Archief

Dingeman Kuilman heeft zijn gedichten van de afgelopen vijfentwintig jaar laten aanspoelen op de pagina’s van de bundel Wrakgenoten. De ondertitel luidt ‘Verklaarde gedichten’. Dat moeten we letterlijk nemen: in de afdeling ‘Aantekeningen’ wordt ieder gedicht van een context voorzien. Maar door het toevoegen van eigen verklaringen wordt een aantrekkelijk gedicht soms slechter en een slecht gedicht nooit beter.

Een poëziebundel uitgeven bij een Amerikaanse uitgeverij, velen kunnen er slechts van dromen. Dichter Philip Meersman slaagt er met This is Belgian chocolate in om deze Amerikaanse droom te verwezenlijken. De bundel dient alleen nog de waarschuwing mee te krijgen: ‘lectuur van deze bundel kan uw kijk op poëzie voor altijd veranderen’.

Uitgeverij Nadorst brengt L'impossibilité d’être van kO nOrderisk als bibliofiele uitgave, een leporello in een oplage van slechts 25 exemplaren. Het bundeltje telt tien gedichten, waaronder twee langere. Ze doen verlangen naar een ruimere selectie.

De laatste bundel van Roland Jooris heeft als titel Sculpturen, telt zevenentachtig gedichten en is een met poëziespecialist Bart Van der Straeten samengestelde keuze uit al zijn poëzie. De bloemlezing eindigt met tien nieuwe, nog ongepubliceerde gedichten en wordt ingeleid door Carl De Streycker.

Kate Schlingemann schrijft prentenboeken, dierenverhalen, jeugdgedichten en apps. Aan Meander vertelt ze dat ze haar woorden wikt en weegt en verklapt een nieuwtje.

Kate Schlingemann onder de walnoot de hele middag onder de boom gelegen onze buiken volgegeten onze hoofden leeg gedacht over de ruimte om ons heen waarin het uitdijt steeds maar uitdijt of wij hier straks nog zouden liggen terwijl wij krompen in het gras onze lichamen raakten nog uitelkaar en steeds maar verder dat het goed was dat er zoveel lege doppen lagen in één had onze wereld nooit gepast

Maarten van der Graaff (1987) studeerde religiewetenschappen aan de Universiteit Utrecht en is redacteur en medeoprichter van het online tijdschrift Samplekanon. Hij publiceerde poëzie en proza in De Revisor, Het Liegend Konijn, DW&B, De Brakke Grond en nY. In 2013 verscheen zijn poëziedebuut 'Vluchtautogedichten' bij uitgeverij Atlas Contact en in 2014 werd zijn bundel onderscheiden met de C. Buddingh Prijs. Maarten van der Graaff is te zien en te beluisteren tijdens het 'Read My World Internationaal literatuur festival' in Amsterdam op 12, 13 en 14 september.

Maarten van der Graaff Het zijn deze trends om zich te ontdoen van geloof in vergadering van diepe aarde om zich te ontdooien naar het lot van de dobbelsteen zal worden gecodeerd staat u mij toe een laatste keer te denken aan het nageslacht opdat dit niet significant verpietert met startersnonchalance Wij schrijven Apocalyps. Ze zeggen dat binnenkort de regering valt of in ieder geval ontspant. Nooit vertrouwd raken met iemand. Nooit een hand geven. Honderdduizend metaforen voor het leven als toekomstige pausen beijveren zich. Het zijn deze trends: huiduitslag, onverteerbare dagen.

De Liefde, jazeker is de nogal uitdagende titel van de nieuwste bundel van Ivo van Strijtem. Die durft! dacht ik, al voor ik een gedicht gelezen had. Alsof we in een polemiek verwikkeld zijn en onze twijfel dient te worden gepareerd, worden we op de omslag al geconfronteerd met een voor de dichter voldongen feit. 'De Liefde', jazeker en Liefde met een hoofdletter. De titel dwingt ons de invalshoek van de dichter te volgen. Hij lijkt geen andere lezing toe te laten, dan dat het over liefde en niets dan De Liefde gaat.

Tijdens Poetry International 2014 speelde Trio Scordatura de wereldpremière van Samuel Vriezens compositie ‘Vincent, Homesick for the Land of Pictures’, naar een gedicht van festivaldichter Peter Gizzi. Peter Gizzi droeg het gedicht zelf voor. Samuel en Peter beleefden veel plezier aan dit programmaonderdeel en vertellen Meander meer over hun werkwijze en bevindingen.

In De sleutel. Vijfentwintig gedichten van Noord en Zuid ontsloten demonstreert Paul Claes aan de hand van gedichten die de hele tijdspanne van de Nederlandse literatuur omvatten (van Hendrik van Veldeke tot Christine D'haen) dat ontoegankelijke, 'gesloten' teksten wat hem betreft niet bestaan.

Paul Claes en Chris van de Poel vertaalden onder de titel Treurnissen. Mijmeringen onder wisselende hemel dertig prozagedichten die Marcel Proust als twintiger in diverse bladen schreef en verzamelde als Regrets. 'In zijn vroege werk zien we hoe de schrijver geduldig zijn stijl perfectioneert, zoals een pianist loopjes en toonladders speelt om zich te oefenen voor zijn publieke optreden', schrijven de vertalers in hun nawoord. Maar wat geniet je van toonladders wanneer je de sonate kent?

Nathalie van Meurs Witte Was Onze witte was hing uit te waaien naast de zandbak en de glijbaan ik koesterde de schelpfiguurtjes die jij maakte, alleen om mij gerust te stellen, dat zelfs zand geen vaste gedaante heeft en ik zat daar toen mijn gezicht nog vormen moest mijn oogopslag al vast lag in jong gespannen vel op het vissersstoeltje dat mijn lichaam droeg maar later een poot zou missen en ik wist: deze tenen zullen maar eenmaal mijn evenwicht zijn

Huub Beurskens (Tegelen 1950) ontving dit jaar de Fritschy Stadscultuurprijs van de stad Geleen voor zijn bundel 'Hotel Eden'. Hij debuteerde in 1975 met 'Blindkap'. Sindsdien publiceerde hij meer dan dertig bundels. Hij ontving onder meer de Herman Gorterprijs voor zijn bundel 'Hollandse wei', de VSB poëzieprijs voor 'Aangod afmens' en de Jan Campertprijs voor 'Iets zo eenvoudigs'.

Huub Beurskens HOTEL EDEN Was het voor God geen al te menselijke blamage om in zijn hof een boom te planten en een wezen, zich bewust van goed noch kwaad, de wacht aan te zeggen, wetende dat het ervan eten zou, door de eerste schuld te geven aan diens vrouw? Geen wonder dat de kogels fluiten dag en nacht, dat we dol van woorden blijven dolen, kezen, pezen, moorden in heel de zelf aangerichte ravage waaruit we terug willen op die Plantage, als slaven harken of als varkens wroeten desnoods, om stil ons verworven inzicht te laven aan dat bitterzoete en in de avondkoelte God opnieuw te ontmoeten. Of worden we dan weer ledenpoppen zonder wil? Liever een kamer met uitzicht, o

Dichters doen dat graag, gedichten schrijven bij schilderijen, bij beeldend werk, bij foto's; het geeft vanwege de concreetheid een zeker houvast, leidt de inspiratie, is een betrouwbare manier om de werkelijkheid te evoceren. De beste gedichten verdiepen het zicht op de bron maar zingen zich er gelijkertijd los van, verbeelden niet alleen het beeld maar als het ware ook zichzelf en dat gaat het beste als het kunstwerk dat aan de basis lag iconisch is.

Meander draagt dichtende jongeren al vele jaren een warm hart toe. Maar zo ver als de Vlaamse organisatie Jeugd en Poëzie, die zich louter op jongeren richt, gaan we niet. Waarom zou je dat eigenlijk doen? De medewerkers Flore Keersmaekers, Evelien Verhegge en Kila van der Starre weten dat wel.

Het wit in de poëzie mag niet onderschat worden. Zelfs als er ‘niets’ staat, heeft dat betekenis, zo laat Hans Puper in zijn analyse van het gedicht 'Wit' van K. Schippers zien.

Ademgebed is Martijn Teerlincks laatste geschenk aan zijn familie en vrienden, waarin hij de lezers genereus laat meedelen. Lees het. Of beter: beluister de opgenomen gedichten een aantal malen, voor je aan het lezen begint.

Wat een fantastische dichter is die De Neef! Ze zijn behoorlijk zeldzaam, de dichters die niet slechts verzen bouwen, maar werkelijk vanuit hun hart (kunnen) schrijven. Hoe hondsmoeilijk, op het onmogelijke af, het mij ook lijkt om de gruwelen van die 'eeuw van de schreeuw' door of mee te laten klinken in de poëzie, De Neef krijgt het in Som van tijd voor elkaar. Wat mij het meest heeft geraakt is het besef van schoonheid, ondanks alle ellende. Alleen als je van die wereld houdt, kun je er zo over schrijven.

Geen enkele dichter ontkomt eraan zijn persoonlijke levensgeschiedenis op een universeel niveau te brengen. Wim Brands heeft dat in zijn nieuwste bundel 's Middags zwem ik in de Noordzee wederom gedaan. Hij dicht over zijn geliefde, zijn vader, jeugdherinneringen en enkele anoniem gestorven mensen. De onverschillige werkelijkheid is het vertrekpunt in deze bundel, maar daartegen lijkt hij zich te willen verzetten.

De 95 'onzedelijke' liedjes die Annemieke Houben in Vieze liedjes uit de 17e en 18e eeuw verzamelde, zijn soms alleen maar ondeugend en pikant, maar veel vaker onverbloemd scabreus en obsceen en vormen met elkaar in ieder geval een masterclass in erotische dubbelzinnigheden en het oplossen van seksuele metaforen.

Hubert van den Berg & Geert Buelens stelden met Dan dada doe uw werk! Avant-gardistische poëzie uit de Lage Landen een bloemlezing samen die onmisbaar is voor degenen die zijn geïnteresseerd in de Nederlandse en Vlaamse avant-garde in het begin van de twintigste eeuw.