Archief

Het debuut van Jérôme Gommers is enthousiast onthaald. Met zijn gedichten wordt de lezer, en de dichter zelf, door elkaar gerammeld. Daarbij is er bij hem een voortdurende spanning tussen het verlangen ‘het nu eindelijk eens precies zo te zeggen als het is’ en het verlangen om de grenzen van het idioom te overschrijden, iets nieuws te bereiken, buiten het grit te raken, de ingewanden te laten spreken.

Recensent Maurice Broere wordt geraakt door de nostalgie in ‘Hoe het verder moet’ van Bart Verstraete: ‘De lezer krijgt volop de kans zich mee te laten voeren. Een veelbelovend debutant met een scherpe kijk op detail, die dat in sprankelende taal weet te gieten. Mooie observaties die niet vragen naar een diepere betekenis. Er staat wat er staat en dat staat als een huis.’

‘Kruinen van omgehakte bomen zijn altijd richels van stilte’, schrijft Christophe Vansteeland maar daar blijft het niet bij. Hij deelt ook ‘De vertrouwde voorkant van een eerste Volvo in het dorp’, de herinnering aan ‘de tijd, die rook naar Peter Stuyvesant en blote benen’ of ‘de visioenen van de halftijdse werker, die stilstaat op een roltrap’. Originele en sterke beelden.

Paul Roelofsen is aangenaam getroffen door ‘Gasthuis’, het debuut van Laurine Verweijen, in 2016 winnares van de tweede prijs bij de Turing Gedichtenwedstrijd: ‘Wat opvalt is de intensiteit van de gevoelens - de zweep gaat erover- in een woordkeus die origineel en treffend is zonder dat je het gevoel krijgt dat de dichter daarmee wil pronken.’

De column van Hans Puper over 'Van den vos Reynaerde'. Waarom Willem Elsschot en Louis Paul Boon zo van hem hielden, wat er werd weggeknipt door de censuur, de bedenkelijke staat van het onderwijs en waarom je Reinaert toch nooit klein krijgt.

‘Je handen zeiden meer dan je kon’, dicht Betty Puttemans. Zo simpel kan het zijn de lezer te ontroeren, de kilte te verdrijven, de oneindigheid te omarmen. Herinneringen en toekomstbeelden maakt zij in pure eenvoud. ‘We leggen de kaarten van toen terug’ en ‘zweven als een gewoonte haastig voorbij’ maar staan af en toe stil bij deze poëzie.

De light verse-website ‘Het vrije vers’ bestaat tien jaar en ter gelegenheid daarvan verscheen de bundel ‘Er is light’, een uitgebreide selectie van de beste gedichten uit die periode. Voor lezers die weinig bekend zijn met light verse is dit een uitstekende introductie. De bundel bevat een schat aan dichtvormen en is ook daarom een aanrader. Een recensie van Hans Puper.

‘De maanbrief wil aanmanen iets te doen, het leven te omarmen omdat het eindig is.’ Met haar persoonlijke gedichten in haar debuutbundel Maanbrief aan het getij wil Inge Nicole het menselijke tekort en onze sterfelijkheid belichten, maar vooral wil zij de lezer aansporen. ‘Wees vrijgevig en deel herinneringen uit.’

Paul Demets geeft in zijn bundel ‘De aangelanden’ een stem aan mensen, dieren, planten en landschappen op het platteland door zich in hen te verplaatsen. De gedichten zijn ondanks hun meerduidige inhoud, eenvoudig en helder van taal. Hettie Marzak zegt hierover: ‘Dat wil niet zeggen dat de gedichten simpel zijn, integendeel; ook voor ervaren lezers zit er genoeg vlees aan om hun tanden op te scherpen.’

In de serie "favorieten van Meandermedewerkers" presenteert Peer van den Hoven zijn drie lievelingsgedichten. Hij koos voor werk van de dichters J.J. Slauerhoff, Konstantinos Kafávis en Marc van der Holst.

‘Persoonlijk geraakt’ is het debuut van Sis Matthé, uitgegeven bij Het Balanceer. De naam van de uitgeverij inspireert recensent Levity Peters te filosoferen over de dunne scheidslijn tussen kunst en kitsch. Bij Matthé is veelal sprake van een geslaagde balanceer act, veel gedichten zijn niet alleen knap geschreven, maar ook zuiver van gevoel: ‘het taalexperiment overheerst nergens de emotionele overdracht, waarmee hij in staat is om je werkelijk te raken.’

Hans Franse mist zijn huis in Umbrië, het land van heiligen. Het leven is daar mystiek, spiritueel, aards en inspireert tot muziek en poëzie. Een gedicht over de zonsopgang werden er elf over elk stadium van de dag, Het Umbrisch Getijdenboek. Bij het voorlezen deden de Italianen hun ogen dicht en wiegden mee, zij vinden Nederlands een muzikale taal maar er kwam ook een vertaling.

‘American Rabbits’ van Staf Rummens is een speels gedicht met een serieuze en nog altijd actuele ondertoon. Een gedicht van een jonge dichter in de jaren vijftig, die naar zijn eigen stem zoekt. Romain John van de Maele laat in zijn eerste bijdrage aan de Klassiekers zien, hoe we ook de toon van de door Rummens bewonderde Paul van Ostaijen nog in bepaalde aspecten van het gedicht terug kunnen horen.

Hans Puper over deel 4 van ‘Dagen van Van Putten: ‘Engelhart probeert in zijn epos de kern van het bestaan te vatten door dagelijkse gebeurtenissen te beschrijven; als we al gedachten van personages leren kennen, dan zien we die – in de gebruikelijke mijmeringen althans – niet van binnenuit: er is een alwetende verteller aan het woord.’

'Bravogeroep en enthousiast gefluit' vormt de titel van de verzamelbundel die in september a.s. van Frank van Pamelen uitkomt. Maar liefst twaalf jaar moesten zijn fans wachten op een nieuwe dichtbundel, maar nu is het dus bijna zo ver. Aanleiding om hem een aantal vragen te stellen, o.a. over deze nieuweling. Wat voor bundel wordt het, staan er alleen de beste gedichten uit vorige bundels in, of ook nieuwe?

Marc Bruynseraede bespreekt ‘Syllaben van verdwijn’ van Erick Kila: ''Het existentialistische ervaren van het ‘niets’ houdt de dichter constant bezig. De tijdelijkheid is een onverbiddelijk gegeven. Wat rest is een summiere inventaris van de werkelijkheid. Dat vertaalt zich in een poëzie die staccato geschreven, gelezen én begrepen dient te worden. Een inventaris van taal waarin stiltes en in te vullen betekenis groter zijn dan wat er staat.''

In de serie "favorieten van Meandermedewerkers" presenteert Geert Zomer zijn drie lievelingsgedichten. Hij koos voor werk van de dichters Herman de Coninck, Johanna Kruit en Wim Brands.

‘Link’ is het poëziedebuut van Ludo Bleys. Kamiel Choi trof intrigerende gedichten, met een soms surrealistisch beeldgebruik: ‘De verwijzingen tussen de gedichten, de links dus, maken de bundel interessant voor lezers die zich graag laten uitdagen door omvangrijke en meerlagige symbolische beeldspraak.’

De hoofdredacteur van het literaire tijdschrift Ruim ontmoet dichter C.O Jellema in 1996 en schrijft daarover in 2020 als columnist van een ander literair magazine; het is net alsof we met hen aanzitten bij de thee en horen hoe rozenperkjes, zaadjes, liguster en andere tuinaangelegenheden de dichter bezighouden. Opeens scherpen onze oren zich als 'De schaar van het vergeten' van Kierkegaard gevonden wordt.

Het is elke dag Moederdag of Kindjesdag of Vaderdag maar vandaag hebben wij zeven gedichten speciaal voor Haar. Werk van Elisabeth Eybers, Martinus Nijhoff, Delphine Lecompte, Gerrit Achterberg, Remco Campert, Ellen Deckwitz en Adriaan Morriën.

‘De hazenklager’ van Paul Demets heeft zo’n hoog actualiteitsgehalte dat we er een longread aan wijden. Recensent Johan Reijmerink aan het woord: ‘Deze bundel is op een dramatisch moment in onze geschiedenis uitgebracht, zonder dat de dichter kon bevroeden dat het wereldwijde onheil van de coronaviruscrisis zich zo alomvattend aan ons zou manifesteren. Demets schets ons dat er in de verhouding tussen mens en natuur ingrijpende onevenwichtigheden zijn ontstaan. Een beeldrijk tijdsdocument over een geteisterde aarde.’