Archief

Dichter Saskia Stehouwer wilde graag een bundel maken die de aarde niet belastte en die ook weer kon worden opgenomen in de natuurlijke kringloop. Dat impliceert inderdaad dat daarmee ook de gedichten verdwijnen tenzij we ze uit ons hoofd leren! Ook wil ze een boek maken over deze bundel en een flink stuk grond kopen voor aanleg van een voedselbos.

Kamiel Choi is onder de indruk van ‘Belle Chair-Heerlijk lijf’: ‘Schoonheid en lust als vloek: het is een bekend poëtisch thema dat Verhaeren in weergaloze erotische verzen heeft weten vatten, die Patrick Lateur behoorlijk overtuigend naar het Nederlands heeft vertaald. De aquarellen in pasteltinten van Michael Bastow zijn zoekende lijnschetsen die de vrouwelijke vorm aftasten’.

Een bloemlezing van gedichten, een uitwisseling van gedachten, licht bij donker, met in deze aflevering werk van dichters P.c. Koning, Jean Pierre Rawie en Herman de Coninck. Wij wensen u een warme tijd.

In haar eerste recensie als nieuwe Meander-redacteur bespreekt Janine Jongsma ‘Als het maar een vacht heeft’, het debuut van Rinske Kegel bij een reguliere uitgeverij. Rake gedichten met sterke beelden, waarin de dichter zichzelf niet spaart: ‘alle gedichten ademen hoorbaar vormen van verlies die bijna terloops aanvaard worden, alsof de ik-figuur niet beter weet.’

H. Marsman schreef ooit, dat het graan des levens wordt omgestookt tot jenever der poëzie. In deze decembermaand, rijk aan gedichten, rijk aan drank, buigt Eric van Loo zich op een andere wijze over de verhouding tussen alcohol en poëzie.

Koen Vlerick is schilder, dichter en beeldend kunstenaar. Hij getuigt op een creatieve manier van een liefde voor het leven, de natuur, de aarde, vrede, vrijheid...maar zijn werk is ook een uiting van afkeer. Afkeer van het lelijke en gruwelijke in de wereld. Hij neemt stelling tegen oorlog, armoede, discriminatie, milieuvervuiling, onrecht.

'Het verlangen van de zee' van Chris Marmenout kan Peter J. R. Vermaat niet bekoren: 'De bundel staat vol met teksten, waarin het vooral gaat om de bedeesde herinnering, de kleine traan in de ooghoek of het zweempje donker bij een blik op de toekomst. Waar de dichter schraapt, streelt, stompt en beukt, heft de dichteres echter de pink bij het nippen aan een kopje thee.'

Pieter Boskma schrijft wat we vandaag-de-dag misschien wel prozagedichten noemen, zegt hij zelf, soms vele pagina’s lang, episch en lyrisch. Marten Janse sprak met hem over hoe personages tot leven komen in de poëzie en met elkaar in dialoog treden. Zondag 8 december is Boskma op tv bij VPRO Boeken met zijn nieuwste bundel: Van de zoon en de zee.

Hans Puper over het debuut van Asha Karami: “Al met al is ‘Godface’ zo’n bundel die je niet loslaat en beter wordt naarmate je er dieper in doordringt. Je kunt hem lezen als verbeelding van de vervreemding die kan optreden als je bent opgegroeid in onderling zeer verschillende culturen, maar ook als een exempel van de surreële schijnwerkelijkheden waarmee ieder mens van tijd tot tijd wordt geconfronteerd.”

Anja Sligter heeft zich aangewend pen en papier te pakken als haar iets overkomt dat ze eigenlijk niet vatten kan. Het is het boekstaven van de pijn, het bijhouden van de kleuren. Haar gedichten kunnen een ieder troosten, ze stijgen boven het persoonlijke uit. Uit haar werk spreekt ook een ervaren omgang met taal.

‘De schrijver is een alleenstaande moeder’ van Hagar Peeters is het fors uitgevallen ‘eerste deel van een trilogie waarin ze de verhouding tussen schrijverschap en alleenstaand moederschap onderzoekt’, zo belooft ons de flaptekst. Eric van Loo las een sterk afwisselende bundel, waarin de verhouding tussen schrijverschap en alleenstaand moederschap slechts zijdelings aan bod komt. De liefhebber kan zijn hart ophalen (of haar hart openhalen) aan grillige, associatieve, vermeend biografische en incidenteel lyrische gedichten.

Pubers onderwijzen, daar ben ik niet laconiek genoeg voor, dacht columnist Jan Loogman, maar het ging prima. Er werden woorden genoteerd, zinnen gevormd, lijstjes gemaakt die aan het Sinterklaasfeest deden denken en daaruit werd gekozen: drie woorden. Uit drie woorden kan per slot van rekening een prachtig vers ontstaan. En dat is een geweldig cadeautje.

In schijnbaar losse zinnen, met gemak en eenvoud, geeft dichter Toon Dekeukeleire ons een conclusie, een samenvatting van zijn ervaringen, een logisch verband. "Zet tijdig de richtingaanwijzers naar rechts aan" of lees deze gedichten, ook als alles niet goed komt is het in orde.

Het stoort recensent Peter J. R. Vermaat dat de ‘auteur’ van de bundel 'Minder aardig', Kamiel Choi, zijn gedichten die omringd zijn met allerlei andere teksten, ‘samenraapsels’ noemt. Volgens hem is in de bundel zichtbaar dat de auteur, of hij dat wil of niet, werkelijke poëzie schrijven kan. Hij ontdekt de dichter; een mens van taal.

In de serie 'gesprekken met Meandermedewerkers' het negentiende gesprek, met recensent Lennert Ras. Het eerste gedicht dat hij las was waarschijnlijk een kinderversje .... Max en de maximonsters. Dat schrok hem niet af, Ras schrijft al jaren, is lid van een schrijfgroep en gaat verder zijn eigen weg. Hij dicht “In je nek hijgende stemmen negeren en gemeengoed laken”.

Johan Reijmerink bespreekt het oeuvre van Menno Wigman: 'Dood, waanzin, eenzaamheid en fatale liefdes vormen de thematische elementen in zijn zoektocht naar eenheid van allesomvattend geluk. Voortdurend is de ik op zoek naar wie hij is, wie hem bestuurt, waartoe het alles leidt. Wigman was een grensganger en kende de sluipwegen naar het grensgebied van leven, dromen, slapen en sterven.'

In onze nieuwsbrief treft u de rubriek 'Meander op andere plaatsen' waar we sinds enige tijd een foto, fragment, citaat of voorbeeld opnemen waarin Meander terugkomt. Twee lezers, dichters Bernard Lichtaard en Els van Dinteren , stuurden ons een eigen gedicht met daarin het woord 'meanderen'. Mocht u geïnspireerd raken, we ontvangen uw bijdrage graag!

Galina Rymboe geldt als één van de belangrijkste jonge Russische dichters. Pieter Boulogne vertaalde haar bundel ‘tijd van de aarde’. Rymboe schrijft over ‘een wereld die haar ideologische glans heeft verloren, een wereld van vervreemding en ontheemding waarin we stamelend een plaats moeten innemen’, aldus Kamiel Choi. Gedichten die volgens de recensent gebukt gaan onder een overvloed van eclectische beelden, en daardoor niet echt beklijven.

Joop de Vries vat zijn aantekeningen samen over de klankgedichten van Greta Monach. Er is, aldus Monach, in taal geen natuurlijke samenhang tussen klank en betekenis. Klank in taal is een overdrachtsmiddel. Met voorbeelden van andere klankdichters wordt aangetoond dat klankpoëzie een bijzondere kunstuiting is met talloze varianten en invloeden. En de aandacht voor Monach groeit nog steeds.

We gaven al eens eerder aandacht aan het Alkmaarse project dichtdruk, een unieke samenwerking tussen het Grafisch Atelier Alkmaar, Bibliotheek Kennemerwaard en literair platform Reuring. Vandaag doen we dat opnieuw met de 6e aflevering, een coalitie tussen dichter Demi Baltus en kunstenaar Mirjam Oosterbaan. De presentatie is vanmiddag!

Herbert Mouwen: “In de debuutbundel ‘De grom uit de hond halen’ van Iduna Paalman gaat de dichteres de werkelijkheid, waarin zij dagelijks verkeert en waarvoor zij voortdurend bang is, met poëtische wapens te lijf. (…) De dichteres heeft een eigen idioom en een authentieke, parlando toon. Ogenschijnlijk is haar poëzie toegankelijk, maar haar beeldtaal dwingt de lezer tot nauwkeurig lezen en zorgvuldig met de dichter mee-associëren.”