Archief

Deze debutant plaatst woorden naast haar tere beelden en geeft ons zo een prachtig geheel aan emoties. In haar pas verschenen bundel doorloopt Denise Kamp op die manier haar leven en neemt ons bij de hand. De titel is heel toepasselijk "Jaarringen lopen", een tocht die spontaan en associatief begon.

Maurice Broere bespreekt de negentiende(!) bundel van Elly de Waard: ‘Het heterogeen’. Een titel die de toon zet, want het gebruik van ‘heterogeen’ als zelfstandig naamwoord kunnen we als een neologisme opvatten. Maurice Broere waardeert haar stijl en taalvaardigheid, met “assonanties en alliteratie die onopvallend opvallen.” “Heerlijk om weer eens een bundel te lezen met goed lopende verzen en een aansprekende inhoud.”

Als dichter debuteerde Jan M. Meier met de bundel Figuratie (1972), die bekroond werd met de debutantenprijs voor poëzie van de provincie Oost-Vlaanderen. Het grootste deel van zijn poëzie is nog niet gepubliceerd, daar komt nu gelukkig verandering in. We 'weten' hem in een beschrijving van prachtige, verstilde beelden waarin hij de tekens leesbaar maakt.

In de vierde Poëzie Kort van dit jaar recensies over ‘Het onzegbare gezegd’ van Will van Sebille (Eric van Loo), ‘Soldaten’ van Jos van Daanen (Hans Puper), ‘De man waarmee iets was’ van Kees Engelhart (Levity Peters) en ‘Niet het krassen van de kraai’ van A.H.J. Dautzenberg (Eric van Loo).

Deze dichter van snelsonnetten houdt het meest van verzen in gebonden vorm, het op deze manier vastleggen van allerlei soorten ervaringen en die hoeven echt niet 'licht' te zijn. Ook houdt hij zich aan de eisen van het Shakespaeresonnet, waar hij vele van vertaalde, soms maakt hij daar een ollekebolleke van en blijkt de tegenstelling tot vorm en inhoud minder groot dan gedacht.

Ivan Sacharov over ‘Het vermoeden van Witten’ van Henk Ester: ‘Fascinerend aan gedichten is dat iedereen zijn eigen taal bezigt. Woorden dragen wel betekenissen die iedereen min of meer bekend zijn, maar de manier waarop ze aan elkaar gelinkt worden openbaart de eigenzinnigheid van de schrijver. En dan is het weer even wennen – opnieuw leren lezen – als je een originele geest ontmoet, zoals Henk Ester.’