Archief

Peter Vermaat laat zich meevoeren door de poëzie in ‘De droom van eb inkt diervoer’ van Erik Bindervoet: ‘Misschien is dit ook wel de sterkste kwaliteit van Bindervoet ’s poëzie, namelijk dat je door de taal in een stroomversnelling van klank en associaties getrokken wordt, die zijn eigen structuur en logica aan je oplegt zonder dat je de behoefte voelt om op het gebied van betekenis het stuurwiel in handen te blijven houden.’

Judy Elfferich is creatief en veelzijdig en komt uit een familie van lezers. Ze is schrijver, dichter, redacteur en docent. Ze tekent, vertaalt en maakt gif-animaties. Ze bedacht een oefenquiz voor metra en is bezig om haar chatbot Nederlands te leren. Haar gedichten zijn gelardeerd met neologismen en fantasievolle wezens, ze blaken van taalplezier en inventiviteit en klinken altijd ritmisch. ‘Ritme is alles, ook bij proza’, aldus Judy.

Recensent Ivan Sacharov heeft met zijn eigen ‘vergrootglasogen’ de bundel gelezen van Paul Soete. Hij had graag meer gedichten geciteerd uit ‘Vergrootglasogen’: ‘Er vallen mooie dingen op en af en toe ook minder mooie. Misschien moet ik alles – met andere ogen – nog een keer lezen.’

In de serie “favorieten van Meandermedewerkers” presenteert Marc Bruynseraede drie van zijn favoriete gedichten. Hij koos voor werk van de dichters Jozef Eijckmans, Pierre Kemp en Louis de Bourbon.

‘liefde de vluchtige holte’ is het officiële poëziedebuut van beeldend kunstenaar/dichter Elly Stolwijk. Voor Inge Bak leest de bundel echter geenszins als een debuut: ‘Het zichzelf durven openstellen om aan diepgaande ervaringen doordacht en doorleefd vorm te geven, getuigt van iemand die weet waar het om gaat in de poëzie en de kunst.’ De bundel gaat over relaties en rouw, maar laat zich voor alles lezen als een pleidooi voor het leven.

Karel Wasch over de ‘Reus Van Rotterdam’, zijn krachtige verstilde verzen die later in speedproza veranderden, uiteenlopende meningen, bekende Zestigers, De Nieuwe Stijl, willekeurige visitekaartjes en het losschroeven van naambordjes. Om met Cor Vaandrager te spreken, ‘Het is me wat!’

Onze redacteur recensies en bezielende kracht achter de Rob de Vos-prijs, Janine Jongsma, heeft ook een eigen top drie samengesteld uit de top 100 van De Gedichtenwedstrijd. Het is eenzelfde tegengeluid als dat van 24 maart jl. toen onze coördinator een Nobelprijswinnaar der Literatuur aanriep! Over een verkeerde afloop, bloed en limonade over dijen, langs hazen en kakkerlakken naar schapen en een kloppende som.

Peter Vermaat blijft lauw onder ‘Woonoperaties’ van Liesbeth Aerts: ‘De taal is op kamertemperatuur, niet heet van woede of scherp koud van haat. Nergens word ik door de kracht van taal overweldigd, nooit is het muziek van klank die overstemt. Een aantal keren lees ik aardige beeldspraak, hier en daar een opvallende observatie. Heeft de dichter geprobeerd om, door het verwijderen van het al te persoonlijke, het overblijvende herkenbaar te laten zijn voor iedereen?’

Willem Tjebbe Oostenbrink over het Westerkwartiers - de streektaal van zijn jeugd, zijn omgeving -, het Nederlands en het vertalen van gedichten, de beleving van tijd, het grip krijgen op dingen en de mogelijkheden van taal en poëzie. Poëzie kan soms inzichtelijk maken wat niet te zien is. Als kind stelde hij vaak de waaromvraag; nog steeds onderzoekt hij graag hoe iets kan.

We horen in de reguliere media nauwelijks nog iets over oorlogsellende, het leed van vluchtelingen, armoe en de opwarming van de aarde. Alles gaat schuil achter de coronacrisis en dat niet alleen: we worden overspoeld door een golf coronagedichten. Begrijpelijk, want er zijn weinig mensen die niet zelf of in hun omgeving met ziekte of economische ellende te maken krijgen. Maar toch: is hier geen sprake van bewustzijnsvernauwing? Antjie Krog laat je weer ruimer kijken, en hoe. Ze maakt je gelukkig en wanhopig tegelijk. Een recensie van Hans Puper over ‘Broze aarde’.

Ik ben dichter, geen dokter, zegt Rogier de Jong. In deze column de beeldende kracht van een goed gedicht, of de poëtische kracht van een goed beeld, die de ervaring scheidt van de gebeurtenis en de zaken weer in het juiste perspectief plaatst – hoewel dat ‘uitzoomen’ best lastig is.

Ivan Sacharov las ‘De overmaat van ontbreken’ van Margreet Schouwenaar, en laat zien hoe een gedicht woorden kan laten dansen. In ‘Tango’ komt zoveel samen, dat de nauwlettende lezer een goed beeld krijgt van de nieuwe bundel van deze voormalige stadsdichter van Alkmaar, die al meer dan tien dichtbundels op haar naam heeft staan.

Poëzie is wel religie voor ongelovigen genoemd. Columnist Jan Loogman en deze verwarrende tijd. Over vertrouwen, beperkte eigen controle, het veilig voelen in je eigen huis, de angstaanjagende leegte en stilte in de wereld, zijn op God vertrouwende moeder en Maria als de Moeder van Smarten, Heil van de zieken, Troosteres van de bedroefden. U kunt natuurlijk ook verder zoeken.

Aurora Guds schreef als kind al gedichten en verhalen en is dat blijven doen. Haar, soms pijnlijk scherpe, observaties betreffen ook haarzelf en leveren prachtige zinnen op als “ik was de hoeder van iets, een abstracte moeder zonder schouders” of "eenzelfde verhaal geschreven, in een baan van barsten, tot ver achter de kastenwand”. Haar optredens zijn een belevenis.

Hettie Marzak is onder de indruk van ‘Waren we dieren’, het debuut van Dorien Dijkhuis: ‘De hele bundel ademt een sfeer van vergankelijkheid, van vluchtigheid en toevalligheid.’ Daarbij zijn de emoties met opzet klein gehouden: ‘het is aan de lezer om betekenis toe te kennen aan de subtiele beschrijving van zware gebeurtenissen. Dit schijnbaar onachtzame vermelden van ingrijpende zaken is één van de sterke kanten van deze dichter.’

In de serie ‘gesprekken met Meandermedewerkers’ het vijfentwintigste gesprek, met doener Wouter van Heiningen. Hij is elke dag bezig met poëzie en ziet met tevredenheid een toenemende aandacht voor poëzie. En Meander betekent zeker iets: ‘Ik denk dat veel mensen gevoed worden op poëtisch gebied door Meander.’

Peter Vermaat is overdonderd door ‘Momentums laadklep’ van Jérôme Gommers: ‘Deze poëzie maakt dat je niet met rust gelaten wordt en zelfs de overgang van de ene pagina naar de andere blijkt soms een nieuwe wagon van een langsrazende trein. Misschien is de beweging door heel de bundel heen het beste te vergelijken met een val in het oneindige, waarin vooral de ervaring van die vallende beweging allesoverheersend is. De trein van hier naar nergens staat gereed om in te stappen. Een kaartje is niet nodig. Binnen houdt broeder Jérôme zijn wake en deelt uit.’

De poëziewedstrijd voor de Rob de Vos-prijs 2020 gaat 1 april van start. Tot 1 oktober 2020 mag iedere deelnemer één gedicht inzenden, geïnspireerd op het thema Dit jaar is het thema een illustratie van een kunstwerk van beeldend kunstenaar Inge Bak. Er worden tien gedichten genomineerd, daaruit komen drie winnaars voort en zeven eervolle vermeldingen. De winnaar krijgt de Rob de Vos-trofee en € 100,- Laat je inspireren door ons thema!

De carrière van Frédérique Spigt kent een bijzonder verloop. Afgestudeerd als grafisch kunstenaar brak zij door als zangeres, aanvankelijk van Engelstalig repertoire. Later schreef en zong ze haar eigen Nederlandse teksten. In 'Misantroop' ontdekt ze zichzelf als dichter, en zien we ook de beeldend kunstenaar terug. Recensie van Eric van Loo.

Schrijver of schrijfster, dichter of dichteres, what’s in a name? Zelfs Google heeft er een mening over, ondervond Eric van Loo.

Ook voor de niet sportievelingen zijn de gedichten van Harmen Malderik een uitdaging tot een bepaalde prestatie te komen waarbij het uitzicht onderweg tot diepgaand inzicht leidt in allerhande zaken die daarvoor wellicht achteloos bekeken werden. Alles om niet in het vermaarde Zwarte Gat te vallen, al heeft deze sporter ons allang ingehaald.