevallen appels kan ik feilloos vinden op de tast in het donker, verscholen in greppels achter de dijk. Cirkels in het jonge gras die onuitwisbaar willen blijven of ik jou daadwerkelijk terugvind - in een ring een naam die anders klinkt Waar zal ik straks ontwaken tussen het weiland en de sloot tussen de einder en het water tussen de parelmoeren wolken torenhoog – boven huizen in de ochtendkou of onder jouw arm buiten het dekbed naast je hartstochtelijk slapend oog dit gedicht is op de tweede plaats geëind