Archief

Een nieuwe serie die wekelijks een antwoord probeert te geven op de vraag Wat Maakt Een Gedicht Goed? Kun je zo’n vraag wel beantwoorden? De medewerkers van Meander zijn achtereenvolgens serieus, speels, poëtisch, humoristisch, streng, onderhoudend, kort, (iets) te lang, verlegen, duidelijk, zeker, geërgerd, motiverend, vluchtig of vragend. Het zevenendertigste antwoord komt van Alja Spaan.

In de bundel 'Als het nu eens zo is...' heeft Henk Kroese, voormalig predikant, honderd gedichten verzameld die voor hem allemaal met God te maken hebben en met het geloof en zijn worsteling daarmee. Kroese heeft uit een groot bereik geput, maar toch is de keuze op sommige punten beperkt en daarmee vooral persoonlijk. Recensent Hettie Marzak noemt het geen bundel voor ongelovigen en vindt het allemaal 'nogal braaf en blijmoedig en stichtelijk.'

Hans Franse over Ellen Vogel, de ‘grand old lady’ (la grande dame) van het Nederlandse theater. Ze was een van de weinige actrices voor wie hij zijn ogen soms sloot: het was een genot haar stem te horen; buigzaam, melodieus, elke emotie had zijn plaats. Ze deed hem ook altijd denken aan de wereld van Couperus.

Joost Dancet laat zijn licht schijnen over 'De overkant van de canyon' van Lieke Marsman - het laatste gedicht dat Meander-redacteur Eric van Loo kort voor zijn dood zo intrigeerde. Ja, wat is er aan de overkant van de canyon?

Wim Platvoet bespreekt de bundel ‘van de straat geraapt’ van Guido Lauwaert. Dat de liefde van Lauwaert bij het toneel ligt moge duidelijk zijn want een dichter is hij niet. ‘Het zijn alledaagse verhaaltjes van een oude man die vol ressentiment op zijn leven terugblikt. In de poëtische pogingen overheerst de inhoud. Wat ik als lezer met die inhoud te maken heb, is mij volkomen onduidelijk.’

Zen, poëzie en dans zijn de drie pijlers in het leven van Monique Leferink op Reinink. Van jongs af aan wordt ze geraakt door de kwetsbaarheid van ieder mens en door dat wat vaak onder de oppervlakte verborgen blijft. “Wat me in donkere tijden helpt is me verbonden te voelen met dat wat dit kleine zelf overstijgt, het opgaan in iets groters.”

Maurice Broere mist in de debuutbundel van Ferdi Karto, 'Het Firmament Tussendoor', de nodige leestekens die de bundel leesbaarder zouden maken. Ook lijken een aantal grammaticale keuzes en constructies eerder voor verwarring dan voor leesbaarheid en schoonheid te zorgen. 'Karto levert met dit debuut een bundel af waarin allerlei moois te vinden is, maar waarin ook nog wel wat te verbeteren valt. Natuurlijk kan een dichter ervoor kiezen zich vrij van conventies te bewegen en veel dichters doen dat met prachtig gevolg. Helaas werkt het in deze bundel niet.'

Een nieuwe serie die wekelijks een antwoord probeert te geven op de vraag Wat Maakt Een Gedicht Goed? Kun je zo’n vraag wel beantwoorden? De medewerkers van Meander zijn achtereenvolgens serieus, speels, poëtisch, humoristisch, streng, onderhoudend, kort, (iets) te lang, verlegen, duidelijk, zeker, geërgerd, motiverend, vluchtig of vragend. Het zesendertigste antwoord komt van Sacha Landkroon.

De gedichten in de debuutbundel ‘er liggen twee holtes op je kussen’ van Monique Bol zijn van wisselende kwaliteit. Niet alle gedichten hebben bestaansrecht. Toch heeft Ivan Sacharov best genoten van deze romantische poëzie. ‘Monique Bol schrijft over het geheel genomen smakelijke, goed leesbare teksten met een bourgondische inslag, die laten zien hoe je van het leven kunt genieten en balen.’

De Apocalyps is een gedeelte van de Openbaring van Johannes uit het Nieuwe Testament. Begrijpelijkerwijze is de Apocalyps in onze tijd populair. Storm -onlangs hevig- milieurampen, ziekten, honger en geweld van Russen zijn aan de orde van de dag. De eindtijd lijkt nabij. Er zijn dichters, die zich nadrukkelijk hebben beziggehouden met de eindtijd net zoals onze Karel Wasch dat doet.

In de serie "favorieten van Meandermedewerkers" presenteert Jeanine Hoedemakers haar drie lievelingsgedichten. Zij koos voor werk van de dichters Rutger Kopland, Hans Faverey en Alice Nahon.

‘’Siel Verhanneman geeft in haar bundel ‘Wat nu met het licht dat binnenvalt’ een stem aan haar rouwarbeid over het overlijden van haar vader en zuster, en het hervinden van zichzelf’’, aldus recensent Johan Reijmerink. Hij leest een dichter die haar innerlijk beleven tracht te verbinden aan de sociaal-maatschappelijke omgeving waarin ze leeft, waarbij de dood een zichtbaar gegeven en een sociaal gebeuren mag zijn. ‘’Verstaanbare en gelaagde poëzie die en metaforisch kracht bezit en bovenal een invoelbaar en lichtgeven inzicht in gedane rouwarbeid biedt.’’

Ik wil mensen aanmoedigen om over poëzie te praten, zegt dichter, schrijver, socioloog Nicolas Van Herck. Veel van zijn gedichten gaan over tijdelijkheid. “Tijdelijkheid fascineert me ook op een poëtische manier: verdriet en troost gaan erbij hand in hand. Je moet vaak afscheid nemen, maar je krijgt ook de kans om vaak iets nieuws te ontdekken.“

In ‘De (t)huiszittergod’ van Jonathan Griffioen handelt het om de binnenwereld van iemand die gek is. Vanwege de geloofwaardigheid had de poëzie wellicht ruiger en rauwer gemogen, vindt Kamiel Choi. ‘De poëzie klinkt belangeloos Dat kan frustreren; de lezer zoekt tevergeefs naar betekenis en schakelt ten einde raad over op een asemische lezing. Wat dan overblijft is een enorme woordenvloed die een enkel mooi fragment op het strand van onze verbeelding spoelt.’

Een nieuwe serie die wekelijks een antwoord probeert te geven op de vraag Wat Maakt Een Gedicht Goed? Kun je zo’n vraag wel beantwoorden? De medewerkers van Meander zijn achtereenvolgens serieus, speels, poëtisch, humoristisch, streng, onderhoudend, kort, (iets) te lang, verlegen, duidelijk, zeker, geërgerd, motiverend, vluchtig of vragend. Het vijfendertigste antwoord komt van Wim Platvoet.

‘Profane verlichting’, de derde bundel van Johannes van der Sluis, heeft een surrealistisch karakter. Hans Puper vindt de bundel niet sterk. ‘Er klinkt een echo door van Rotterdamse dichters als Cornelis Vaandrager, Frans Vogel en Jules Deelder, maar het ongeremde ontbreekt, ook bij zijn surrealisme.’ Bovendien zijn de gedichten volstrekt eenvormig, wat eentonigheid in de hand werkt.

Jan Loogman over de macht van poëzie en onze eigen onmacht. Misschien is het zoals Herman de Coninck schreef: ‘Zoals je tegen een ziek dochtertje zegt: /mijn miniatuurmensje, mijn zelfgemaakt / verdrietje, en het helpt niet; / zoals je een hand op haar hete voorhoofdje / legt, zo dun als sneeuw gaat liggen,/ en het helpt niet:// zo helpt poëzie’.

Het is duidelijk dat Emma Acke ‘stevig gebeten is door psychoanalyse’, zoals ze zelf zegt. Met zinnen als ‘reikhalzen naar waar jij / als oninvulbaar bewaart’ of ‘zo laat de pauw op haar hoogdagen / de holste eieren los houdt haar jongen / onverzadigd’ en vervolgens ‘met stiltes belangstelling wekt’ moeten ook wij eraan geloven.

Peter Vermaat bespreekt de debuutbundel 'Oeverloos' van Nisrine Mbarki: 'De thema’s moederschap, familieverbanden en afkomst, maar ook zeker taal, identiteit als mens, als vrouw en als dichter, doordesemen de gedichten in deze bundel. Alles houdt verband met alles en de taal wordt meestal breeduit over de pagina afgedrukt. We hebben hier niet te maken met een dichter die bezig is met kleine gedachten op nog kleinere goudschaaltjes, integendeel: regelmatig gaat het van dik hout zaagt men planken.'

‘Archeoloog-dichter’ Toon Vanlaere schrijft over onmacht, ‘ik vul een lacune op met alle vezels van mijn lijf’. Zijn recente bundel, ‘Schreeuw mijn aarde’, helpt hem om geen pessimist te worden. ‘Want dat wil ik niet. Poëzie is een manier om dit leven te overleven, de absurditeit te slikken of zelfs te omarmen. Optimisme zonder hoop. Met een klein schopje wat aarde scheppen.’

Volgens Marc Bruynseraede kun je de poëzie in ‘Komijnsplitsers’ van Marieke Lucas Rijneveld, enkel als een natuurverschijnsel ondergaan. Rijneveld onderzoekt wat het betekent om te wonen in een huis, in jezelf en in verhoudingen tot anderen. ‘Terwijl Marieke Lucas aan het klussen is, wordt niet alleen het kunne, het lijf, het huis, maar meteen de hele woonomgeving en leefwereld mee vertimmerd. De taalvondsten en -pirouettes in deze bundel bekijk je enigszins als wonderlijke acrobatische trapezenummers in het circus, waarbij je af en toe de adem moet inhouden.’ Een longread.