Archief

Het liefdesgedicht ‘Promesse de bonheur’ uit de bundel 'Mijn naam is Legioen' was niet enkel een favoriet van Menno Wigman zelf, ook recensenten en samenstellers van verzamelbundels blijken het te koesteren. Het gedicht is dus hard op weg om een klassieker te worden. Joost Dancet - ondertussen de nieuwe eindredacteur van deze reeks - vindt dat volkomen terecht!

Recensent Kamiel Choi vindt ‘Verzamelde gedichten’ van Hubert van Herreweghen een buitengewone, zorgvuldig samengestelde bundel: ‘’De verzamelde werken van de ‘nestor van de Vlaamse poëzie’ Hubert van Herreweghen is een dikke pil van 976 bladzijden. Voor literatuurliefhebbers vooral interessant om de ontwikkeling die van Herreweghen heeft doorgemaakt in 72 jaar. Dit is een dichter die veel meer bekendheid in Nederland verdient.''

Debutant Laurine Verweijen over onbeschroomd en soepel zijn, vanzelfsprekendheid, schaamte, ongemak, alles willen begrijpen wat er nou precies gebeurt, dicht bij jezelf komen, bij alle vrouwen, het verzamelen van materiaal, de zoektocht of worsteling, het proces, het loslaten en iets van de waarheid en dan met een beetje geluk: een goed gedicht!

Een lyrisch ik, dat zorgvuldig is ontdaan van emotie, neemt het dagelijkse leven waar in de bundel ‘Wie dit leest is gek’ van Heidi Koren. Recensent Peter Vermaat: ‘Hier lijkt een dichter aan het woord die vooral wil voorkomen dat haar taal als poëzie herkend wordt. De klanksuggestie en de variatie in betekenis die de lezer op het verkeerde been zet, ik kan ze in deze bundel niet aanwijzen. De lezer mocht eens willen herlezen wat er niet staan mag. Die is gek.’

De winnaar van de Rob de Vos-prijs 2020 is Daphne Schrijvers (1975) uit Groningen! De 7-koppige jury gaf haar gedicht de hoogste score en bekroont het met de eerste prijs. Zij ontvangt de Rob de Vos-trofee en honderd euro. De tweede prijs is gewonnen door Monique Wilmer-Leegwater (1966). De derde prijs gaat naar Taco van Peijpe (1946). Lees hier de drie winnende gedichten van dit jaar en maak kennis met de dichters.

'Overstekend wild’ zorgt ervoor dat er een grotere alertheid van ons mag worden verwacht voor wat zich onverwacht aan ons kan voordoen, vindt Johan Reijmerink in zijn bespreking van de gelijknamige bundel van Herman Leenders. 'Blijkbaar kunnen we ervaren dat zich op ongelegen momenten ervaringen kunnen voordoen, waarbij wij zwijgend op zoek [zijn] naar ontroering.’

Karel Wasch over zijn vriendschap met Murk A. J. Popma die geen fietsenmaker of brillenslijper werd maar als bibliothecaris kwam te werken op de Vrije Universiteit. Dat deed hij op geheel eigenzinnige manier. Maar als beroep vulde hij steevast in: Dichter. "In dat opzicht was hij een soort Slauerhoff, die zei alleen in zijn gedichten te kunnen leven."

Dichter, verhalenverteller Ekster Alven voert schijnbaar zonder lijn of doorgaand verhaal je snippers poëzie die blijven hangen. Rijke beeldenpracht, omvergooiend, kolkend, brandend, niet verklarend maar lawaaierig en toch loepzuiver met regels als “Om de ultieme schoonheid van werk of kennis te zien moet je een klein gerucht omzetten in een koude ziel” als ook “scheuren in mijn jeans, bij jouw knieën”.

Maurice Broere dook in de bundel ‘Slagwerk, een kleine coronasuite’ van Mark Meekers: ‘Alle thema’s die wereldwijd een rol spelen komen in de bundel langs: eenzaamheid, huidhonger, angst, onzekerheid, ouderen, kwetsbaren, de overbelaste zorg, contact, afstand, heimwee. Ook de positieve kanten van de periode komen aan bod. Er is meer oog voor natuur. Er komt wel een heel aardig beeld van een heel unieke periode in naar voren met alle bijbehorende emoties.’

Ko de Laat is zeer veelzijdig. Hij schrijft gedichten, liedjes, theaterteksten, columns en is journalist en performer. Van hem verschenen inmiddels twintig dichtbundels. Regelmatig is hij op NPO Radio 5-programma's te horen. Zijn liedjes zijn vertolkt door bekende zangers als Pia Douwes, Tony Neef en Ronnie Tober. Inge Boulonois sprak met hem.

De bundel ‘Het donkere hart van de zonnebloem’ van Maria de Groot ziet recensent Hettie Marzak als een verborgen juweel: ’De Groot verbindt het daagse met het eeuwige, het lagere met het hogere, met een eigen symboliek, een sterk ritme en eindrijm en een mooie taalplastiek. Herlezing is aan te raden; dan ontsluiten sommige gedichten zich zoals een zonnebloem dat doet.’

Taal vormt voor Pol Bracke de rode draad doorheen zijn loopbaan. Stapsgewijs eiste de poëzie een plaatsje op, al bleef die tot nog toe binnenskamers. Zijn gedichten zijn observaties in mild melancholische toon met een originele woordkeus en onvoorspelbare inhoud. Binnenrijm dat je bijblijft en je in schuinte achterna hijgt, beter kan het niet.

Marc Bruynseraede bespreekt ‘Warhoofds leerdichten 2’ van Alain Delmotte: ‘Stilte en Licht hebben zovele dichters en beeldende kunstenaars vóór Delmotte reeds geïnspireerd. Zijn bespiegelingen brengen ons naar de diepten van introspectie, naar de onderliggende lagen van ons denken, voorbij alle materiële en futiele beslommeringen des levens. Ik denk dat het het diepzinnigste is wat Alain Delmotte reeds geschreven heeft.’

Liefde voor de taal, liefde voor Haarlem, een relatief nieuw perspectief, het was bij elkaar genoeg om Insayno tot stadsdichter van Haarlem te benoemen. Heel even leek het erop dat het ook voldoende was om hem te handhaven, ‘een tweede kans te geven’. Al gauw bleek dat toch niet zo te zijn. Jan Loogman vraagt zich af of dit niet anders had gekund?

De poëtische ontdekkingsreiziger Sacha Landkroon deelt met ons het actueelste dat hij te bieden heeft. Een beetje schrijnend, beetje schurend, doordacht romantisch. Het gros van zijn wereldreizen speelt zich af in de veilige omgeving van zijn eigen denkhoofd. Als daar maar geen poëzie van komt, zeggen ze dan. Nou toch wel! Verwondering blijft altijd het toverwoord.

Om deelgenoot te kunnen worden van de bundel ‘De bruidsvlucht’ van Annemarie Estor moeten wel enkele flinke stappen gezet worden, volgens recensent Herbert Mouwen: ‘De gedichten van Estor zijn inderdaad gesloten en weinig toegankelijk, ze stellen hoge eisen aan de lezer om ze te begrijpen. De gedichten kunnen ook gezien worden als een vorm van poëtische vertelkunst. Allerlei aardse zaken worden in een kosmische en mythische context gepresenteerd.’

Wim van Til stelt dat zijn talent als dichter beperkt is, zijn liefde voor de poëzie is des te groter. Die komt zeker tot uiting in de enorme collectie die hij in het Poëziecentrum bijeenbracht. “Ons taalgebied kent eindeloos veel goede dichters, er worden zulke mooie, treffende, bijzondere gedichten geschreven. Ik ken mijn plekje in het geheel en daar ben ik ook op m’n plaats.”

Hans Puper over ‘Liederen uit het oerbos’, het debuut van Adriaan Krabbendam: ‘Je herkent de liederen, voelt ze aan, ze zetten je verbeelding aan het werk, maar echt verstaan kun je ze vaak niet. ‘Liederenuit het oerbos’ is dan ook geen bundel voor lezers die gefrustreerd raken als ze geen greep op een gedicht krijgen. Laat je dat los, dan valt er veel te genieten’. Hij vindt het een prachtbundel.

Een van de leukste dingen die Alja Spaan doet is het wekelijks voorlezen van een groep ouderen in het verzorgingshuis. Niets relativerender dan herinneringen te delen en naar elkaars verhalen te luisteren. Omdat ze dit al jaren doet zijn het haar vrienden geworden en ja, ze weten dat ze soms over hen schrijft maar dat hoeven ze niet te horen.

De bundel ‘In tongen spreken’ van H.C. ten Berge is volgens recensent Paul Roelofsen een toegankelijke bundel die niet in tongen spreekt, maar erover: ‘Een aangrijpende bundel met veel gezichten die moeilijk is samen te vatten. Wel kan deze in één zin worden gekwalificeerd; waarover Ten Berge ook schrijft het is van een uitzonderlijk hoog niveau.’

Hans Puper vraagt zich in gemoede af of hij nog wel ironie in zijn columns mag gebruiken, omdat het stijlmiddel vaak niet meer wordt herkend of wordt afgewezen door ernstige schrijvers van hoe verhoud ik mij tot-poëzie.