Archief

Hans Franse herlas het wonderschone liefdesgedicht, ‘Chanson à madame’, van P.C. Hooft. Misschien wel het eerste persoonlijke liefdesgedicht uit onze literatuur. Het ontroerde hem. Wat is de zin van kennis en feitelijkheden als je de prachtig geformuleerde liefdesklacht van een groot dichter kunt lezen in een Nederlands zo mooi, zo zuiver, zo geresigneerd, maar tegelijkertijd zo verdrietig?

De gedichten van Wim Vandeleene zeggen zoveel meer. De dichter als ‘ader die de kroost voedt’, ‘boekhouder van de inboedel’, ‘zesde zintuig dat iets toevoegt aan het geheugen van handen’. Natuurlijk benoemt zij hem ‘tot nieuwe man’ en zijn wij bereid tot het vertolken van alle andere rollen. De maan houdt haar getijden op gang, de dichter doet hetzelfde.

Douwe Wilts bespreekt in zijn eerste recensie voor Meander de bundel ‘Pelgrimsgrond’ van Albert Hagenaars. Hij is gefascineerd door de poëzie van Hagenaars: ‘Hij laat een onrustige pelgrim aan het woord die steeds maar weer nieuwe plekken zoekt – en vindt – om naar toe te pelgrimeren. Hagenaars is een uitstekende kunstenaar. Hij leert mij dichters, schilders, componisten, al of niet bestaande geliefden, bedevaartsplaatsen en idolen kennen en ik ga van ze houden. Het is een ode aan de wereld met haar oneindig uitvouwbare werkelijkheid.’

Anneruth Wibaut publiceerde dit jaar tegelijkertijd een autobiografische roman en een dichtbundel onder de titel ‘Toen mijn vader mij maakte’. Marten Janse sprak met haar over proza en poëzie. ‘Dichten is dienen, is woorden om leegte vouwen’, schrijft Anneruth in haar bundel. Maar het is ook leuk om te knutselen met taal, het is niet altijd zo heftig!

Æde de Jong is in zijn eerste recensie voor Meander niet onder de indruk van de poëzie in ‘De snoek en de kat’ van Jan Graafland: ‘Het merendeel van de bundel bestaat uit observaties die de ik-persoon doet in de tuin, verwoord in kneuterig proza dat zo gerangschikt is dat het op een gedicht moet lijken. Er is te veel sprake van ongebreidelde sentimentaliteit, die te weinig met vakmanschap is bewerkt tot voor anderen behapbare gedichten.’

Een serie die wekelijks een antwoord probeert te geven op de vraag Wat Maakt Een Gedicht Goed? Kun je zo’n vraag wel beantwoorden? En toch gaan we het iedereen vragen. Het vierenvijftigste antwoord komt van Rolluf van Laar.

Een speciale longread vandaag over de integrale vertaling van Bashõ’s ‘Sarumino’, oftewel ‘Een regenjas voor het aapje’, door gastrecensent en (haiku) dichter Hendrik-Jan de Wit: ‘’Henk Akkermans en Wim Boot vullen met hun vertaling de grote leemte die er was voor elke haikuliefhebber in Nederland. Eindelijk is de ‘Sarumino’ integraal vertaald in het Nederlands. En wat voor een vertaling: een voorbeeldig, wetenschappelijk geschoeide en uitbundige vertaling. Het boek bevat geen woord teveel en laat zien dat de Japanse poëzie een enorme meerwaarde geeft.’’

Rogier de Jong had altijd meer met de prozaïst Campert dan met de dichter. Eén verhaal is hem zijn hele leven bijgebleven: ‘James Dean en het verdriet’. Dat komt meer door die sterke verhandeling over verdriet en beeldreligie, dan door de ‘luchtige’ klankkast die wie weet ook nog een spiegelpaleis is. Inmiddels is Lamento gelezen….en ontdekt hij ook de dichter Campert.

Juist de poëzie buiten het boek heeft al heel lang de interesse van Wouter van Heiningen. Dus ook poëzie en de social media. Met de komst van Instagram is er op dit gebied een extra dimensie bij gekomen. Heel veel jonge dichters zien Instagram als het podium om zich poëtisch te uiten. Deel 2 van een serie over Instapoëzie.

Een longread vandaag van Marc Bruynseraede over ‘De Trompetten van Toetanchamon’, de laatste bundel van Andy Fierens. ‘Een poëzie die klaar, verstaanbaar is, in prozastijl geschreven, en, qua inhoud, studentikoos, sarcastisch, kleurrijk en inventief-explosief overkomt. Af en toe wat teveel show en ietwat overdone, maar lekker liggend in het gehoor en, ja, grappig ook. Onder de mantel van luchthartigheid en knap dichtwerk schuilt echter een hoop ellende.’

Dichter Frank Diamand is als filmmaker een ogen-mens. Iemand die constant kijkt en dat gaat zelfs terug tot hem als kind van vier, vijf. Hij denkt zelden na over het proces van schrijven maar het staat in zijn gedicht ‘Sublimeren’. Ook in dit interview het nog niet gepubliceerde gedicht ‘Wennen lukt niet’, geschreven drie dagen na de verjaardag van zijn overleden geliefde E.

Kamiel Choi aan het woord: ‘’Het bekende abecedarium van Rie Cramer is meer dan zeventig jaar oud. Een abecedarium is een langer gedicht waarvan de versvoeten beginnen met de verschillende letters van het alfabet. Wiel Kusters heeft nu een moderne versie uitgebracht, met illustraties van Joep Bertrams, die ook bekend is om zijn politieke spotprenten. De gedichten in ‘Alfabels’ zijn erg moeilijk te doorgronden en het spook van rijmdwang waart door de bundel.’’

Een serie die wekelijks een antwoord probeert te geven op de vraag Wat Maakt Een Gedicht Goed? Kun je zo’n vraag wel beantwoorden? En toch gaan we het iedereen vragen. Het drieënvijftigste antwoord komt van Hannie Rouweler.

Gerda Blees schreef wekelijks een gedicht aan haar ongeboren kind. Dit resulteerde in de bundel ‘Week’. Een bespreking van Jeanine Hoedemakers: ‘Alles vertrouwt Gerda Blees haar kindje toe, het kan bijna niet anders dan dat zij is bevallen van een opmerkzaam maatje voor het leven. De gedichten die ik eerder poëtische brieven zou willen noemen, bevatten stuk voor stuk fraaie poëtische formuleringen en veel informatieve stukjes fijn geschreven proza. Daarnaast word je als lezer verwend met Blees haar heerlijke taalvaardigheid en heldere soms kritische blik op de buitenwereld.’

Het is nog steeds zomer. Meander heeft haar zomerstop tot 8 augustus. Wij wensen u een mooie tijd!

Maandag 18 juli overleed onze recensent Adriaan Krabbendam. Meander treurt om het verlies van haar waardevolle recensent, de gloedvolle dichter, de man met hoed, de briljante schrijver. We wensen zijn familie en geliefden veel sterkte.

Het is weer zomer geworden. Meander gaat er even tussenuit, vanaf vandaag tot 8 augustus. Wij wensen u een mooie tijd!

Rogier de Jong was in het snikhete Granada waar hij Lorca zocht, de dichter in conflict met zijn seksualiteit, de onrechtvaardigheid in zijn land en zijn imago van ‘Andalusische hond’. “Er is zoveel jasmijn en nachtschade in de tuin”, schreef Lorca, “dat we allemaal wakker worden met een zingende hoofdpijn”. Zingende hoofdpijn: Lorca’s situatie in een notendop.

Na ‘Lichte en bonte gedichten’ (2015) en ‘Vers gekruid’ (2020), is de verschijning van de derde lightversebundel van Inge Boulonois gepland voor dit of volgend jaar. De bundel zal, evenals de vorige twee, in kleur geïllustreerd zijn en een grote diversiteit aan versvormen bevatten: van sonnet tot ollekebolleke, van trijntje fop tot cryptovers, van lobbertang tot monovocale gedichten. Een voorpublicatie.

Hans Puper: “Omdat dit mijn 250e en laatste recensie is, neem ik de vrijheid een van mijn eigen hoofdregels te overtreden: bespreek geen bundels van mensen die je heel goed kent. Dat doe ik ditmaal toch, omdat ‘Met de bijsmaak van onschuld’ van Levity Peters anders mogelijk onbesproken blijft. Niet vanwege de kwaliteit, maar de inhoud.”

Bij dichter, schrijver Hilde Pinnoo komen uiteindelijk de grote thema’s en existentiële vragen wel altijd terug, op een of andere manier. Maar filosofie en poëzie gaan er toch elk op een andere manier mee om. Haar meest recente bundel, ‘Brakke grond’, is de eerste die zo vitalistisch is, of misschien expressionistisch, qua thema’s en qua stijl/beelden.