Archief

Het zou niet goed gaan met de mus in Nederland. In de Nederlandse letteren zingt het beestje er echter lustig op los. Vorig jaar verscheen ‘Mussenlust – de huismus in 50 gedichten en 150 tekeningen van Peter Vos’. Een ereplaats in dit boek viel natuurlijk toe aan ‘De Mus’ van Jan Hanlo. Een omstreden maar inmiddels klassiek geworden gedicht. Jeroen van den Heuvel buigt zich over twintig keer ‘tjielp’.

Hans Franse heeft genoten van ‘Lavend de liefde, de mooiste boezemverzen uit de wereldliteratuur’, bijeengestreeld door René Smeets. Hij neemt ‘dit boek mee naar [zijn] buitenlandse woon- en werkplek om daar in de hete zomer weg te kunnen dromen bij deze prachtige bloemlezing die ook mooi is om te zien.’

De poëzie van Marieke Eggermont wil toegankelijk zijn en ontroering oproepen en hoewel het belangrijk blijft open te staan voor vernieuwing en actualiteit, blijft ze vaak traditioneel in haar uitvoering. Voor haar mag de tijd er lang over zijn gegaan, dan wordt het schijnbaar beter. Dat heeft ze met spullen, met mensen én met kunst. Verder bewaakt ze graag de focus op haar werk en niet op haar persoon.

‘Hap ax le go me non’ is het debuut van de Vlaamse dichteres Veva Leye. Ze gebruikt alle talen waarmee ze in aanraking komt. Recensent Kamiel Choi: ‘Zo vinden we programmeertermen (‘no class def found error triggers’) en uitdrukkingen in het Frans, Duits, Engels, Grieks en Spaans. (…) Het lijkt me dat de bundel de stilzwijgende beperking van een taalgebied wil doorbreken. Het risico dat de auteur neemt, namelijk niet goed begrepen worden, is voor deze poëzie juist wenselijk, zolang het effect de interactie tussen de lezer en de tekst aanwakkert.’

Deze debutant plaatst woorden naast haar tere beelden en geeft ons zo een prachtig geheel aan emoties. In haar pas verschenen bundel doorloopt Denise Kamp op die manier haar leven en neemt ons bij de hand. De titel is heel toepasselijk "Jaarringen lopen", een tocht die spontaan en associatief begon.

Maurice Broere bespreekt de negentiende(!) bundel van Elly de Waard: ‘Het heterogeen’. Een titel die de toon zet, want het gebruik van ‘heterogeen’ als zelfstandig naamwoord kunnen we als een neologisme opvatten. Maurice Broere waardeert haar stijl en taalvaardigheid, met “assonanties en alliteratie die onopvallend opvallen.” “Heerlijk om weer eens een bundel te lezen met goed lopende verzen en een aansprekende inhoud.”

Als dichter debuteerde Jan M. Meier met de bundel Figuratie (1972), die bekroond werd met de debutantenprijs voor poëzie van de provincie Oost-Vlaanderen. Het grootste deel van zijn poëzie is nog niet gepubliceerd, daar komt nu gelukkig verandering in. We 'weten' hem in een beschrijving van prachtige, verstilde beelden waarin hij de tekens leesbaar maakt.

In de vierde Poëzie Kort van dit jaar recensies over ‘Het onzegbare gezegd’ van Will van Sebille (Eric van Loo), ‘Soldaten’ van Jos van Daanen (Hans Puper), ‘De man waarmee iets was’ van Kees Engelhart (Levity Peters) en ‘Niet het krassen van de kraai’ van A.H.J. Dautzenberg (Eric van Loo).