Archief

In de door Mereie de Jong samengestelde bundel 'Vertalersweelde - Charles Baudelaire' ‘kan het grootste gedeelte van de gedichten ermee door, maar zijn er niet echt uitschieters naar boven of beneden te vinden’, aldus recensent Peter Vermaat. De spanning tussen te bewaren betekenis en onvertaalbare evocatie wordt volgens Vermaat in deze bundel niet bevredigend opgelost.

Voor Monique Bol is schrijven in een flow gaan en de zorgen achter haar laten. Wie ze is, dat laat ze graag over aan de fantasie van de lezer. Haar vader en grootmoeder verzonnen verhalen en rijmden vaak, daar is het begonnen. Het duurde lang alvorens ze debuteerde, ze wilde een uitgever die in haar geloofde, anders maar geen publicatie.

Wim platvoet bespreekt de bundel ‘De tijd is een moeder’ van Ocean Vuong: ‘Hij maakt ons in deze bundel deelgenoot van zijn zoektocht naar de betekenis van zijn verstoorde leven. En niet alleen zijn eigen leven, maar ook dat van het gewelddadige land waarin hij is terechtgekomen. Elk gedicht vertelt een gebeurtenis, soms uit het leven van Vuong zelf, waartoe ook dat van zijn moeder behoort, soms uit het leven van iemand anders, soms bekritiseert het een gebeurtenis, soms creëert het er een.’

Een serie die wekelijks een antwoord probeert te geven op de vraag Wat Maakt Een Gedicht Goed? Kun je zo’n vraag wel beantwoorden? En toch gaan we het iedereen vragen. Het achtenveertigste antwoord komt van Ronald Wijnia.

Maurice Broere vindt ‘Mythen en stoplichten’, het debuut van Alara Adilow, een wonderlijke bundel die de lezer best moeite kost om te ontraadselen. ‘Veel thema’s komen voorbij, misschien wel wat veel van het goede. Je krijgt de indruk dat het er allemaal in een keer uit moet. Dat zou in een volgende bundel best wel wat minder mogen. Dan zou ik ook meer aandacht aan de eindredactie schenken, want taalfouten in toch al moeilijk te doorgronden poëzie werken wel erg storend.’

Jan Loogman over zijn moeder. Terwijl hij op een familiedag haar geboortedag herdenkt, verstoppertje speelt en onzichtbaar is vanaf de buutplaats, weet hij hoe ze genoten zou hebben van haar nageslacht. ‘Gebaard heeft ze je,’ schrijft Mustafa Stitou in zijn nieuwste bundel: ‘Gebaard heeft ze je, ­opgevoed, een vreemde zien worden, / maar losgelaten nooit en jij haar evenmin’.

Eddy Steenvoorden maakt verrassende, originele beelden, zijn observerende stijl is relativerend en sprankelend. Dagelijkse dingen met eeuwigheidswaarde, details die we vaak over het hoofd zien tijdens onze vele bezigheden, gesprekken die we alleen in gedachten voeren, intimiteiten die we vergeten of afleren. En dan een zin als 'het grote voordeel van afwezig zijn / is dat je niet meer vertrekt' : een pareltje.

'Het Liegend Konijn' bestaat twintig jaar. Oprichter en redacteur Jozef Deleu heeft de Nederlandse poëzie een nauwelijks te overschatten dienst bewezen door in zijn tijdschrift meer dan vijfduizend nieuwe gedichten op te nemen van meer dan vierhonderd dichters, rijp en groen. Je krijgt een goed overzicht van wat er gaande is – op papier tenminste. Een recensie van Hans Puper.

Wie gaat er dit jaar vandoor met de C. Buddingh'-prijs 2022? Er zijn vier bundels genomineerd voor het beste poëziedebuut van het jaar. Ze werden alle vier door ons gerecenseerd, drie bundels werden per toeval besproken door Peter Vermaat. Hij laat zijn licht schijnen op de nominaties en spreekt zijn persoonlijke voorkeur uit.

Voor het derde jaar kwam er rondom het thema van de Boekenweek een bundel uit. Deze keer was de opdracht om een rondeel te schrijven over ‘Eerste liefde’, tevens de titel van de bundel. Een rondeel is een vaste versvorm met een melodieus dansend karakter. Hettie Marzak: ‘Geen liefde laat zulke diepe herinneringen na als de eerste liefde, of die nu beantwoord werd of niet. Er zijn dan ook schrijnende gedichten bij, maar toch overheerst de weemoed om wat geweest is.’

Een serie die wekelijks een antwoord probeert te geven op de vraag Wat Maakt Een Gedicht Goed? Kun je zo’n vraag wel beantwoorden? En toch gaan we het iedereen vragen. Het zevenenveertigste antwoord komt van Kees Godefrooij.

Met de bespreking van ‘Waar is het lam?’ van Mustafa Stitou, stelt Adriaan Krabbendam zich voor als nieuwe recensent. Stitou onderzoekt het drama van het offer vanuit verschillende invalshoeken. Adriaan Krabbendam is onder de indruk: ‘Het (letterlijke) slachtoffer doorstaat keer op keer dezelfde genadeloze rite, soms beschreven vanuit het slachtlam zelf, vaak ook bekeken vanuit de omstanders of dader. En altijd in de precieze bewoordingen die we van Stitou kennen, net als de vaak wonderlijke maar zeer effectieve woordvolgorde en niet te vergeten verdekt opgestelde humor.’ Een longread.

Na de bevrijding botsten de hoop op vernieuwing en het terugverlangen naar oude zekerheden op elkaar, ook in de letteren. Het was niet één grote revolutie die uitbrak, het ging langs vage lijnen van geleidelijkheid. Jan van der Vegt over de Vijftigers. Had Vinkenoog er niet bij moeten zijn? En waarom Andreus en Claus niet? Een kerngroep van acht? Toch een beweging?

In de serie "favorieten van Meandermedewerkers" presenteert Sandra Roobaert haar drie lievelingsgedichten. Zij koos voor werk van de dichters Frederike Harmsen van Beek, Tomas Tranströmer en Vrouwkje Tuinman.

‘Een heel dun laagje’ van Moya De Feyter is een poëtisch, filosofisch, verhalend en persoonlijk onderzoek naar licht in al zijn vormen, lezen we op het achterplat. Dat poëtische vind je inderdaad hier en daar terug, maar poëzie is het niet: het boek bestaat uit honderden stukjes gevarieerd proza. Dat zegt natuurlijk niets over de kwaliteit, alleen over het genre. Het is boeiend te ontdekken waarom zij dat onderzoek doet en hoe het verloopt. Een recensie van Hans Puper.

Christophe Ywaska ontmoet Ruth Lasters in Antwerpen en spreekt met haar over het waarom van het schrijven, hoe ze werkt, wat er gebeurt. “De voltrokken verbindingen zijn geen vondsten ‘uit het niets’, maar een gevolg van intense concentratiesessies, gedurende een aantal uren per dag.” De rauwe werkelijkheid prikkelt haar; het gros van haar gedichten is troostend van inborst.

Door velen is er naar uitgekeken. Machiel Pomp’s ‘Het kind met het badwater’ is een imposante bundel van zo’n 120 light verses, de oogst van vijf jaar. Het niveau is zoals je mag verwachten van een dichter die twee maal het Nederlands Kampioenschap Light verse won. Een recensie van Inge Boulonois.

Een serie die wekelijks een antwoord probeert te geven op de vraag Wat Maakt Een Gedicht Goed? Kun je zo’n vraag wel beantwoorden? En toch gaan we het iedereen vragen. Het zesenveertigste antwoord komt van José Aerts.

‘Laatste foto van de vrede’ is het debuut van Jan-Paul Rosenberg. Met het gelijknamige gedicht won hij in 2018 De Gedichtenwedstrijd, destijds nog De Turing geheten. Peter Vermaat is na het lezen van dit debuut overtuigd van het gerijpte talent van deze dichter. De sfeer roept soms zelfs Gerrit Achterberg op. Toch ook een punt van kritiek: ‘Rosenberg laat zich op plekken soms iets teveel dobberen op de golfjes van de huidigheid, met de inmiddels bijna obligate omineuze optredens van beeldschermen, algoritmen en robotisering.’

De ten onrechte minst bekende Tachtiger, de Limburger Frans Erens (1853 – 1935) schreef schetsen die hij aanvankelijk ‘Gedichten in proza’ noemde. Hij onderhield goede contacten met Stéphane Mallarmé en de naturalist Émile Zola. Beiden waren van belang voor zijn literaire opvattingen. De meicolumn van Hans Puper.

Herbert Mouwen bespreekt 'Polyglot' van 'spoken word'-dichter Babs Gons. Een gedicht waarin je de verwondering, verontrusting, verrassing en verontwaardiging hoort over de strijd die je moet voeren om aanvaard te worden met het lichaam en de huid waarmee je geboren wordt.