Archief

Jo Gisekin (1942) heeft al meer dan tien dichtbundels op haar naam staan en is meermaals gelauwerd. Haar laatste bundel heet ‘De luwte van het geheugen’. Hettie Marzak hierover: ‘Gisekin laat zich vaak inspireren door andere vormen van kunst; deze bundel vormt daar geen uitzondering op. De enjambementen zijn doeltreffend en nauwkeurig, de observatie volmaakt in woorden omgezet. Hier is een dichter aan het werk die haar vak verstaat.’

De zomerstop van Meander is van 26 juli tot 16 augustus. We wensen u een heerlijke zomer!

Het vertalen van poëzie wordt vaak zeer moeilijk genoemd en soms zelfs onmogelijk. De Amerikaanse dichter Robert Frost schreef: ‘Poetry is what is lost in translation.’ Er zijn vertalers bij wie dat niet op lijkt te gaan. Pleuke Boyce is een van hen.

Bart Hoevenaars combineert woorden en klanken en doet dat origineel en beeldend. Hoe mooi is de strofe, ‘Een windvlaag, haren in mijn ogen, nijlgans, meeuw en / zonglans via water in de bomen: zo heel nu /en dan leef ik nog tussen meetmomenten door.’ Glimlachend maar ook schrijnend is ‘maak tot slot de volgende zin af: Die van het leven.’

Wim Platvoet had hoge verwachtingen van ‘Het Drogsyndicaat’ van Micha Andriessen: ‘De omslag van de bundel is prachtig en de flaptekst suggereert dat we hier met een in meerdere opzichten interessante en relevante bundel te maken hebben, maar zoals Bo Diddley zingt; ‘You can't judge a book by the cover’. Hij voelt zich als lezer niet serieus genomen en dus bedrogen.

Winnaar van de C. Buddingh’-prijs Wout Waanders wil graag werk maken dat midden in de wereld staat. “Dan moet ik me daar ook in mijn schrijverschap begeven”. Hij heeft “genoeg geëxperimenteerd om te voelen dat deze soort speelsheid me wel past nu” en schrijft graag voor mensen die bij gedichten het idee hebben dat ze ‘het niet snappen’.

Deze ‘Verzamelde Gedichten’ uit de bundel ‘Ik dans mij weer bijeen’ van Jo Govaerts zijn puur en sober, het is rijpe poëzie om veel tijd voor te nemen, zegt Kamiel Choi. ’Soms ligt het gevaar van candlelightpoëzie op de loer, maar genoeg van deze gedichten weten voor zichzelf een bescheiden eeuwigheid te creëren door middel van een raadselachtige laag, waarin vorm en inhoud lijken te versmelten en de betekenis aan een intuïtie in ons lezers appelleert die aan de taal voorbijgaat.'

Een nieuwe serie die wekelijks een antwoord probeert te geven op de vraag Wat Maakt Een Gedicht Goed? Kun je zo’n vraag wel beantwoorden? De medewerkers van Meander zijn achtereenvolgens serieus, speels, poëtisch, humoristisch, streng, onderhoudend, kort, (iets) te lang, verlegen, duidelijk, zeker, geërgerd, motiverend, vluchtig of vragend. Het vijfde antwoord komt van Hans Franse.

De duobundel ‘In welke vrouw ik leef’ van Astrid en Jana Arns is een zeer persoonlijke bundel van moeder en dochter. Ze doen niet voor elkaar onder in deze bundel, volgens Janine Jongsma. ‘Beide dichters schrijven van nature poëtisch en hanteren hun eigen stijl. Het bedachtzame van Astrid steekt mooi af bij de directe stijl van Jana. De onderwerpen zijn zwaar, maar de bundel zelf is dat niet door de originele mails die licht van toon zijn en tussen de gedichten in staan.’

Een columnist heeft soms heel andere taken, zo moet Hans Franse vandaag moeite doen de dichter Lucien Trichaud veilig in zijn hotel te krijgen. Het werd de goede man allemaal iets te veel, ‘de poëzie van het bloeiende romantische leven, misschien een herinnering aan het meisje met de zwavelstokjes of een plots verlangen naar rozenverkopers langs de Boulevevards in Parijs’.

Dichter Paul Meeuws onderscheidt zich met prachtige beelden in zijn vloeiende landschapspoëzie. ‘De jaargetijden stapelen zich in ons op’, ‘Jongzijn groeide met ons mee als een verlaten nest’, zo herkent ieder mens zich en relativeert zijn bestaan. Zijn we niet als bomen? ‘Al moeten de wortels verzonnen, zomers bedongen, de takken woedend doorschud’, we zetten ons schrap tegen het eeuwige vallen.

De eerste bespreking van onze nieuwe recensent Marc Eyck over de bundel ‘Twijfelweefsel’ van Gaël van Heijst: ‘De dichter maakt creatief gebruik van taal maar de lezer wordt enkel begoocheld met een zekere handigheid qua taal. De gedichten suggereren diepte maar blijken het, in ieder geval voor mij, niet te hebben. De dichter lijkt vooral erg met zichzelf bezig en geen creatief appel te doen op ervaringen en/of gevoelens bij de lezer’

Antony Samson wil met zijn poëzie het doodgewone grootser maken en zijn lezers stil laten staan bij situaties die zij vanzelfsprekend vinden. Het zijn de trage momenten die hem vaak op ideeën brengen. ‘Poëzie gebruikt taal om eerder de ziel dan het verstand aan te spreken. Het biedt je een andere ingang in het hoofd van de lezer, namelijk via het hart.’

Hans Puper over het debuut ‘eindig de dag nooit met een vraag’ van Dorien de Wit: “Met de titel geeft de dichter zichzelf een goede raad. In haar wereld is niets zeker en dat kan ten koste gaan van je nachtrust. ‘There is nothing more deceptive than an obvious fact’ luidt het motto van de bundel.” Daar komt nog eens bij dat waarnemingen onvolledig zijn. Voor Dorien de Wit zijn die ervaringen de basis van een intrigerende nieuwsgierigheid.

Een nieuwe serie die wekelijks een antwoord probeert te geven op de vraag Wat Maakt Een Gedicht Goed? Kun je zo’n vraag wel beantwoorden? De medewerkers van Meander zijn achtereenvolgens serieus, speels, poëtisch, humoristisch, streng, onderhoudend, kort, (iets) te lang, verlegen, duidelijk, zeker, geërgerd, motiverend, vluchtig of vragend. Het vierde antwoord komt van Maurice Broere.

Maurice Broere mist een verdeling van afdelingen in de debuutbundel ‘Exit’ van Annel de Noré. Verder zegt hij: ‘Debutanten willen het vaak te mooi doen en laten zien wat ze allemaal kunnen, maar vaak is dat toch een heilloze weg. Belangrijk is het los te komen van de wereld van rijm en ritme en het eigen ritme te zoeken. Het mooist in deze bundel vind ik de verzen die los van conventies zijn.’

Karel Wasch over zijn lievelingsdichter Ted Hughes en hoe je, ook als je heel graag je geadoreerde dichter wilt horen, toch nog een fabulous optreden kunt missen. Onze columnist citeert uit 'Birthday Letters' en noemt het, door vrouwen, bekladde graf van Hughes. Hughes tovert met taal, bulkt, streelt en fluistert maar was in de liefde minder gelukkig.

Goed geschreven verhalende gedichten met humor en enige ironie mogen hier en daar een beetje over the top zijn. Met herinneringen aan vroeger, geneurie in je oren, het geblaas van een misthoorn door de nacht, getatoeëerde letters, een hitsige ballerina, boenwas, witruimte, zeepbellen en sigarenrook. Niet vergeten: ‘Een gedicht is als een naakt persoon’.

Herbert Mouwen bespreekt ‘In onze rivier’: ‘De bundel van Kamiel & Miru Choi heeft een speels karakter, toont aantrekkelijke vormen van taalspel en bevat veelvuldig een serieuze inhoud die kinderen aan het denken zet. De gedichten zijn voorzien van kleurrijke illustraties, die passen in de wereld van jonge kinderen. Een gezamenlijke stroom gedichten en illustraties van vader en dochter, die dartel kronkelt door het kinderpoëzielandschap en daar onbekommerd zijn weg zoekt.’

‘Poëzie is voor mij één van de weinige plekken waar onbevangen leven nog mogelijk blijkt’, zegt Alain Delmotte. ‘Poëzie is een vitale daad. Het is ook een verzetsdaad op het niveau van, alweer, de taal. Dit is één van mijn premissen: poëzie is en blijft voor mij een vorm van dissidentie.’ Interviewer Truus Roeygens had een mooie leerzame dag.

Poëziewedstrijden zijn razend populair en niet zonder reden. Zelfs dichters die wedstrijden in de poëzie vervloeken, laten zich verleiden om een gedicht in te sturen. En wij weten wel waarom, daarom is onze Rob de Vos-prijs ook populair. Je kunt de hele zomer nog meedoen. Er zijn mooi prijzen te winnen, maar draait het daar ook om?