Archief

‘Verzamelde Gedichten’ van Joost Zwagerman wordt besproken door Peter Vermaat in een longread: ‘’Aan de allesuitscheider Zwagerman gaat de omnifaag vooraf, de alles-wat-werkelijkheid-is-schrokkende, bijna manische persoon die al wat is, wat was en wat zijn kan wil omvormen tot taal, voortdurend bang voor ‘alles wat aan taal ontsnapt’. Zijn laatste bundel toont mijns inziens de dichter Zwagerman in zijn gerijpte poëtische kwaliteiten.’’

Stadsdichter Joris Brussel is verwend in de mooie, nuchtere, cultuurminnende, historische stad Alkmaar. “Het is een beetje alsof je de sleutel van de stad krijgt en alle deuren mag opendoen om er vervolgens over te mogen schrijven wat je hebt gezien en meegemaakt.” Hij schrijft zijn gedichten veelal met het doel om gehoord en in de tweede plaats gelezen te worden.

‘Morgen kan het allemaal anders zijn’ is de tweede bundel van Wietse Hummel. Na een eerste bundel in eigen beheer uitgebracht te hebben, lijkt Hummel nu het officiële podium te betreden en daar hoort hij volgens recensent Maurice Broere ook thuis. ‘Hij vertoont gerijpt dichterschap, al moet hij misschien nog de neiging bedwingen ‘echt’ te dichten.’

We trakteren u vandaag op een sonnettenkrans van dichter Adrie Oudejans. Nauwgezet maar speels, vol lichte humor maar tegelijk serieus, geeft hij zijn originele kijk op mode en maakbaarheid. ‘De hang naar lege dromen / ontkenning van acne en vet, / verhaalt het halve internet. /Je kunt er haast niet aan ontkomen. Aan deze prachtige reeks gedichten gelukkig ook niet.

Herbert Mouwen bespreekt de bundel ‘Hop over de sofa’ van Remco Ekkers: ‘Kenmerkend voor de poëzie van Ekkers is zijn verwondering over de meest uiteenlopende alledaagse zaken, die hij meestal vanuit een origineel standpunt benadert. De basis van de verwondering is een nauwkeurige persoonlijke waarneming van de werkelijkheid. Het merendeel van deze gedichten heeft één eigenschap gemeen: ze dragen allemaal een klein geheim in zich mee.’

Karel Wasch deelt een ervaring met het open podium en vraagt zich af of niet-genode poëten wel een kans moeten krijgen op het podium. De springplank voor onbekend talent bevindt zich misschien wel op straat. Ook als redactie- of jurylid, tijdens het beoordelen van kopij, dacht hij vaak “waarom moet alles worden afgedrukt en opgezonden? Is er geen zelfkritiek in deze moerasdelta?”.

Het “’s Ochtends aanspoelen” van dichter, schrijver Monica Boschman, “de ideale plaats vinden voor diepzeeduiken, sprookjes voor dwaalgasten maken” zijn prachtige beelden van wat poëzie vermag of ook een “verstilde stand van vreugde /rust en rouw”. Haar werk is teder, raadselachtig, licht en zwaar tegelijkertijd. Een zoeken en aankomen. “Het geeft mijn heden een vers.” Ons ook.

Er is veel liefde, veel bezinning, een milde levensfilosofie in de bundel ‘Zinspelen’ van Tseard Veenstra, die in een ritmisch parlando is geschreven, volgens Hans Franse. ‘De kracht van de woorden, de schepping in taal van omgeving en relaties is een voortdurend thema in deze gedichten. Wat ik mis is af en toe een metafoor die even een extra aandacht legt op bepaalde woorden. Het is een van die bundels met fraaie, bezonnen poëzie.’

Liefde voor de natuur is bij columnist, dichter Koos Dijksterhuis vroeg ontstaan. Als kind hield hij al van lange wandelingen in bossen. Op zijn zeventiende ging hij biologie studeren. Door lezen van light verse en luisteren naar Drs. P ontwikkelde hij zich tot plezierdichter. Inge Boulonois sprak met hem.

Het cynisme in de bundel ‘de pose en het model’ van W.A. Jonkers slaat niet aan bij Wim Platvoet: ‘De andere mens wordt in de gedichten van Jonker gereduceerd tot een object, waarbij Jonker het doet voorkomen alsof dit een activiteit van die ander is, die ander zichzelf tot object maakt. Het zijn slechts banale gebeurtenissen die door zijn beschrijving nog veel banaler worden.’

Beeldend kunstenaar en dichter Elly Stolwijk beschikt over ontroerende beelden en zachte krachten. Met de horizon voor haar trekt ze haar eigen lijn, voetafdrukken in het slik. “Nevel die het zicht beperkt, herinnerde navigatie en de wetenschap dat het voorgaande keren ook is gelukt.” Zo geeft ze betekenis aan alles wat bestaat en likt ons het zout van de handen.

Hans Puper vraagt zich in zijn recensie over ‘Chinatown’ van Ronelda S. Kamfer af of ‘een oudere witte man van het noordelijk halfrond een recensie [mag] schrijven over een bundel van een betrekkelijk jonge zwarte vrouw van het zuidelijk halfrond’. Hij vindt van wel. Sterker nog: wie dat anders ziet, snapt niets van literatuur.

Is eenzaamheid een talent, een vermogen dat de mens bezit, zich bewust te zijn van zichzelf en de afstand tussen zichzelf en anderen, en zelfs de afstand tussen het ware zelf en de persoon die je aan anderen laat zien? Is het dan een tragisch talent? Kan er ook blijmoedige eenzaamheid zijn? Jan Loogman worstelt met dit thema in proza en poëzie.

Wat zijn de verschillen tussen het Nederlands en een streektaal? In drie delen zal dichter Willem Tjebbe Oostenbrink ingaan op bepaalde ontwikkelingen in het Nederlands en zijn eigen Westerkwartiers (West-Gronings). In dit tweede deel is het onderwerp bedrijvende en lijdende vorm. In het Nederlands worden lijdende zinnen regelmatig als minderwaardig of als tweede keus gepresenteerd. Aan formuleringen zitten voor- en nadelen.

Kamiel Choi is niet onder de indruk van ‘Op de weg van Appia’, de bundel waarin Michaël Vandebril zijn reisgedicht beschrijft door Zuid-Italië. Er valt in poëtisch opzicht weinig aan te beleven, eerder saai. ‘Op sommige plekken krijg ik de indruk dat het vertaalde poëzie is, dat de woorden uit hun oorspronkelijke habitat zijn gelicht, waar zij met hun ritme en klank thuis waren, en omgezet in de afstandelijke taal van een archeoloog die voor het literaire effect een soort betrokkenheid veinst.’

Voor de nieuwe Dichter des Vaderlands ligt de essentie van poëzie in poëzie op papier. Haar droom is meer mensen poëzie te laten lezen. “Een bundel kopen of lenen, daar doorheen bladeren, en opeens getroffen worden door een enkele strofe of zin.” Mirthe Smeets interviewde Lieke Marsman. “Veerkracht is niet iets wat je leert, maar wat opeens aanwezig blijkt op het moment dat je onder grote druk staat.”

Paul Roelofsen over ‘IK ZEG EMILY’ van Yentl van Stokkum: ‘Een originele en sterke debuutbundel met gedichten die je meesleuren in de vervoering en verwarring van een vertelster overmand door haar gevoelens voor een auteur van wie ze aanvankelijk dier literaire leven dacht te onderzoeken, maar bij zichzelf uitkwam.’

Meander heeft zo haar eigen favorieten, ook uit de top 100 van De Gedichtenwedstrijd filtert ze haar keuze. Wat maakt een gedicht goed, waaraan moet het werk voldoen, wat is er belangrijker: vorm of inhoud? Die discussie eindigt nooit, toch gaan wij hem aan. Hier maar binnenkort ook in een nieuwe serie!

‘Beeldenraper’ van Carl Norac is een schitterende bundel die elke liefhebber zou moeten aanschaffen, volgens Martijn Benders. Zelden zag hij een mooier vormgegeven bundel. ‘Norac is een begenadigd lyricus en zijn poëzie leren kennen is ook in deze vertaling van Hilde Keteleer nog een lust voor het oor. De gedichten zijn ingetogen maar staan juist daardoor vaak bol van de spanning.’

Je hebt uitgevers en handelaren in bedrukt papier. Driemaal ‘De hel’ van Dante. De maandelijkse column van Hans Puper.

“Alles van waarde ligt onder de wondkorst”, dicht Wim Vandeleene. In zijn nieuwste werk weegt de verantwoordelijkheid zwaar, “we gooien herinneringen overboord, morgen spoelen ze aan met plastic flessenpost, kwallen en wier, verspreide drenkelingen.” Maar er zijn ook “maanzieke bestuivers van dromen, bondgenoten van prinsen die zwichten voor hun wit en alle schrikkleuren afzweren” en “engelen uit dezelfde klei geboren.”