Archief

Herbert Mouwen over ‘Keto Stiefcommando’ van Tomas Lieske: "Impliciet maakt Lieske de lezer duidelijk dat het afgelopen moet zijn met de westerse dominante houding om ongevraagd de geschiedenis van o.a. de Afrikanen te beschrijven. Dat kunnen zij zelf beter dan wie ook, daar hebben zij de ‘blanke geest’ niet bij nodig. Keto Stiefcommando is niet zomaar een origineel tijdsbeeld, het is een pamflet. Samen met de bundel 'Daedalea' is het een vlammend dubbelpamflet."

Liesbeth Aerts houdt van schrijven en zwemmen desnoods in één beweging en als ze zegt dat ze graag in je oor toetert, zie ik een sirene voor me, onafwendbaar, onvermijdbaar, in die oneindige zee. Haar gedichten krijgen geen titel of verdere uitleg, een tekst moet voor zich spreken, en gaat uit van het delen van een persoonlijke ervaring met de lezer. Haar debuut ligt in november in de winkel!

Maurice Broere is onder de indruk van de nieuwe bundel van Mischa Andriessen: “Winterlaken’ is een boeiende, intrigerende bundel, waarin schrijnend verlies en de gevolgen voor de personages op indringende wijze in beeld gebracht worden, maar nooit expliciet, waardoor deze poëzie een universeel karakter krijgt en niet blijft hangen in het persoonlijke verdriet. Nergens is Andriessen sentimenteel.’

In deze nieuwe serie "favorieten van Meandermedewerkers" presenteert Eric van Loo zijn drie lievelingsgedichten. Hij koos voor werk van de dichters Adriaan Roland Holst, Rutger Kopland en Jean Pierre Rawie.

Ter gelegenheid van het dertigjarig dichterschap van Chawwa Wijnberg verscheen naast haar nieuwe bundel ‘Het ontbreken hoor je niet’ ook een herdruk van haar debuut ‘Aan mij is niets te zien’. Hans Franse weet zich geraakt door haar gedichten: “deze heldere poëzie vertoont een authentiek engagement, dat haar integere credo is en – met de vreugde over de schoonheid, de liefde en Middelburg – de drijfveer van haar werk vormt.

Hans Puper schreef afgelopen woensdag zijn 199e recensie voor Meander, daar kan een column best nog wel bij. Deze eerste voor Meander gaat over een lunch in de hoofdstad, een gesprek tussen heren van niveau, een uitspraak van Conny Palmen en de ZKV's van A.L. Snijders. Wat heeft dit met poëzie te maken?

‘Ode aan Joy’ van Benno Barnard is na eerste lezing een verwarrend gedicht. “Is dit een ode aan zijn vrouw? Wat bezielde Benno Barnard om haar op die manier te bezingen?” Joost Dancet legt deze ode onder de loep, wat leidt tot mooie en verrassende bevindingen.

Peter J.R. Vermaat over de tweetalige bundel ‘Die Verherrlichung des Champignon / De verheerlijking van de champignon’: ‘Vertalen is een vak apart, poëzie vertalen is koorddansen zonder vangnet. Het siert Tsead Bruinja dat hij zijn Nederlandse vertalingen naast de Duitse originelen afdrukt, het siert [Ralf] Thenior dat hij dat heeft toegelaten. Zo geven beiden elkaar de mogelijkheid om de ander te overtreffen en krijgt de lezer netto twee bundels voor de prijs van één.’

Uiteindelijk is het schrijven zelf het allerbelangrijkste, zegt de veelzijdige kunstenaar Jeanine Hoedemakers. Met veel plezier maakt ze haiku en vrije, langere gedichten. "Het zijn allebei manieren van communiceren. Waar het een je dwingt tot spaarzaamheid, dwingt het andere je tot originaliteit en boeiend taalgebruik." Overigens is haiku geen geschikte vorm om je gedachten in te verzamelen!

Een nieuwe Poëzie kort met recensies van Kamiel Choi, Ernst Jan Peters, Lennert Ras en Hans Puper over respectievelijk ‘Opabinia’ van Frederik Lucien de Laere, ‘Vallende tijd’ van Mohammed Chacha, Mimoun el Walid, Fadma el Ouariachi en Ahmed Ziani, 'Schraal volk' van Joost Wasser en ‘The Raven. Louter duisternis. Darkness there and nothing more’ door Edgar Allan Poe e.a.

In deze nieuwe serie "favorieten van Meandermedewerkers" presenteert Janine Jongsma haar drie lievelingsgedichten. Zij koos voor werk van de dichters Michel van der Plas, Harriet Laurey en Hans Andreus.

‘Poëzie Hardop’ van Hans en Monique Hagen is een bundel van 35 speelse columns over gedichten met ‘poëtische’ illustraties van Maartje Kuiper. Om voor te lezen aan kinderen en die dan zo mee te nemen in de kracht van gedichten, overigens zonder belerend te zijn. Volgens Ernst Jan Peters is ‘Poëzie Hardop’ ook geschikt voor de volwassen poëzieliefhebber die er graag aan wordt herinnerd waarom hij dat ook alweer was geworden. Want Hans en Monique Hagen schrijven voor kinderen, maar niet kinderachtig.

In deze nieuwe serie "favorieten van Meandermedewerkers" presenteert Sacha Landkroon zijn drie lievelingsgedichten. Hij koos voor werk van de dichters Ivo van Strijtem, Esther Jansma en Luc Huybrechts.

Ivan Sacharov vindt het debuut ‘contouren voor verderop’ van Peter Prins goed: ‘Ja, hoe is het te vertalen, verderop, die afstand, in de harde taal waarin je thuis bent? Hoe passen onze huidige gewoontes bij iemand die van ver weg komt? Hoe word je die je zult blijven (…)? En tenslotte, last but not least, voor de lezer, die een afstand in een tekst aflegt: hoe kan hij zichzelf zo veranderen dat hij een tekst (poëzie) die hij (nog) niet begrijpt gaat begrijpen?’

In de serie ‘gesprekken met Meandermedewerkers’ het dertiende gesprek, met Peter J.R. Vermaat. 'Desnoods', zegt hij, 'word ik mijn eigen mecenas.' Het is wijs jezelf niet te ontkennen bij het uitblijven van commercieel resultaat, verkoopcijfers zijn niet altijd een maat, uitgeverijen vormen niet echt een kwaliteitsfilter en wil je wel tussen dringende helden staan die morgen net zo gemakkelijk weer van het podium afgeduwd worden? "Ik heb gedichten al vrij vroeg ervaren als thuiskomen. Veel meer dan iets te willen worden, bleek ik daarin te zijn wie ik was." Dat is veel belangrijker!

Levity Peters over ‘Ik wist niet dat jij niet wist dat ik niet wist’ van de Taiwanese dichters Ye Mimi:”De poëzie van Ye Mimi blijkt meer te zijn dan een vermakelijk en aanstekelijk licht taalspel. Het is (…) een poëzie die je moet voelen of ervaren, en die je dan nog heel lang vast kan houden, als is zij een ‘herinneringspenning’ van jezelf. Het is een van de poëziebundels die ik als een kleinood koester.”

In deze nieuwe serie "favorieten van Meandermedewerkers" presenteert Hans Puper zijn drie lievelingsgedichten. Hij koos voor werk van de dichters J.C. Bloem, H.C. ten Berge en Antjie Krog.

Onlangs verscheen de tiende bundel van Bart Plouvier: ‘Over de dingen’. De bundel bevat veel vormvaste poëzie, m.n. sonnetten. Het merendeel gaat over de relatie met een ‘schoon lief’, het ouder worden of een combinatie van beide. Ondanks de ronkende flaptekst en de vermelde grote staat van dienst van de dichter was het lezen van diens gedichten voor Peter Vermaat geen groot genoegen: “De structuur van de verzen vloeit nergens voort uit de inhoud en niet zelden gaat een breed opgezet gedicht als een nachtkaars uit”.

Columnist Jan Loogman schrijft dit keer over het stadsdichterschap en gaat op reis naar Zutphen. Een stadsdichter zingt niet alleen lof over de woonstede maar belicht een bepaalde plek of gebeurtenis en nodigt de mensen uit dingen (anders) te gaan zien. Op deze manier verbindt de stadsdichter inwoners en bezoekers, heden en verleden, trots en schaamte en de wereld binnen de stad met die daarbuiten. Een stadsdichter is een dichter is een kunstenaar.

In deze nieuwe serie "favorieten van Meandermedewerkers" presenteert Inge Boulonois als eerste haar drie lievelingsgedichten. Zij koos voor werk van de dichters Hagar Peeters, Wiljan van den Akker en Maja Panajotova.

Kamiel Choi over ‘Memento’ van Rogier de Jong: [Hij] komt van buiten de poëziewereld en beschrijft in eenvoudige taal taferelen die invoelbaar zijn en in de geest van een actieve lezer kunnen worden herschapen. De taal in 'Memento' is onmachtig maar de bundel roept soms beelden op die de lezer bijblijven.