Archief

Als je van origine beeldend kunstenaar bent zoals dichter Inge Boulonois, hoor je nog meer van wat de kunstenaar wil zeggen met en op zijn schilderijen. Zij vertolkt dat vervolgens prachtig in haar 'serieuze' gedichten. Ook haar light verse inspireert tot nog beter kijken! Elke week een actueel snelsonnet op www.gedichten.nl.

Kamiel Choi las met veel plezier ‘Alle gedichten’ van Frank Koenegracht. “Dit is een fascinerend, eigengereid, en springlevend oeuvre dat, omdat het zichzelf en de wereld niet te serieus neemt, ons trakteert op mokerslagen van inzicht in de menselijke conditie.” Absurde associaties, verstilde observaties, ingetogen elegieën en epigrammen: herleesbare poëzie.

Hans Puper: 'Een tijdje terug zag ik tot mijn verrassing Johannes staan op een druk perron in Arnhem. Ik had hem al 25 jaar niet gezien. Hij was kaal geworden en had geen snor meer, maar verder was hij weinig veranderd. Hij herkende me niet; ik moest hem vertellen dat we heel goede collega’s zijn geweest. Hij bleek nog dezelfde vriendelijke tobber als toen.'

Zoals in zoveel gedichten van Chr. J. van Geel speelt de natuur een grote rol in het hier besproken ‘Lichtval’. Geen eenvoudig gedicht. Van Geel kan vaak kort van stof zijn, hoewel hij zijn taal hier minder heeft ingedikt. René Leverink blaast de regels nieuw leven in.

Peter J.R. Vermaat over ‘Microkosmos’ van Willy Spillebeen: “Aan het eind van dit jaar wordt Spillebeen 87 jaar en over de hele bundel heen hangt de sfeer van het terugdenken, het enigszins droevig bezingen van wat was en niet meer terugkomt. Zo beschouwd is zijn huidige leven mogelijk een ‘microkosmos’ vergeleken met wat het eens was, of wat hij in zijn jeugd meende dat het zou moeten worden.”

Het werk van Femke Vindevogel is een reflectie van haar leven en interesses van het moment. Als het leven verandert, zal haar werk mee evolueren. Ze uit zich in muziek, tekenen en schrijven en heeft dat allemaal nodig om zich compleet te voelen, rusteloos wordt ze als ze niet schrijven kan. Talent drijft altijd boven, kijk maar naar haar!

Ivo van Strijtem stelde de bloemlezing ‘Terug naar toen we begonnen. Pieter Bruegel de Oude in 40 nieuwe gedichten’ samen. "Rond tien meesterwerken van Bruegel groeperen zich telkens vier gedichten’ schrijft hij in zijn ‘Woord vooraf’'. Romain John van de Maele is niet onder de indruk: ‘[Het] is een zeer heterogene bundel, die vaak overtuigende gedichten bevat […] die helaas helemaal niet passen in de terugblik op het werk van Bruegel. De caleidoscopische benadering is niet echt geslaagd.’

In de serie "favorieten van Meandermedewerkers" presenteert Christina Vanderhaeghe haar drie lievelingsgedichten. Zij koos voor een anoniem gedicht en werk van de dichters Hugo Claus en M, Vasalis.

Dit voorjaar verscheen ‘Tachtig. Zijn mooiste gedichten’, samengesteld ter gelegenheid van de tachtigste verjaardag van Victor Vroomkoning. Het lezen van de 120 gedichten werd door Eric van Loo ervaren als een bescheiden avontuur: de dichter blijft vaak wel erg dicht bij huis. Een erotisch uitstapje en een veranderend perspectief met het ouder worden zorgen voor de broodnodige afwisseling.

Het uitgeven van gedichten is niet lucratief. Kun je er van leven? Hans Franse gelooft het niet echt. Kan een heilige of een dichter wel de economische motor van de plaatselijke middenstand en het toerisme worden? Ja, dat kan in Italië waar hij al meer dan 30 jaar woont. U leest het in deze column.

In de serie "favorieten van Meandermedewerkers" presenteert Kamiel Choi zijn drie lievelingsgedichten. Hij koos voor werk van de dichters W.S. Merwin, Fernando Pessoa en Sylvia Plath.

‘De mooiste gedichten van de wereld’ is een bloemlezing van dichtwerk dat is voorgedragen tijdens één van de vijftig edities van Poetry International. Een avontuurlijke bloemlezing, aldus Ernst Jan Peters, want elk gedicht is gekozen door een Nederlandse dichter en zij of hij geeft daar ook een motivatie bij. Zo boeit dit jubileumboek op twee verschillende manieren.

In de serie 'gesprekken met Meandermedewerkers' het vijftiende gesprek, met Ivan Sacharov.

Marc Bruynserade over ‘Warhoofds leerdichten’ van Alain Delmotte: ‘[We zien] dat Alain Delmotte zijn vertrouwd begrip van Warhoofd niet losgelaten heeft, maar integendeel nog versterkt heeft, via de formule van de ‘leerdichten’. Twijfel, angst en onzekerheid hebben plaatsgemaakt voor het imperatief van de leerstelligheid. De leerstelligheid van de betrekkelijkheid en twijfelachtigheid der dingen.’

Als je als dichter voor je nieuwe, nog niet gepubliceerde, bundel een regel uit een lied van Bob Dylan gebruikt, zet dat de toon voor de woorden die erna komen. Hans F. Marijnissen kent de betekenis. Zijn enorme productiviteit en energie overschreeuwen soms de inhoud (nauwgezette beschrijvingen en ervaringen, telkens weer opnieuw vormgegeven), maar niemand zal hem dat kwalijk nemen.

Vijftig jaar na haar debuut brengt dichter en beeldend kunstenaar Lucienne Stassaert (Antwerpen, 1936) met ‘Intermezzo’ een zorgvuldig samengestelde en mooi verzorgde bundel uit. Eric van Loo is onder de indruk van de gedichten van de oudere dichteres: “Niet altijd door het poëtisch gehalte, maar wel door het nietsontziende zelfonderzoek dat in deze verzen is neergelegd.”

Bepaalde gedichten zijn niet meer weg te denken uit de Nederlandse literatuur. Deze aflevering neemt Redacteur Klassiekers Eric van Loo de lezer mee in een gedachte-experiment. Wat als we nog nooit van Hendrik Marsman gehoord zouden hebben? Zou zijn werk in de prijzen vallen? Zou het überhaupt opgemerkt worden?

Greta Monach (1928 - 2018) was een veelzijdig kunstenaar, onder meer fluitist en dichter. In beide disciplines gaf zij aanzetten tot vernieuwing. Zij was vanaf de jaren zeventig van de vorige eeuw een van de weinigen in Nederland die in de uitlopers van het dadaïsme, in de ultieme klankpoëzie, als kunstenaar haar engagement zocht en vond. Haar experimentele klankpoëzie kenmerkt zich door een nadrukkelijke manifestatie van fonetische klanken. Gedurende haar hele leven schreef zij ook traditionele poëzie. Uit die nalatenschap publiceren wij drie gedichten.

Kamiel Choi over ‘Beyond here lies nothin” van Herman Rohaert: ‘[De] bundel lijkt een poging om het bijtende zuur van het nihilisme te overwinnen door onze herinnering met de gouddraad van de liefde te verweven. (…) Ondanks de sensuele toonzetting maakt deze bundel een programmatische indruk. Esthetische, speelse zintuiglijke beelden worden afgewisseld met cryptische uitlatingen, coderingen van wat er kennelijk gezegd moet worden. Ik betwijfel of dit de bundel sterker maakt.’

"Mijn gedichten zouden moeten zijn als de schilderijen van Evert Thielen, John Waterhouse, of Salvador Dali: perfect van vorm en helder, herkenbaar, begrijpelijk en mysterieus tegelijk", zegt Frits Criens in gesprek met Inge Boulonois. Dit streven vereist grote, technische en ambachtelijke vaardigheid. Dat Criens die bezit zien we onder andere in de smakelijke teaser die wij mogen plaatsen.