Archief

Pieter de Bruijn Kops (1959) werkt als redacteur bij uitgeverij Nieuw Amsterdam. Bij deze uitgever verscheen op 13 mei 2014 zijn debuutbundel 'Heerlijke Galop'.

Gerry van de Linden aqueduto da esperança De kleine werkers in het aquaduct veegden met hun grote vegers modder en ratten uit de watergeul veegden elkaar op de hoop van Aqueduto da Esperança dronken van zuurstoftekort bovengronds nuttigde de bourgeoisie thee met een smaakje –

Gerry van der Linden (Eindhoven 1952) debuteerde in 1978 bij de Bezige Bij met de bundel 'De aantekening'. Ze werd ontdekt door Remco Campert en haar eerste gedichten verschenen in het literaire tijdschrift 'Gedicht'. Na haar eerste bundel leefde ze vier jaar in Amerika, waar ze zonder dat ze het eerst zelf door had met Alan Ginsberg op het podium stond. Haar werk sprak hem aan. Pas in 1990 verscheen haar tweede bundel 'Val op de rand'. Ze publiceerde daarna bij verschillende uitgeverijen naast gedichten ook verhalenbundels. Op dit moment is bij Nieuw Amsterdam haar tiende poëziebundel 'Stadswild' verschenen. Voor deze bundel reisde ze met een werk- en reisbeurs van het Letterenfonds naar P

Wie Remco Campert in zijn columns in de Volkskrant volgt (na zijn herneming van Somberman is hij daar zelfs zelfs twee keer per week aanwezig), weet dat hij vaker dan vroeger terugkijkt en regelmatig zomaar wat in eigen werk bladert en dan naar aanleiding van wat hij opdiept, herinneringen ophaalt. Het zijn vaak aardigheidjes, anekdotes, maar hoe pretentieloos hij ze ook presenteert, ze hebben altijd een ondertoon van ernst en melancholie. Precies wat je ook aantreft in het eerste gedicht van de nieuwe bundel Licht van mijn leven.

Louis Radstaak schrijft in Lawaai!! poëzie; die sterk beınvloed is door het futurisme. Maar Radstaak verliest zich in de veelheid van interessante, van internet geplukte fenomenen die zijn uiterlijke leven behelzen. Wat ontbreekt is 'binnenkant'.

Het literaire tijdschrift Liter is bezig aan zijn zeventiende jaargang en voor het eerst heb ik er nu een aflevering van in handen - de jongste, die van juni. Als de inhoud van dit nummer maatgevend is, heb ik al die jaren iets gemist, want het blijkt een blad te zijn waaraan zorg wordt besteed, zoals wat betreft inhoud als presentatie.

Bij K. Schippers heeft ook in de nieuwe bundel Fijn dat u luistert de werkelijkheid niets vanzelfsprekends – al vanaf 1958 niet, het jaar waarin Barbarber verscheen. Zijn werk vormt een nooit eindigend onderzoek van het schijnbaar gewone en dat blijft boeien. Er is geen samenhang in de dingen, zegt hij. Die brengen we zelf aan.

Als er iets opvalt aan de poëzie van Stijn Vranken, dan is het hoe hij thuis is in zichzelf. Hij hanteert de taal met verbluffend gemak en trefzekerheid. Zijn taal is helder, maar nooit simpel. Hoewel je je gemakkelijk in zijn poëzie kunt vinden, schrijft hij een volstrekt eigen wereld, waarin je een prachtige samenhang kunt ontdekken. Om je werkelijk over te verbazen: zo weinig woorden, en zoveel te zeggen. In Maak plaats van mij hoor je de stem van een zeldzaam complete woordkunstenaar.

Een voorplat met een illustratie uit de Epistolae van Descartes, een motto van Hadewijch (Alle dinge sijn mi te inge. Ic ben so wijt) en de opdracht 'Voor Washoe, Kanzi, Koko & Congo', drie 'talige' apen en een schilderende aap - welkom in Het aaahh & ooohh van de verbonaut, de nieuwe bundel van de onverslijtbare Sybren Polet. Als iemand bewijst hoe je geestelijk fit kunt blijven door het aangaan van intellectuele uitdagingen, is hij het wel. Nu maar hopen dat dit ook voor zijn lezers geldt.

Aloys Vonckx Hij hield van wielrennen zoals hij hield van het leven. Hij zei O dalen zonder vallen zo verheven! Hij droeg zijn pet scheef, zijn hemden streek hij niet, de haren groeiden uit zijn oren. Zo hoorde het. En dan liet zijn geheugen de verhalen in de steek. Hij vergat de naam van zijn vrouw, ook al kleedde zij hem aan, er zaten Duitsers op zolder, hij bracht hen witloof en hij verzamelde balpennen in zijn brillendoos. Hij huilde als hij naar de Tour keek, altijd tijdens die laatste kilometer, hoe hij zelf in het wiel van de tijd kroop en onder luid applaus de koers verloor.

Aloys Vonckx (1988) studeerde Kunstwetenschappen in Leuven en schrijft op onregelmatige basis artikelen over kunst voor het Vlaamse tijdschrift 'Recto:verso'. Als puber stal hij meer dan honderd boeken uit boekhandels en bibliotheken. Gelukkig werd zijn passie voor literatuur later omgezet in het schrijven van gedichten. Hij publiceerde onder andere in 'Gierik & Nieuw Vlaams Tijdschrift', 'Op Ruwe Planken', 'Schoon Schip' en op de website van 'de Contrabas'. Ook was hij te beluisteren tijdens poëzie-evenementen zoals Vers Geweld (in Leuven), Weg met Dichters en Dichters in de Prinsentuin.

Judith Herzberg bundelt in 111 Hopla's een groot deel van haar korte gedichten. Ze introduceert met de hopla geen nieuw dichtgenre; het is de wat baldadige aanduiding voor het speelse en spontane karakter van deze verzen, iets 'Huup, huup, Barbatruc'- achtigs, iets wat zij in 'Wel en niet' 'het tierlantijnse schrijven' noemt, een soort dichterlijk 'kopjeduikelen'.

Gerry van der Linden zegt in Stadswild veel, met weinig woorden. Ze neemt waar en geeft weer in kale gedichten. In veel gevallen overstijgt ze hiermee niet het niveau van fraaie ansichtkaarten. Met enkele gedichten weet ze de lezer wel te raken.

Wim Kleisen blaast in deze aflevering ‘De schalmei’ van Slauerhoff nieuw leven in.

Volgens de rugtekst zou Het gebroken woord van Adam Foulds een magistrale bespiegeling zijn over volwassen worden in tijden van geweld, waarin de pijn en dilemma's heel tastbaar worden gemaakt. Hoe kan het dat de gerenommeerde vertalers het inferieure van deze 'poëzie niet gezien hebben? De bundek komt regelrecht uit het sentimentele hart van de bouquetreeks.

Taal is een wonder, waarin dingen kunnen die praktisch niet kunnen. Dat maakt taal een beetje een wereld op zichzelf: een wereld apart van de ‘echte’ wereld. In zeker opzicht zijn onze gedachten (onze woorden) meer ons thuisland dan de wereld zelf. Ook Sylvie Marie loopt in haar nieuwe bundel Altijd een raam tegen de grens tussen die beide aan.

bezonken, de nieuwe bundel van Albertina Soepboer is mooi, maar weerbarstig. Na iedere lezing dring je verder haar wereld binnen, maar echt kenbaar wordt die nooit. Wat zij beschrijft, de wisselwerking tussen verleden, heden en toekomst, láát zich ook niet geheel kennen, hoogstens aanduiden. Zij gebruikt daarvoor bijzondere beelden van de veranderlijke Waddenzee en het weidse, soms desolate Friese kustlandschap.

In Varen vandaan laat Joep Kuiper de lezer alle hoeken van de wereld zien. Reizen is een kernthema van deze woordspelige geest met kwajongenstrekken.

De conclusie lijkt gerechtvaardigd, dat Max de Jong uitsluitend door de niet aflatende inzet van Geert van Oorschot, die hem op alle mogelijke manieren ondersteunde, in de literaire wereld bekend is gebleven. Sublieme gedichten schreef hij niet en zijn essays zijn op z’n zachtst gezegd nogal tijdgebonden. Heet van de naald en andere gedichten is vooral een interessant boek naast de boeiende biografie die Nico Keuning aan deze tragische held wijdde. Dat deze nieuwste druk een facsimile bevat van het complete gedicht ‘Heet van de naald’, maakt aanschaf ervan bijna verplicht. Dichter kun je niet bij deze schrijnende autobiografische tekst komen.

Met Er is niets te zien en dat moet je zien heeft Thomas Eyskens niet het zoveelste boek geschreven over een van Vlaanderens bekendste dichters. Zijn enthousiasme en heldere aanpak in combinatie met veel (onbekend) fotowerk bieden niet alleen een inkijk in een minder bekende periode uit het leven van Herman de Coninck, door de Mechelse stadswandeling maak je er bovendien een geslaagd poëtische uitstapje van.

In de vertaling door Hans Dekkers & René Huigen verscheen bij Karaat Preludes voor Memnon van de Amerikaanse dichter Conrad Aiken ( !889-1973). Indrukwekkende poëzie, authentiek en overtuigend.

Met de bundel ‘Celinspecties’ won Ester Naomi Perquin in 2013 de VSB-poëzieprijs. Bettine Siertsema helpt de lezer een kijkje te nemen achter de vergrendelde deuren.

De poëzie van Bart Van der Straeten in zijn debuutbundel Onbalans is van de soort die volledige aandacht vraagt, die eist dat je je inspant om er zin en betekenis aan te geven, maar die je tevens in onzekerheid laat.