Archief

Deze maand een gedicht van Hugues C. Pernath, een van de Vlaamse experimentele dichters die in 1955 met het tijdschrift Gard Sivik het Vlaamse poëzielandschap opschudde. Geen makkelijke dichter, geen makkelijk gedicht. Pernath maakt geen knieval voor de lezer: “Ik schrijf geen poëzie om iets mede te delen. Ik schrijf poëzie om mezelf te ontdekken.” Jan Buijsse helpt ons, om in deze ‘uitdagende poëzie’ iets meer van de schuilweg van deze dichter bloot te leggen.

Volgens Romain John van de Maele laat Els de Groen laat in haar bundel ‘Wakker vallen’ zien ‘dat er verschillende waarheden bestaan, niet in de zin zoals politici en populisten het woord misbruiken, maar in de fenomenologische context die elke vorm van verstehen meebepaalt. De titel 'Wakker vallen' had ook 'Wakker schudden' kunnen zijn. De bundel heeft me meermaals overtuigd van Els de Groens dichterschap (…)’.

In deze eerste column van onze nieuwe medewerker Jan Loogman laat hij zijn en andermans ogen (Co Woudsma, Jan van Mersbergen) gaan over de kwestie of je dichten kunt leren? Wat gebeurt er op een Schrijversvakschool, een workshop Dichten en is dat nodig in het ontwikkelingsproces tot schrijver? Heeft hij zelf iets geleerd?

Het debuut ‘Obelisque’ van Obe Alkema ziet eruit als een modeglossy. Hij zet alle middelen in om de verwarring, aantrekkingskracht en complexiteit van het leven als millennial te beschrijven. Daarin is geen plaats voor een ‘ik uit één stuk’, een modieus thema, maar dat past in een glossy. Aan ‘Less is more’ doet hij niet. Het is een ambitieus, gedurfd, boeiend debuut. Een recensie van Hans Puper.

"Haar taal is nergens thuis: het dialect is verbasterd, het Nederlands vervlaamst, het Vlaams vreemd, maar als taalnomade verblijft ze overal graag en mag niemand of iedereen haar woorden claimen." Aldus theatermaker en dichter Mahlu Mertens. Dat levert heel bijzonder werk op!

Het meest opvallende in het debuut van Monica Boschman zijn de vele neologismen. De titel intrigeert. De associatie ‘zeeslag’ komt als eerste boven, maar in deze bundel worden geen spelletjes met pen en papier gespeeld. In het grootste deel van de bundel lijkt de dichter dicht bij haar eigen werkelijkheid te blijven. Haar gedichten lijken de neerslag van oude pijn, van oud zeer. Gepresenteerd in een strak ingedeelde bundel, waarin aan elk van de vijf onderwerpen evenveel gedichten zijn gewijd.

"Ik hou van de liefde, de melancholie en het verdriet welke een man tot een beter mens kunnen boetseren!”, zegt dichter Jan Van Gompel die veel geleerd heeft van dichters Roel Richelieu van Londersele en Philip Hoorne maar de liefde voor taal was er reeds op jonge leeftijd.

Maurice Broere over de nieuwe bundel van Karel Wasch: “Het geluid van denken’ is een bundel met poëzie die volwassen en rijp klinkt. Elk woord is raak, de dichter schuwt geen enkel onderwerp en geeft ons een originele kijk op de dingen, vaak op details. De lezer krijgt alle ruimte om te interpreteren, omdat hij ons niet expliciet in een richting duwt. Kortom, een bundel die de moeite waard is.”

In de serie "gesprekken met Meandermedewerkers" de achtste aflevering met Herbert Mouwen. Over "stiekem lezen, want lezen mocht niet, dat was geen studeren!", de openbaring van gedichten 'in vrije vorm', dichters met elkaar in contact brengen en het creëren van je eigen werkelijkheid.

Herbert Mouwen: ‘In de bundel 'Dit radeloze landschap' [van Steven Dusoleil] gaan vrijwel alle gedichten over de liefde, over verlangen en erotiek, over elkaar ontmoeten, elkaars lichaam verkennen en elkaar aanraken. (…) De gedichten zijn openhartig; zonder enige remming zet Dusoleil zijn verzen op papier, dat is op zich te waarderen, maar het levert geen goede poëzie op. Ik word als lezer en poëzieliefhebber te weinig verrast door nieuwe en originele perspectieven op de thematiek.’

Uit de ruim 40 inzendingen rond het thema van de Poëzieweek 2019, Vrijheid, hebben we 8 gedichten geselecteerd. Vorige week kreeg u de eerste 4, vandaag publiceren we de gedichten van Chantal Sap, Inge Boulonois, Bernard Lichtaard en Cora de Vos.

Begin 2019 heeft uitgeverij Prometheus een reeks kroegverzen van Jan Boerstoel heruitgegeven: de vijfde, uitgebreide druk van ‘Drinken doet een beetje zeer’ (1984). Misschien geïnspireerd door het verkoopsucces van ‘Pessimisme kun je leren’ van Levi Weemoedt, dat het light verse weer flink op de kaart heeft gezet. Inge Boulonois genoot van ‘een mooie, geestige en verzorgde bundel’. Extra vermelding verdienen de oorspronkelijk illustraties van Bert van der Spek, met een lijnvoering die fraai bij de inhoud past.

Uit de ruim 40 inzendingen rond het thema van de Poëzieweek 2019, Vrijheid, hebben we 8 gedichten geselecteerd. Daarvan publiceren we vandaag de gedichten van Job Degenaar, Levity Peters, Koen Vlerick en Annewies van Ess.

Peter J.R. Vermaat is niet blij met de bundel ‘Houvastvergankelijkheidsleer’ van Jan Baeke: ‘[O]m te kunnen fungeren als kunst, moet die taal altijd een verankering, een aangrijpingspunt hebben in een basale beleving van de lezer. Hermetisme omwille van zichzelf, gewild onthouden van betekenis en andere kouwenarigheid maakt de vermelding van het woord ‘gedichten’ op het voorblad van een bundel tot een gotspe. Dat geldt ook voor deze.’

In de serie ‘gesprekken met Meandermedewerkers’ het zevende gesprek. Aan het woord dit keer Yolandi de Beer. Taal is haar huis, zegt ze. Het schrijven van recensies hielp haar de Nederlandse taal eigen te maken. Haar favoriete dichter, Ingrid Jonker, "kon dingen met taal doen die de som van woorden overstijgen."

In de tweede Poëzie Kort van 2019 recensies over ‘een bloesem van glas’ van look J. Boden (Hans Puper) en ‘Met jou’ van Mirjam Al & Merik van der Torren (Lennert Ras). De Poëzieweek staat op het punt te beginnen; het thema is vrijheid. Vicky Francken en de Koepeldichters werkten dat thema op hun eigen manier uit in hun bundeltjes ‘Blauw is tweekleurig’ en ‘Poëzie in de koepel’. Hans Puper besprak ze.

Vrij recent begon Bart Verstraete met het schrijven van poëzie en in 2018 werd reeds zijn bundel door de jury van de Zeef Poëzieprijs gekozen bij de 20 genomineerde bundels. Wat gaat er gebeuren als hij later dit jaar met pensioen gaat en alle tijd heeft voor de gebeurtenissen die hem inspireren?

Liesbeth Lagemaat debuteerde in 2005 met de bundel ‘Een grimwoud in mijn keel’, waarvoor zij de C.Buddingh'-prijs ontving. Gedichten van haar verschenen veelvuldig in De Tweede Ronde, alsmede in Awater en Het Liegend Konijn. Johan Reijmerink trof in ‘Abri’ veel bevlogenheid aan, maar ook een exuberantie in woord en beeld. Ze maakt het de lezer niet altijd even makkelijk: ‘Bij eerste lezing waan je je in een onstuimige zee vol los drijvende woorden en beelden.’ De poëzie lijkt voor Lagemaat een schuilplaats in een onherbergzame wereld.

Het werk van deze leerling Poëzie aan de Schrijvers Academie wordt beschreven als bezwerend, donker-romantisch en maatschappijkritisch. Als we optimistisch zijn, hopen we dat haar bundel 'Over de hellende daken van Google en het heelal' de Zeef Poëzieprijs wint en door Uitgeverij De Zeef wordt uitgegeven. Merve Önder houdt haar ogen open!

‘The Best Of Delphine Lecompte’ van (hoe kan het anders) de Vlaamse dichter Delphine Lecompte brengt haar 110 beste gedichten uit zeven verschenen dichtbundels. Ernst Jan Peters las deze verzamelbloemlezing en voelde zich getuige van een steeds vormvastere soap over de harde absurditeiten van het leven. Onleesbaar verdrietig als er niet een onderhuidse humor in zat die voldoende afstand geeft om het draaglijk te houden.

Eelkje Christine Bosch dacht als student aan de Schrijversvakschool bij het eerste vak poëzie: ‘Mooi! Ik ben toch geen dichter dus hier kan ik helemaal vrij zijn. Lekker een beetje spelen met taal en me niet zo druk maken om het eindresultaat.’ Maar deze dichter voelt zich nu helemaal thuis in de poëzie en gelukkig ook maar!

Huub Beurskens heeft de verzamelde gedichten van Nabokov vertaald. Johan Reijmerink heeft bewondering voor beiden: ‘Hoewel ik Beurskens niet nauw op voet heb gevolgd in zijn vertaalavontuur, meen ik toch dat hij erin geslaagd is de poëzie van Nabokov naar onze tijd toe te brengen. (…) Beurskens geeft met deze verfrissende vertaling de poëzie van Nabokov een nieuwe kans in ons taalgebied.

Het nieuwe boek van kinderboekenschrijfster Bibi Dumon Tak is een pareltje. Op het oog is het misschien een prentenboek – de illustraties zijn van Annemarie van Haeringen – maar het is stiekem ook een encyclopedie en een dichtbundel. Hoewel recensent Eric van Loo zichzelf niet tot de doelgroep rekent, heeft hij het boek met rode oortjes gelezen.