Archief

Wie gedichten op voorhand autobiografisch leest, kan veel mislopen. En kun je eigenlijk wel biografisch schrijven? Een column door Hans Puper.

Het gedicht ‘Stoel’ van Marije Langelaar is hard op weg een klassieker te worden, aldus Joost Dancet in zijn enthousiaste bespreking. De dichter neemt de lezer mee in een bijzonder hallucinant moment. Daarbij gebruikt zij effectief diverse poëtische technieken, zoals enjambementen en het weglaten of juist gebruiken van leestekens. Zodoende weet Langelaar de lezer deelachtig te maken aan een bijzondere, welhaast mystieke ervaring.

Recensent Johan Reijmerink bespreekt ‘Van de zoon en de zee’ van Pieter Boskma: ‘Hij weet op een picturale wijze meesterlijk de geboorte en eerste ontwikkeling van de zoon te schetsen, met zee, strand en duinen op de achtergrond. Boskma schetst voor ons een schepping die aan alle kanten wordt bedreigd en waarvan tevens een dreiging uitgaat. Hij werpt zich op als Schepper, die de groei in de natuur verbindt aan de innerlijke groei van zijn kind en zichzelf. Er ontvouwt zich een intensieve verkenning door het kind van zijn vader en omgekeerd. Boskma heeft opnieuw zijn meesterschap over de taal getoond.’

Christiaan Abbing werd dit jaar Nederlands Kampioen Light Verse Dichten. In gesprek met Inge Boulonois noemt hij dé taak van lightversedichters de relativering; er is zo veel polarisatie, zoveel zwart-wit. Een lightversedichter kan daar wat grijstinten in aanbrengen, met taal en humor als middel tegen het absolutisme. Een tip voor lightversedichters in spe: begin met de clou!

Paul Roelofsen bespreekt 'Eerst de bries, daarna de bomen' van Jan van der Haar: “Poëziebundels krijgen een extra dimensie wanneer deze smaakvol en informatief worden uitgegeven. ‘Wat kan ik hier als recensent nog aan toevoegen’, vroeg ik mij verontrust af, maar dat valt mee. Zeker in de marge kan er nog wel wat over gezegd. Maar afgezien van mijn kanttekeningen, staan er prachtige en boeiende gedichten in deze bundel.”

Een bloemlezing van gedichten, een uitwisseling van gedachten, licht bij donker, met in deze aflevering werk van dichters Paul Roelofsen, Gerrit Achterberg en Ida Gerhardt . Wij wensen u een warme tijd.

Jan Boerstoel (Den Haag, 1944) vierde dit jaar niet alleen zijn vijfenzeventigste verjaardag maar ook zijn vijftigjarig schrijversjubileum! Voor Prometheus vormde dit aanleiding om van deze succesvolle schrijver van liedteksten in ons taalgebied een feestelijke, nieuwe verzamelbundel uit te brengen. In de ogen van Inge Boulonois levert de uitgever met ‘Tussentijd’ een fraaie bijdrage aan de Nederlandse kleinkunst- en cabaretgeschiedenis.

"Als twee dichters elkaar omhelzen lacht de hemel". Een column vol heimwee, zinderende hitte, vriendschap, kunst, geuren en kleuren en de stem. Waar de een stopt, neemt de ander het van hem over. Hans Franse denkt nog vaak terug aan deze dag.

Een bloemlezing van gedichten, een uitwisseling van gedachten, licht bij donker, met in deze aflevering werk van dichters Inge Boulonois, Arjan Keene en Idwer de la Parra. Wij wensen u een warme tijd.

Inge Bak bespreekt ‘Een mooier woord is vuurgevaarlijk’ van Annet Zaagsma: ''Daar waar de dichter zuinig is met woorden, is zij op haar best. De taal die 'in het wild' ontstaat, zou af en toe ietwat getemd mogen worden. De eigenzinnige Zaagsma laat zich niet harnassen. Zij heeft haar voorkeur voor vorm al uitgesproken.''

Dichter Saskia Stehouwer wilde graag een bundel maken die de aarde niet belastte en die ook weer kon worden opgenomen in de natuurlijke kringloop. Dat impliceert inderdaad dat daarmee ook de gedichten verdwijnen tenzij we ze uit ons hoofd leren! Ook wil ze een boek maken over deze bundel en een flink stuk grond kopen voor aanleg van een voedselbos.

Kamiel Choi is onder de indruk van ‘Belle Chair-Heerlijk lijf’: ‘Schoonheid en lust als vloek: het is een bekend poëtisch thema dat Verhaeren in weergaloze erotische verzen heeft weten vatten, die Patrick Lateur behoorlijk overtuigend naar het Nederlands heeft vertaald. De aquarellen in pasteltinten van Michael Bastow zijn zoekende lijnschetsen die de vrouwelijke vorm aftasten’.

Een bloemlezing van gedichten, een uitwisseling van gedachten, licht bij donker, met in deze aflevering werk van dichters P.c. Koning, Jean Pierre Rawie en Herman de Coninck. Wij wensen u een warme tijd.

In haar eerste recensie als nieuwe Meander-redacteur bespreekt Janine Jongsma ‘Als het maar een vacht heeft’, het debuut van Rinske Kegel bij een reguliere uitgeverij. Rake gedichten met sterke beelden, waarin de dichter zichzelf niet spaart: ‘alle gedichten ademen hoorbaar vormen van verlies die bijna terloops aanvaard worden, alsof de ik-figuur niet beter weet.’

H. Marsman schreef ooit, dat het graan des levens wordt omgestookt tot jenever der poëzie. In deze decembermaand, rijk aan gedichten, rijk aan drank, buigt Eric van Loo zich op een andere wijze over de verhouding tussen alcohol en poëzie.

Koen Vlerick is schilder, dichter en beeldend kunstenaar. Hij getuigt op een creatieve manier van een liefde voor het leven, de natuur, de aarde, vrede, vrijheid...maar zijn werk is ook een uiting van afkeer. Afkeer van het lelijke en gruwelijke in de wereld. Hij neemt stelling tegen oorlog, armoede, discriminatie, milieuvervuiling, onrecht.

'Het verlangen van de zee' van Chris Marmenout kan Peter J. R. Vermaat niet bekoren: 'De bundel staat vol met teksten, waarin het vooral gaat om de bedeesde herinnering, de kleine traan in de ooghoek of het zweempje donker bij een blik op de toekomst. Waar de dichter schraapt, streelt, stompt en beukt, heft de dichteres echter de pink bij het nippen aan een kopje thee.'

Pieter Boskma schrijft wat we vandaag-de-dag misschien wel prozagedichten noemen, zegt hij zelf, soms vele pagina’s lang, episch en lyrisch. Marten Janse sprak met hem over hoe personages tot leven komen in de poëzie en met elkaar in dialoog treden. Zondag 8 december is Boskma op tv bij VPRO Boeken met zijn nieuwste bundel: Van de zoon en de zee.

Hans Puper over het debuut van Asha Karami: “Al met al is ‘Godface’ zo’n bundel die je niet loslaat en beter wordt naarmate je er dieper in doordringt. Je kunt hem lezen als verbeelding van de vervreemding die kan optreden als je bent opgegroeid in onderling zeer verschillende culturen, maar ook als een exempel van de surreële schijnwerkelijkheden waarmee ieder mens van tijd tot tijd wordt geconfronteerd.”

Anja Sligter heeft zich aangewend pen en papier te pakken als haar iets overkomt dat ze eigenlijk niet vatten kan. Het is het boekstaven van de pijn, het bijhouden van de kleuren. Haar gedichten kunnen een ieder troosten, ze stijgen boven het persoonlijke uit. Uit haar werk spreekt ook een ervaren omgang met taal.

‘De schrijver is een alleenstaande moeder’ van Hagar Peeters is het fors uitgevallen ‘eerste deel van een trilogie waarin ze de verhouding tussen schrijverschap en alleenstaand moederschap onderzoekt’, zo belooft ons de flaptekst. Eric van Loo las een sterk afwisselende bundel, waarin de verhouding tussen schrijverschap en alleenstaand moederschap slechts zijdelings aan bod komt. De liefhebber kan zijn hart ophalen (of haar hart openhalen) aan grillige, associatieve, vermeend biografische en incidenteel lyrische gedichten.