Archief

Rita Hijmans (Oegstgeest, 1948) zette gedichten op muziek, zowel voor koor als voor solozang met basklarinet en marimba. Ook de gedichten van Rutger Kopland kwamen aan de beurt. Ze had een ontmoeting met hem, waarbij ze de muziek liet horen. Hij bleek niet zo heel tevreden te zijn over het resultaat.

Op 11 juli overleed Rutger Kopland. De afgelopen tien jaar gaf hij bijna geen interviews. In 2007 maakte hij voor Meander een uitzondering. Sander de Vaan interviewde hem.        

Wouter Godijn geeft in Hoe H.H. de wereld redde voorrang aan ironisering en relativisme boven visie en urgentie. Door Godijns gevoel voor absurdisme is deze poëzie beslist geen droge kost, maar het probleem is dat de grollen zozeer de overhand nemen, dat de gedichten inhoudelijk nauwelijks interessant zijn. Het maakt niet uit hoe ernstig de thema's zijn, of Godijn maakt er een grapje van.

Ondanks de decemberdrukte bleek Gerrit Komrij bereid om een aantal vragen van Sander de Vaan te beantwoorden. Een gesprek over vrijheid, schijterigheid, 'mannetje Middelkoop', de kinderachtige wereld van de kinderpoëzie, de bloemlezer als zelfmoordenaar en nog veel meer.

In Bernlefs Voorgoed. Gedichten 1960-2010. Een keuze verraden de aan de vluchtigheid ontsnapte gedichten een wereld van vragen, twijfels, observaties, stemmingen, af- en overwegingen. Deze poëzie is gerijpt door de tijd. Ze vloeit uit de pen van een dichter die alert is op alles wat aan verandering onderhevig is. Aanleiding voor deze uitgave: Bernlef werd 75 jaar en viert vijftig jaar gelauwerd dichterschap. Het in de werkelijkheidservaring traceren van het onnavolgbare ogenblik is daarin voor Johan Reijmerink een doorlopende lijn.

De gedichten in Het is fijn om van pluche te zijn van Philip Hoorne zijn volgens Yves Joris zo 'light' dat hij ze soufflégedichten durft te noemen. Licht verteerbaar, maar je hebt dadelijk weer honger. Hem bekruipt bij dit 'New age stoofvlees' voortdurend het gevoel 'dat kan ik ook'. Een recensent op de culinaire toer.

Bert van Weenen stelt bij zijn lectuur van Overkomst dringend gewenst, de door Wim Brands samengestelde bloemlezing uit de gedichten van Jan Emmens, de vraag wat deze poëzie zo indringend maakt, dat je er hoe dan ook mee rond blijft lopen. Volgens Brands had Elly de Waard misschien het antwoord: "Jan was een briljante man, hij wist ongelooflijk veel maar dacht tegelijkertijd dat het allemaal niet waar was, dat hij ontmaskerd zou worden. Ik overdrijf niet als ik zeg dat hij afgrondelijke tegenstellingen in zich herbergde."

In Bloedkrans profileert Albert Hagenaars zich nadrukkelijk als een reiziger, en wel in dubbel opzicht. Enerzijds is hij de levensreiziger die verslag doet van het eigen leven, beginnend bij de geboorte en eindigend bij het bereiken van wat als zijn bestemming kan worden beschouwd. Anderzijds is hij de wereldreiziger, die inmiddels een vast adres in Indonesië heeft en door de beide Amerika's, het Midden-Oosten en Azië trekt. De reislust en bijbehorende onderdompeling in de diversiteit van andere culturen komt volop in Bloedkrans tot uiting.

Alida Winter, pseudoniem van Masja Kooiman (Dordrecht, 1971), studeerde literatuurwetenschap en is vanaf het begin van de jaren negentig actief op verschillende poëziepodia. Ze maakte deel uit van een voorleestheater dat eigen werk voordroeg in Tilburg, Amsterdam en Nijmegen. Ze was te horen tijdens de Nacht van het Boek, Paradox en het Dub-festival in Tilburg.

Alida Winter Tegentonen Draak op je rug doezel je in een eiland van kruid. Walrussen doen kunsten met een krukje. Jij droomt niet op of om. Je zoemt en ik zit naast je. Ik lees een boek over meisje in tableau vivant, een man met camelia. Duif komt dichterbij. Draak knipoogt. Ik lees. Jij geeuwt. Straks vertrekt onze trein.

Wilma van de Akker Ooit In deze zee van wol laat ik me leiden door die kleine kapitein die keffer die bevelen geeft braaf golf ik mee van rechts naar links en terug naar rechts het lam rukt ongeduldig aan mijn spenen Ik, die beter weet sta niet aan wal maar midden tussen slaapwekkend blatende weigenoten De draden in mijn brein breien onzichtbaar een averechts patroon Ooit word ik ram of schaapshond ik blijf niet meegaan met de eb en vloed van scheepswol

Wilma van den Akker (1960) was een aantal jaren redacteur van Meander, waarvoor zij o.a. de rubriek ‘Dichters’ coördineerde. In 2008 verscheen in de Windroosserie van Uitgeverij Holland haar dichtbundel Nageljongenstraat. Haar literaire activiteiten groeiden zo sterk, dat ze deels met het werk voor Meander stopte. Nu is zij alleen nog recensente en schrijft zij voor De Klassiekers regelmatig een poëzieanalyse.

Onlangs verscheen Als ik blind word, de 'debuutbundel' van de Deense schrijver Niels Hav (1949) in het Nederlandse taalgebied. Eindelijk, want Hav is een boeiende dichter, die al eerder onder meer in het Engels, Italiaans, Arabisch en Chinees publiceerde. Nu z'n gedichten dankzij de inspanningen van vertaler Jan Baptist ook in de Lage Landen in boekvorm beschikbaar zijn, werd het hoog tijd voor Meander om de Deen een mailinterview af te nemen.

Joop Leibbrand las Met schrijven zin verzamelen, de nieuwste essaybundel van Hans Groenewegen. Hij stelt vast: Groenewegen beperkt zich niet tot één poëtisch genre of één type dichter, doet niet of nauwelijks aan kwaliteitsoordelen, neemt dichters niet de maat en het is duidelijk dat een begrip als ontoegankelijk voor hem niet bestaat. Hij heeft aandacht voor betekenis, vorm en klank, weegt de plaats van het gedicht in de bundel, heeft een scherp oog voor verschuivingen en ontwikkelingen binnen het oeuvre van een dichter. Je proeft dat hij schrijft in voortdurende dialoog met de lezer en dichter die hij zelf is. Hij is bereid zich voortdurend te verantwoorden voor zijn interpreta

Inge Boulonois bespreekt 'Hildegard noemt' van Margreet Schouwenaar. Al is het gedicht van deze aflevering recent, want afkomstig uit een bundel die in 2011 verscheen, we gaan niettemin ver terug in de tijd.

Het blijft een wonderlijke gewaarwording een dichtbundel te lezen over existentiële zaken als de dood, en hoe daarmee te leven, terwijl hij nergens zwaar wordt. De dichter staat boven de dingen, vanaf het dak ziet hij de wereld beneden en wacht op de verandering van licht, wacht op betere tijden, terwijl hij volhoudt en zich sterk maakt en poëzie schrijft, die zich in de lezer voortplant, en zo wint. Meer!, dacht Levity Peters toen hij Naar de daken van Bernard Wesseling uit had: Meer! Meer!

Er valt veel te genieten in 'Wijvenheide' van Luuk Gruwez. Gedichten waarin het vleselijke en de humor een smakelijke combinatie vormen. Het titelgedicht is wat flauw vergeleken bij de verder interessant gekruide inhoud.

Charles Ducals Het huwelijk was indertijd een overrompelende bundel. En nog. Niet voor niets draagt hij de titel van Elsschots bekendste gedicht, want niet alleen is het huwelijksleven als zodanig een belangrijk thema in de bundel, ook de toonzetting is vaak Elsschottiaans, zowel vanwege die zo kenmerkende mengeling van ironie, cynisme, bekommernis en humor, als door de naturalistische inbedding en de duidelijke drang tot verisme. Ieder gedicht is op zoek naar een waarheid over de condition humaine die met volle overtuiging persoonlijk én algemeen geldig wordt gemaakt. Alsof ik er haast ben. Verzamelde gedichten 1987-2012 bevat nóg vijf bundels, waarover Joop Leibbrand even

In Stormen, olielekken, motetten van Xavier Roelens is de poëtische stijl een kruising tussen het modernisme en het postmodernisme. Modernistische elementen zijn onder andere de overdaad aan woorden en beelden en het specifieke gebruik van taal als instrument. Maar bovenal is de bundel postmodernistisch in zijn boodschap: er is geen groot verhaal meer. De beelden komen één voor één op de lezer af, zonder samenhang en dus zonder de intentie om er één verhaal van te maken. Of het moet het verhaal zijn van de kwalijke invloed van de mens op de natuur.