Archief

Peter Verhelst nam onlangs als eerste winnaar de Sybren Poletprijs in ontvangst. De jury prees hem "als een van de meest veelzijdige Nederlandstalige auteurs” en typeert hem als "een magistrale oeuvrebouwer". Wij prijzen ons gelukkig, dat Joost Dancet deze maand Peter Verhelst nogmaals in het zonnetje zet met een mooie analyse van een van zijn gedichten.

Joop de Vries over ‘Heimwee’ van Jan van der Geer: ‘De gedichten van Jan van der Geer zijn alleszins leesbaar, bevatten levensdrang, hebben oog voor kleine, onbeduidende voorvallen uit het verleden en getuigen van een gesoigneerd en bijwijlen creatief taalgebruik. En toch … er hangt een stilte, een ijdel wachten op die ene versregel die het hart beroert en nog lang daarna het gemoed trembleert.’

Bibi Dumon Tak ontving dit jaar de Theo Thijssenprijs voor haar hele oeuvre. Naar aanleiding van het gedichtenboek Laat een boodschap achter in het zand (over evenhoevigen, met illustraties van Annemarie van Haeringen) laat Meander haar graag aan het woord, immers 'een goed gedicht voor kinderen is ook een goed gedicht voor volwassenen'.

‘Alleen waar ontbreekt is behoefte aan stem’ schrijft Gerbrandy in ‘Vloedlijnen’. Gemis leidt bij hem tot zeer goede poëzie. Voeg daarbij de typering die op het achterplat staat en u begrijpt dat u deze bundel niet kunt missen: 'Poëzie met een soort ruige kracht, een woeste drang die toch ingehouden lijkt te zijn en heel geestig’. (Hans Puper)

Met de bundel Wakker vallen debuteert schrijver, publicist en beeldend kunstenaar Els de Groen in 2018 officieel als dichter. In haar bundel betrokkenheid bij de maatschappij, de medemens en de politiek als oproep aan ons allemaal. In al haar werk 'wisselen herinneringen en waarnemingen elkaar af'.

Akwasi staat bekend als een inspirerende persoonlijkheid, die vaak maatschappelijke kwesties aankaart en daarbij van zijn hart geen moordkuil maakt. ‘Gaan we nu doen alsof er niets aan de hand is?’ Akwasi wil de dingen liever bij zijn naam noemen. En dat doet hij met verve. Toch hoopt recensent Eric van Loo dat hij bij zijn nu al aangekondigde tweede bundel meer zal schaven en schrappen. Dat hoort immers ook bij het ambacht van de dichter.

Petra van Rijn schrijft sinds jaar en dag gedichten over alles wat haar raakt en stelde vijf bundels samen die ze in eigen beheer uitgaf. In 2017 verscheen haar vijfde bundel, Alle kanten uit.

Astrid Arns is de moeder van Jana en de nicht van Frouke Arns. Maurice Broere over ‘Mijn naam op de deur’: ‘Een debuut dat naar meer smaakt, mooie puntige zinnen, opvallende observaties. Een schrijfster die wat te zeggen heeft in mooie melodische taal. Soms wel wat somber, het leven is niet altijd een feest. Een waardig lid van de dichtfamilie.’

In de serie 'gesprekken met Meandermedewerkers' het vijfde: Alja Spaan praat met Levity Peters. "Ik denk dat ik zelf beter heb leren schrijven doordat ik telkens met mijn neus op ‘het ambacht’ werd gedrukt."

Romain John van de Maele:‘Stilte in mij’, een bundel die gedichten van Marleen de Crée bij beeldend werk van Goedele Peeters bevat, valt […] onmiddellijk op door de aparte vormgeving (…). De stilte stelt de dichteres in staat om het verleden te exploreren, de tijd toen nog veel mogelijk was: de groei, het spel en de vreugde. De tijd toen nog veel woorden werden gebruikt om het leven te begeleiden en/of vorm te geven. De tijd die als tegentijd de dood uiteindelijk verzacht.’

In zijn vijfde sonnettenbundel Een euro of een groet ontmoeten we opnieuw Onno-Sven Tromp, de dichter, romanticus en wereldburger die ons oproept tot een nieuwe revolutie.

Ingmar Heytze wilde zijn dochtertje iets moois vertellen. Maar zoals het krijsende baby’s betaamt, viel ze in slaap voor het verhaaltje uit was. Recensent Eric van Loo heeft vijftig bladzijden lang ademloos geluisterd. Naar hoe het moderne vaderschap op de hak wordt genomen. Naar hoe de dood op onverwachte momenten in het leven opduikt. En nog veel meer. Dit alles natuurlijk vervat in Heytzes onnavolgbare stijl, waarbij associatieve gedachtesprongen en absurdistische humor vaak de motor van het gedicht vormen.

Miel Vanstreels (1951) blikt in zijn onlangs verschenen bundel De eerste zeventien met eenvoudige, anekdotische gedichten terug op zijn jeugdjaren. Vanaf de eeuwwisseling schrijft hij alleen nog fiets- en wielergedichten terwijl daarvoor ouderdom en dood de voornaamste thema's in zijn werk waren.

In ‘Poëzie Kort 2018/4’ recensies van Yolandi de Beer, Hans Franse, Hans Puper en Lennert Ras over ‘Voor ek my kom kry’, de bundel van Pirow Bekker die het soms rauwe leven in Zuid-Afrika weerspiegelt, het debuut ‘Hemeltranen’ van Esther de Beun, ‘Het Liegend Konijn 2018/2’ en de vervreemdende bundel ‘Dembrandt’ van Marc van der Holst.

In de serie 'gesprekken met Meandermedewerkers' het vierde gesprek: Marten Janse met Inge Boulonois die belang hecht aan de logica van taal, veel voldoening put uit haar passie voor poëzie en stilte nodig heeft om te kunnen schrijven en zo haar idioom van geluk vormt.

Herbert Mouwen is zeer ingenomen met de nieuwe bundel van Stefan Hertmans: ‘Onder een koperen hemel’ is wat de vorm en leesbaarheid betreft een toegankelijke dichtbundel, maar dat geldt zeker niet voor de inhoud.’ Maar wie de moeite neemt om in de bundel door te dringen wordt beloond. Mouwen typeert hem als een betekenisvolle bundel, die in zijn ogen nu al een mijlpaal is in de dichtkunst van de lage landen.

Hans Franse is enthousiast over de nieuwe bundel van Edwin Fagel, omdat de gedichten een consistent geheel vormen en –in tegenstelling tot veel vrijblijvende hedendaagse poëzie– een onderwerp hebben dat ertoe doet. Bovendien realiseren zij de oerfunctie van het gedicht: de bezwering, de eenwording. ‘Het extatische landschap in’ laat zien, dat er “in deze materialistische tijden nog plaats is voor mystiek.”

Voor Serpil Karisli transformeert poëzie de realiteit naar een wereld van verbeelding, aanraking en betovering. Bij Boekscout verscheen onlangs de bundel Stilte praat niet, maar Meander mocht drie nieuwe gedichten publiceren.

De bundel ‘Pessimisme kun je leren!’, samengesteld door Özcan Akyol, is een verjaardagscadeau voor de zeventigste verjaardag van Lévi Weemoedt. Terecht, vindt Inge Boulonois: ‘In de wereld van de letteren was Weemoedt indertijd een grote naam. Samen met Hans Dorrestijn introduceerde hij 'De Nieuwe Treurigheid', een stroming waarin weemoed en pessimisme met een liefst forse dosis humor worden opgevrolijkt.

In de nieuwe serie ‘gesprekken met medewerkers‘ no 3: Sander de Vaan over "het mooie van deze site", Bal zoekt Man, culinaire hoogtepunten en "ongelooflijk veel goede dichters in de rest van de wereld"

Joop de Vries: ‘Hans Dekkers heeft zich met deze gedichtenbundel geen goede dienst bewezen (…) Zijn poëzie is niet uitnodigend, te vaak gedesemantiseerd en door het ontbreken van noodzakelijke interpunctie niet bepaald lezersvriendelijk. Jammer, aan fantasie en levenservaring ontbreekt het hem niet.’

In begrijpelijke beelden een wat absurde werkelijkheid maken met lawaai in de gedichten. Kunstenaar, dichter Peter de Volder wil het zacht stemmige liever slechts als het bruikbaar is.

‘Een knipperend ogenblik. Portret van Remco Campert’ van Mirjam van Hengel leest lekker, vindt Ernst Jan Peters. De biografie van de bijna 90-jarige dichter Campert probeert op associatieve wijze werk en leven te verbinden. Dat lukt vaak erg goed, en toch blijft het raadsel Campert bestaan. Gelukkig maar.