Archief

Dennis Gaens is dichter, hoofdredacteur van Op Ruwe Planken, en hij treedt regelmatig op met De Mugwumps. Zijn inspiratie haalt hij uit zijn directe omgeving en het werk van de Amerikaanse beatdichters. Maar wat doen toch al dat asfalt en al die stenen in zijn gedichten? En wat wil hij worden als hij later groot is? Meander zocht het uit.

'De bundel is autobiografisch. In de laatste gedichtenreeks bijvoorbeeld heb ik de tijd van mijn moeder in het verzorgingshuis gedocumenteerd', vertelt Jos Versteegen over Slapen bij een warme man. 'Wat er met haar gebeurde, heb ik in gedichten proberen te beschrijven. Mijn moeder ging sinds 2003 geestelijk en ook lichamelijk achteruit.'

Dichtersduo Kila & Babsie timmert aardig aan de weg. Op poetryslams won het koppel, bestaande uit Kila van der Starre en Babette Zijlstra, al verschillende keren een publieksprijs en ook bij jury's scoren ze goed. Meander stelt deze energieke dames aan u voor.

De Zuid-Afrikaanse schrijfster Marlise Joubert publiceerde tot dusver een half dozijn dichtbundels en drie romans, waarvan er een - Rode Granaat - ook in het Nederlands verscheen. Sander de Vaan had een mailgesprek met haar over schrijven, schilderen, en de toekomst van haar vaderland en de Afrikaanse 'digtkunst'.

'Ik zie het dichterschap als een zijnskwestie, niet uitsluitend als een bezigheid. Ik ben ook dichter als ik geen gedichten schrijf', vertelt Peter J.R. Vermaat, in het dagelijks leven adviseur in de IT-sector. 'Ik ervaar het als een groot voordeel om in mijn werk op een totaal andere manier met taal bezig te zijn.'

Wie aan Slauerhoff denkt, denkt onmiddellijk aan exotische landen en onstuimige zeeën. In het sonnet 'Brieven op zee' schetst de dichter volgens Michel Krott een helder, ontnuchterend beeld van het leven op een schip.

Twaalf jaar geleden zorgde de Zweedse Academie voor een aangename verrassing door de Nobelprijs voor Literatuur aan de vrijwel onbekende Poolse Wislawa Szymborska toe te kennen. Als je de gedichten van de Finse Sirkka Turkka (1939) leest, zou je de Nobelmannen en -vrouwen in Stockholm haast eenzelfde wijsheid als in 1996 toewensen.

Nico Dijkshoorn werd wereldberoemd op het Nederlandse web met zijn rake columns over Big Brother I. Intussen is hij ook niet meer weg te denken uit de gedrukte media. Sander de Vaan sprak met hem over wasberen, kwetsgrenzen, de bandenspanning van Jezus en wezenloze voetbalkoppen.

'Het wonder' van Bernd G. Bevers is een gedicht zoals er niet veel voorkomen in het landschap van de moderne Nederlandse dichtkunst volgens Ivan Sacharov. Het sterke, nogal ongebruikelijke beeld van iemand die dorstig uit een plas regenwater drinkt, geeft het gedicht iets oers, iets mythisch, wat het authentieke karakter ervan nog meer doet uitkomen.

Amarantha Groen: 'Toen ik nog een kind was en met mijn vader of moeder door de stad liep, keek ik altijd naar andere families en vroeg ik me af hoe het zou zijn om daar deel van uit te maken. Wat zouden ze eten voor ontbijt? Zouden ze opgefokt de dag doorbrengen of zouden ze één grote geoliede machine lijken? Zulke overdenkingen werk ik dan uit in gedichten.'

'De zee heeft altijd een grote rol gespeeld in wat ik schreef. Misschien is de zee, met onder andere haar eb en vloed, die mij bij het maken van poëzie inspireert', vertelt Wim Hofman. 'In mijn teksten heb ik het wel eens over de Fantastische Oceaan. Het is eigenlijk meer een denkbeeldige zee waar ik vanuit ga.'

De taal- en stijltechnieken die Marjoleine de Vos inzet in het gedicht 'Het leven in juni' zijn al even subtiel en geraffineerd als het gevoel van 'thuis' en 'sereniteit' dat zij weet op te roepen, betoogt Lambert Wierenga.

Wilma van den Akker bespreekt 'Vogels en vissen' van Guillaume van der Graft: "Een gedicht dat blijft hangen in mijn geheugen wordt door mij persoonlijk als een klassieker beschouwd. Het heeft de tand des tijds doorstaan. Later heb ik hieraan andere criteria toegevoegd, zoals het kunnen oproepen van een sfeer, zonder deze heel nadrukkelijk te benoemen, en een zekere gelaagdheid." In deze bespreking zal blijken dat 'Vogels en vissen' ruimschoots aan deze criteria voldoet.

Inge Kielen: 'Mijn gedichten vertellen je niets over de zin van het leven, maar over de interpunctie. Details, druppeltjes, kanttekeningen. Hoe de wereld er in grote lijnen uit ziet, weet iedereen. Maar ik laat graag zaken zien waar mensen anders aan voorbijgaan, of als vanzelfsprekend beschouwen.'